Thuis

Maandag 16 maart 2020

Tien jaar terug, thuisblijven, lichtpuntjes. 

Herken je dit? Dat je elke keer (als je de datum typt) 2010 schrijft en niet 2020?
Mij gebeurt het vaak. Dan typ ik te snel en druk ik op de 1 toets i.p.v. de 2.
Tweeduizendtien. Lang geleden en tegelijkertijd voelt het als de dag van gisteren.
Nu in deze bizarre, zorgelijke dagen word ik er een tikkie weemoedig van.

Intussen…

hangen we hier nog meer dan normaal in onze veilige bubbel.
Het is fijn dat we zo gewend zijn aan thuis zijn. Wij werken gewoon door aan de projectjes die lopen, zijn er financieel gelukkig niet afhankelijk van, en zijn daardoor nu niet onthand. Maar het thuis zijn is tegelijkertijd wel heel anders dan normaal. Ik ben benieuwd of dat voor meer ervaren thuisblijvers / thuiswerkers geldt.

Normaal is er altijd wel aanloop. De buurtjes die even aanbellen voor dit of dat, een vriendin die appt: ‘zullen we wandelen en koffiedrinken?’, vrienden die een dag Dieren doen en met wie je dan tijd doorbrengt, meetings voor onze boekjes, even op op pad, andere hondenpapa’s en -mama’s tegenkomen en bijpraten terwijl de hondenhummels ravotten. Dat is er nu allemaal niet bij. En zo zal het voor meer ‘dagelijkse thuisblijvers’ nu toch ook onwezenlijk anders zijn dan normaal, ook al is het natuurlijk minder ingrijpend dan voor degenen die altijd buitenshuis werken en schoolgaan.

Onze co-honden-ouders komen we nu tegen op meters afstand, we zwaaien wat verlegen en lichtelijk verslagen maar ook giechelend naar elkaar, lopen dan door. De hondjes snappen totaal niet waarom er niet wordt stilgestaan, niet wordt gespeeld, gekletst, uitbundig gedaan. Ze dribbelen met gefrustreerde piepjes en klaagjes, steeds achteromkijkend naar de andere hond, met grote tegenzin maar weer mee.

Mooie gebaren

De enorme tegenslag voor bepaalde mensen, wordt op steeds meer plekken omgezet naar creatieve actie, mooi om te zien. Restaurants die hun eten thuis komen brengen, bijvoorbeeld. En dan heb ik het niet over de al bestaande thuisbezorgmaaltijden maar over echt heel goeie tentjes die nu dicht zijn maar proberen toch te blijven koken voor anderen en naar creatieve oplossingen zoeken.

Sommige overschotten aan voedselvoorraden van restaurants worden gegeven aan de Voedselbank, super.

Allemachtig wat heb ik te doen met mensen die een klein bedrijfje of tentje runnen en nu maar moeten afwachten of ze straks nog kunnen bestaan. Sommige mensen zijn nu financieel echt enorm de pineut. Ik hoop dat creatief denken ze helpt om de schade te beperken en in elk geval een enigszins positieve flow te houden.

Onmacht

Ook wij voelen een soort onmacht (omdat het ons allemaal overkomt, je bent er niet tegen gewapend) en ik vraag me in die onmacht steeds af wie er nu in de problemen zou kunnen komen met het dagelijks leven. Mensen die alleen wonen en thuiszitten, heb ik geappt om te vragen hoe ze gaan, en dat ze moeten aangeven als ze behoefte hebben aan even bijkleppen, telefonisch.
Onze oudste buren hebben we per mail online-boodschappen-bestelhulp aangeboden, mochten ze dat nodig hebben. Buurvrouw Nellie belde meteen, dat ze blij was met ons aanbod en of ze van de week een briefje met wat boodschappen door de bus mag doen. Dan kunnen wij bij onze online boodschappen (we gaan nu niet naar de winkels) meteen ook die van de buurtjes meebestellen.

En we komen vast nog wel op meer dingen die je veilig kan doen voor een ander die het goed kan gebruiken.

Noodzaak

Veilig is nu wel het sleutelbegrip. Naar mensen toe gaan, dat moeten we allemaal vermijden en ik doe dat ook super serieus samen met Dejan. Mijn extra fysieke kwetsbaarheid (plus het gevoel van onmacht dat nog steeds hele groepen mensen gisteren gezellig in het openbaar samenkwamen en iemand ook schreef ‘ik voel me niet ziek, waarom zou ik thuisblijven?’) was een van de redenen dat er gisteren een klemmend oproepje op dit blog verscheen van Dejan. Ik vond dat super lief en dierbaar.
Ik heb het niet vertaald, kreeg vanmorgen wel een verzoekje van lezeres Mirjam om dat alsnog te doen maar ik doe het niet, want volgens mij is het niet meer nodig.

We mogen hopen dat nu overal wel indringend genoeg duidelijk is geworden dat thuisblijven (als dat maar even kan) niet (meer) een kwestie is van een lief gebaar maken, maar van pure noodzaak.
Ik kreeg gisteravond nog wel een paar lieve PB’tjes, zelfs van iemand die door het berichtje geraakt was en beter besefte dat alles met elkaar samenhangt nu. Zo fijn, dan helpt het, ook op mijn piepkleine blogje met piepkleine bezoekersaantallen.

Voor wie toch nog behoefte had aan vertaling van Dejan z’n oproep, de strekking was in elk geval: blijf thuis. En help zo een rampscenario te voorkomen, dat is het vooral. Overal wordt gezegd en geschreven dat je het doet voor de kwetsbaren en ja, dat voelt ‘veilig en beschermd’ voor als je (extra) kwetsbaar bènt, moet ik toegeven.

Maar de belangrijkste ambities van de overheid zijn toch vooral dat die gevreesde corona-piek (waardoor er veel teveel mensen ineens tegelijk medische zorg nodig hebben) tegen wordt gehouden. Dat het niet een intense piek wordt, maar meer wordt uitgesmeerd. Zodat de medische hulp ook uitgesmeerd gegeven kan worden. En wie weet, komt er dan intussen ook betere behandeling tegen corona?
Please, blijf thuis, als je kan.