Zaterdag 20 juni 2020
We hebben op dit moment (nog steeds) 2 huizen, maar niet echt een thuis.
En ALS er een thuis is, dan is dat natuurlijk nog steeds ons thuis in Dieren. Ons voormalige Huisje Boslust. Want ons (bijna) Huisje Boomhut in Nijmegen, dat wacht tot we arriveren en moet dan stap voor stap ons thuis gaan worden.
Ons huis in Dieren gaat binnenkort het thuis worden van andere mensen. Of van een ander mens, dat weten we niet. Het huis staat sinds gisteren in het woonaanbod geadverteerd. Wij huurden het in de vrije sector maar ze hebben besloten om het huis terug te zetten naar sociale huur. Wel de hoogste sociale huur, op de cent af, maar in elk geval weer bereikbaar voor een veel grotere groep mensen. En dat is te merken want ik begreep (van iemand die we kennen en die ook gereageerd heeft, leuk he?) dat er meteen gisteren al heel veel reacties waren.
Dat snappen wij natuurlijk maar al te goed! Toen wij het in 2013 in het aanbod zagen en op Google Maps zagen hoe dicht het tegen de Veluwezoom aan ligt (en dat het een twee-onder-een-kapje is): bingo! Doordat het nu weer sociale huur is, kunnen wij er niet op reageren. Dat waren we ook niet van plan, gek he? 😉
Maar het maffe is: dan zie je dus je ‘eigen huis’ in zo’n advertentie staan, en daar staat dan boven: woningen waarop u niet kunt reageren omdat u niet aan de voorwaarden voldoet. Inderdaad: te hoog inkomen. Maar hoe leuk dat we dan stiekem nog wel een paar dagen in die woning waarop wij niet kunnen reageren, mogen logeren ;-).
Het voelt stiekem wel fijn dat er zoveel animo is voor ons huissie. Dat verdient het huis ook. En nu maar hopen dat hier mensen komen wonen (of in het geval van 1 persoon: dat hier iemand komt wonen) die er met net zoveel liefde een thuis van wil(len) maken als wij hebben gedaan. Een thuis dat wij inmiddels al missen, maar we hebben heel goeie hoop dat wij dat thuis straks zeker ook weer gaan bouwen, samen op oude vertrouwde grond (of nou ja, grond…hoog tussen de boomtoppen zul je bedoelen, ha!). Een heerlijke plek waar wij ons comfortabel en geinspireerd kunnen opladen voor -en van- van alles.
Over thuisgevoel gesproken.
Toen ik kind was, verhuisden wij van Nijmegen naar Lelystad waar mijn vader een heel goeie baan kon krijgen. Ik vond het belachelijk dat we verhuisden want ik was als een vis in het water op de school in de stad en in de wijk waar wij woonden in Nijmegen. En ik heb altijd wel wat heimwee gehouden. Steeds als we voor familiebezoek naar Nijmegen gingen en over de Waalbrug reden, werd ik super blij. Over die brug gaan, met rechts de stad zo mooi aan de Waal en links de heuvels en de Ooijpolder, dat was altijd feest. Dat voelde dan toch heel even als ‘thuis’. Vandaar de foto bovenaan. Tegenwoordig is de Waalbrug niet meer zo specifiek dat thuisgevoel, omdat ik dat samen met Dejan in ons eigen huis maak. Maar lange tijd was de Waalbrug voor mij een prachtig punt van herkenning. En dan zeiden mijn ouders (die ook opgroeiden in Nijmegen -mijn vader vanaf zijn 12e, mijn moeder haar hele jeugd) in de auto op de Waalbrug tegen elkaar iets van: ‘wat blijft het fijn om Nijmegen weer terug te zien’.
Ik heb de foto gemaakt van een screenshot van streetview.
En onderaan een collage van plaatjes van streetview naast elkaar geplakt. Zo zie je een beetje wat je ziet als je over de Waalbrug Nijmegen nadert.
Ik denk niet dat we dinsdag met de verhuizing over de Waalbrug komen, er zal een andere route worden geadviseerd door tomtom. Al was het alleen al omdat er nog steeds gewerkt wordt aan de Waalbrug.
Maar kijkend naar de foto denk ik wel: wat een cadeau dat ik weer in deze oude (deels nog) vertrouwde stad mag gaan wonen, samen met mijn mooie lieve husband & beesies!
Ciao, tot gauw.
Kiki
Links zie je nog net een fietser op Waalbrug, daarnaast de stad aan het water, de treinbrug (Snelbinder) en een eindje verderop een nieuwer alternatief voor de Waalbrug, de Oversteek. Die brug nemen wij dinsdag ook voor onze eigen ‘oversteek’, ha!
