Stad, huisvlijt, thuiswerk.

Busy days hier. Van alles. Kleine klusjes tegen grote ergernissen, boekjewerk en meer van die dingen. We waren ook nog in de stad.

Die klusjes. Ken je dat? Dat je simpele klussen hebt liggen in huis, en ze steeds maar uitstelt. Intussen erger je je dood aan de situatie (die dus om zo’n klusje schrééuwt) en toch denk je ‘nah nu maar niet hoor, morgen’. En morgen wordt wéér morgen, wordt wéér morgen, en wéér morgen.
Het was afgelopen dagen voor een aantal klusjes wel heel erg morgen geworden, dus wij gingen hup, aan de huisvlijt! Dingetjes die -als ze dan gedaan zijn- zoveel rust (en zoveel minder irritatie) geven…!

Een hekje vastzetten in de bijkeuken (waar onze hondenbaby niet mag komen) bijvoorbeeld, zodat het geïmproviseerde losse hek dat we steeds moeten optillen weg kan. De tegels uit de berging  naar boven halen om de kleden op ons dakterras eindelijk eens vast te leggen en je er dus niet meer over struikelt. Dat steeds loslatende insectengaas in de slaapkamer even beter vastmaken. Het keukenplankje dat los op de verwarming ligt -een perfect plankje voor de trommels met voer van Jasper en Freek- ein-de-lijk eens vastmaken. Dan kiepert het plankje namelijk niet meer (inclusief alles erop) naar de zijkant.
Kleine kutklusjes voor grote klote irritaties, ha!

We hebben lekker veel kunnen afvinken, mijn meneer Boslust en ik. En dat geeft me toch een tevreden gevoel!

 

In de stad

We waren ook nog in de stad, samen met Freek. We waren bij de Waalbrug en bij mijn geliefde voerwegbruggetje zoals wij het thuis noemden (foto bovenaan). We slenterden over de Waalkade, struinden door het Hunnerpark, bij het Valkhof, en we zaten weer lekker koffie te leuten bij ‘ons stekkie’ Philipse. Die leukerd op links, mijn husband, leunt vanaf zijn terrasstoel met z’n hand tegen de muur van de Stevenstoren aan. Een fijn hoekje zo in de luwte van de stad bij de mooie kerk. Foto linksboven: vriendin Anita op een grasveldje in de stad, bij Bairro Alto.

Gisteren was ik namelijk alweer in de stad, ik had daar afgesproken met Anita. We hebben bij Bairro Alto een ‘picknickmandje’ opgehaald met koffie en koek voor in het gras ertegenover. Vorige keer had ik de gezonde en gore (vonden wij dan) ontbijtbar van hen, deze keer nam ik geen risico en ging voor een chocoladekoek. Die was zalig! En de koffie ook trouwens.
Anita en ik hebben gezellig bijgeklept en afgesproken dat wij voor haar een logo design gaan maken (Dejan de vorm, ik de kleurtjes). Want ze is, lekker stoer, een eigen coachingsbedrijfje gestart. Wordt wel wat!

Anita kwam vanuit Dieren met de trein naar Nijmegen, ik kwam met de fiets de stad in. En ik dacht nog: ‘laat ik maar een half uurtje ervoor nemen dan hoef ik niet te haasten’. Om vervolgens een kwartier op het station te staan wachten omdat ik veel te snel was. Kwartier fietsen, dan ben je er. En ik zoef gewoon heel easy peasy door de stad, alles is bekend en vertrouwd gek genoeg, en ik voel me niet onwennig. Heeft misschien ook wel te maken met het feit dat ik hier deels ben opgegroeid.
Anyway. Het verrast me hoe dichtbij alles is.

Wow, die weg…

Ik ben trouwens over nog iets anders blij verrast, samen met meneer Boslust. Ze hebben namelijk afgelopen 2 dagen het wegdek van de drukke, doorgaande weg vlakbij ons gebouw vernieuwd. En wat bleek? De weg is, precies op de plekken waar het verkeer langs ons gebouw rijdt, voorzien van extra stil asfalt. Gewoon 2 stukkies, niet de hele weg maar wel net even bij ons voor. Resultaat: de helft minder geluid van die weg, joehoe!!
We raakten er al best aan gewend maar toch was het af en toe even weer van ‘Jeetje, wat een drukte daarbuiten’. Vooral afgelopen week begon het mij ineens af en toe tegen te vallen. Dat ik tegen Dejan zei: ‘Als dit nou toch een serieuze irritatie wordt, en de hitte problemen worden onverhoopt ook niet echt opgelost dan weet ik het niet met hier hoor’. Ik begon te twijfelen.

Nu is dat heel anders, die weg. In plaats van: ‘Jeetje, die weg…!’, is het nu van: ja er is een weg maar neuh, geen last van’. Dat maakt het wonen hier toch nog wéér een stukkie aangenamer.
Vriendin Anette schreef het al en ik kan het beamen: alles valt op z’n plekkie.
Toen ik trouwens met Martine de bezichtiging deed in mei, hebben we natuurlijk ook wel op het geluid van de weg gelet, maar het was toen nog veel meer ‘thuiswerk-tijd’ door corona. Die weg was wel aanwezig maar relatief rustig ook en hij is de laatste tijd steeds drukker geworden.
En ja, sinds gisteren is het verkeer dus veel minder goed te horen. Wij van Boslust-Boomhut zijn daar heel erg happy mee!

En nu…gaan we nog even lekker lazy bankhangen.

Vanuit Nijmegen wens ik je een fijne vrijdagavond nog en welterusten voor straks. 
Kiki

 

#(T)Huiswerk
#Stadseboomhut
#NijmegenThuisstad
#AllesValtOpZijnPlek