Donderdag 17 okt. 2019
‘Onze’ Veluwezoombossen hebben een hoog sprookjesgehalte, vinden we hier. Maar dat het er ook flink kan spoken, zag ik vandaag weer eens tijdens een rondje herfstbos.
Ik was met wandelvriendinnetje Anita naar de Carolinahoeve gelopen, een pannenkoekenhuis middenin het bos, waar geen auto’s bij kunnen komen. Omdat je de Carolinahoeve dus alleen per fiets, paard of met je benenwagen kan bereiken, sluiten ze bij zonsondergang, grappig hè?
Anyway. Bij de Carolinahoeve is afgelopen zomer een windhoos heftig tekeergegaan. Het sterktepunt van de windhoos lag ergens daar in het bos. Ik had wel veel om me heen horen praten over de ravage maar was er zelf niet geweest sinds die hoos. Het was een vreemde gewaarwording. Een lange rij oude, sterke eikenbomen stuk voor stuk met wortel en al uit de grond gerukt. Een bomenkerkhof was het er. Wat een natuurgeweld is dat daar geweest…
Tegelijkertijd is het verval in de natuur ergens ook wel weer mooi. Je ziet en leert hoe bomen groeien, hoe hun ondergrondse vormen zijn, best indrukwekkend. Dat vind ik ook met stapels gekapt hout bijvoorbeeld. Daardoor kan je heel mooi zien hoe een boom gegroeid heeft, aan welke kant hij meer licht kreeg (doordat de jaarringen daar meer ruimte hebben) en hoe oud ie was. De foto bovenaan maakte ik ook vandaag in het bos. Hout dat oxidatieplekken heeft, sommige stammen die een soort stervorm van binnen hebben, de ene jaarring dikker dan de andere (dan was het een jaar met meer regenval) en ga zo maar door. Het bos is een boek dat je nooit uitgelezen krijgt. Een sprookjesboek.
We hebben lekker bijgeklept, Anita en ik. En we pauzeerden bij de Carolinahoeve voor koffie met taartjes. Het was een heerlijke herfstwandeling.
De onderste twee foto’s waren trouwens van de wandeling die Dejan en ik 3 dagen geleden maakten.
Ciao, tot gauw!
#blijmetbosleven
