Vrijdag 14 juni 2019
Wat een zalige dag was het gisteren met vriendinnetje Annelies. We benoemden ons samen tot soulsisters want zo voelt onze vriendschap. Alles is zo harmonieus en natuurlijk, alsof we uit hetzelfde nest komen.
De soulsisters hadden dus een dierbaar dagje. Met ‘t pontje trokken we naar de overkant voor heerlijk borrelen en goddelijk goed eten in Bronkhorst. Vandaag was ik op pad met een andere heel fijne vriendin, en ik ging aan de slag voor de Feestkeet van dinsdag. Ook kreeg ik een heel praktisch en liefdevol cadeautje van m’n lief.
De kwebbeltantes op de foto
Lies en ik hebben onafgebroken zitten bomen en tot verbazing van husbandlief, waren we ‘s avonds bij het afscheid nog niet uit gebabbeld. En zo weinig zien we elkaar niet, ha!
We wilden ook nog een ‘feestelijke, elegante fotoserie’ van ons samen maken, als onderdeel van het vieren dat we samen 110 jaar zijn. Fotograaf Dejan deed enorm z’n best maar daar hield het ook wel mee op, het werd een zooitje met de dames. En baby Freek hielp ook niet mee (da’s die lekkere vogelspin in mijn armen).
Who cares: we hadden lol en dat is op de foto’s goed te zien. Het is dierbaar materiaal voor mij en ik deel het hier met een glimlach na een heel fijne dag.
Vandaag was ik lunchen met vriendin Anette, we gingen naar het vakantiepark waar ik maandag al met Dejan en Freek was. En verdorie wéér zo lekker geluncht! En fijn bijgepraat, dat ook.
Thuis hadden we vanavond een lekker bordje op schoot met hapjes, ook al een feestje! Als we geen zin hebben om te koken (of laat zijn) dan doen we gewoon wat hapjes bij elkaar op een plank. Best genieten, best gezond en lekker lui.
Verder ben ik begonnen met voorbereidingen voor het eerste feestje in de Feestkeet. Ik heb weer een marmertulband gebakken (bij het recept in de link moet je voor een tulband wel de dubbele hoeveelheid nemen).
Dit keer deed ik voor een beetje frisse smaak, sinaaspappelrasp door het chocobeslag.
Versieren en verzinnen
De tulband gaat nu de vriezer in en snijdt daardoor veel beter als ie dinsdag op tafel staat. Ook de structuur van het cakedeeg is dan lekkerder, vind ik. Om de tulband nog feestelijker te maken, ga ik hem over een paar dagen overgieten met gesmolten chocola. Door de chocola over de bevroren cake te schenken (terwijl die in de vriezer staat), hoop ik mooie ‘druip druppels’ te krijgen in het chocolaagje. Doordat de choco snel stolt en de bodem niet bereikt. Misschien lukt het niet, dan bak ik een nieuwe tulband en heeft meneer Boslust mazzel, maar ‘k heb goeie hoop, ha!
En als klappie op de vuurpijl versier ik de tulband, met een taarttopper op satéstokjes. Eerst wilden we versieringen ontwerpen en laten drukken voor die toppers (ik schreef er al over op 13 september 2018, hier op mijn blog). Maar ik sla nu toch een ander weggetje in. Ik wil versierinkjes maken die persoonlijker zijn afgestemd op de feestvierder en zijn of haar verhaal. Steeds een heel andere soort versiering dus. De ‘taarttoppers van tante’. Ze moeten dan wel met de handjes in elkaar worden gefrummeld en steeds weer opnieuw worden bedacht. Een leuke uitdaging en ach: waarom zou je makkelijk doen als het persoonlijker kan? One tric pony’s dat kennen we niet, hier bij Boslust.
Fijne fles.
Het flesje in de fotocollage hieronder is een doodgewone waterfles maar voor mij is het een zegen. M’n lief nam ‘m vandaag voor me mee, voor ‘s nachts naast het bed. In de nachten worden mijn klauwtjes vaak stijf door de reuma en dan is een glas met water vastpakken soms lastig. Dat doet zeer, ik heb dan geen kracht en laat ‘t vallen. Deze fles heeft een goed-grip-rand en is heel licht in gewicht. Lief van m’n lief.
Ja.
Het was een fijne dag met een glinsterrandje.
Tot later, mooi weekend.
