En hup, was ‘t wéér weelderig wit.
Donderdag was het weer feest. Het duurde hooguit een paar uurtjes, maar het werd mooi wit. Vooral in de bomen ook. Wat ik ‘t meest magisch vind; gepoedersuikerde takken. Kort maar krachtig smullen was ‘t.
De sneeuwvlok van stro (of is ‘t een ster? Of allebei?) stak mooi af tegen het besneeuwde uitzicht.
Op de collage hieronder:
• alsof er een kussen werd leeggeschud (foto linksboven) • En schaap Charlotte laat het allemaal gelaten over zich heen komen, daar op onze daktuin • Wit besneeuwde bomen vind ik prachtig! • En rara welk lieve flufferd er weer naar buiten zat te koekeloeren tijdens de sneeuw…?!
In de boomhut intussen…
Heeft de nieuwe kamerplant de kerstboom waardig opgevolgd, we zijn heel blij met onze aanwinst. Freek Frummel moest intussen in bad en daarna ingepakt opdrogen (omdat ‘t arme schaap bibberde van de kou zonder die dekentjes). Dat werd knus dutten in zijn warme pakketje. En kater Jasper dut ook erg graag, ‘s winters en in de zomer. In de winter meer opgerold op een klein stoeltje, in de zomer vaker op de vloer of de bank, langgerekt. Gelijk heeft ie. Elke dag met deze wezentjes brengt zoveel kostbaar liefs…♡
En verder
beginnen er weer dingen terug te komen in ons dagelijks leven die door de afgelopen maanden steeds meer naar de achtergrond zijn gerold. Zoals het 4Daagse boekje. We hebben naast telefonisch contact, weer een nieuw ‘echt’ overleg staan. Dat wil zeggen: ik ga naar het overleg zonder Dejan -voor hem is langer op pad gaan met zijn sondevoeding en hoe hij zich nu voelt nog niet haalbaar- en Dejan en ik bereiden het overleg samen goed voor.
Wat ik in de mail las aan suggesties voor de komende editie van het boekje, geeft al heel veel enthousiasme en we hebben zin om daar weer de aandacht op te gaan richten. Het contact met Stichting de 4Daagse is al deze maanden heel warm gebleven, dan pik je zaken die zijn blijven liggen, toch wat makkelijker weer op. Intussen vertelde mijn reumaverpleegkundige in Radboud dat zij tijdens de afgelopen 4Daagse uitviel op dag 2, vervolgens van stichting de 4Daagse ons boekje digitaal ontving en daar heel enthousiast van werd. Dat was natuurlijk superleuk om te horen. En ik heb haar intussen ook gevraagd over wanneer ze het boekje kreeg en hoe ze het ervaren heeft wat betreft de timing en de inhoud. Met dit soort inside informatie kunnen we ook weer iets doen. Van stichting de 4Daagse hoorden we dat de Citystore hen verteld had dat er nog flink wat van de boekjes de winkel uit zijn gegaan, opgehaald door uitvallers. Ook heel erg fijn om te horen. En dan straks met veel frisse moed en zin toewerken naar 4Daagse-boekje 2025!
We kregen ook nog een berichtje van Café De Plak: ‘De placemats zijn op, iedereen is er dol op, kunnen jullie het ontwerp van de volgende twee sturen, zodat we een voorraad bij kunnen laten drukken?’. Een feestje om dat te lezen! En ja, ook wel een verdriet. Omdat we nu niet gewoon lekker samen bij de Plak kunnen gaan eten, met ‘onze’ placemats. Dejan kan nog steeds niks eten, zijn mond en keel zijn nog te beschadigd en doen teveel pijn. Dejan opperde dat ik misschien met iemand anders kan gaan eten bij de Plak. En alhoewel ik normaliter zeker plezier heb in uiteten gaan met bijv. een vriendinnetje, wil ik het in dit geval niet. De Plak is een plekje van Dejan en mij samen en de placemats wil ik dan ook samen met mijn lieve husband-collega daar zien liggen op tafel, onder ons bord. Maar: we hebben de hoop dat het op een goeie dag weer zal gaan lukken. En we vragen de Plak om voor dat moment vier placemats te bewaren: twee voor ter plekke op onze tafel en twee om (zonder eet-knoeisels erop) mee naar huis te nemen. Maar dat ze onze placemats graag gebruiken daar, is alwéér zo’n fijn opstekertje.
Ook met de ruilkring gebeuren er motiverende dingen. Er staan o.a. een winter-middag gepland bij ons thuis, begin volgende maand. Dat organiseer ik samen met Lies, met wie ik ook wandel samen met onze hondjes. In de nabije toekomst gaat ook mijn kookproject zich op de ruilkring richten, maar pas als we weer een eindje verder zijn met Dejan z’n herstel. Voor nu heb ik zelf ook even een pauze genomen met koken. Maar ook de ruilkring bleek afgelopen maanden helemaal niet ver weg. Sterker nog: we hebben daar heel veel steun en stabiele warmte bij ervaren. En nu nog.
We zijn een tijd geleden de aandacht en creativiteit gaan focussen op plekken in de stad waar het op meerdere fronten aansluit voor ons en waar we ons bij thuis voelen. Dat bleek heel goed uit te pakken. Het leverde positieve en inspirerende ervaringen op en duurzame verbanden. Waardoor we ook steeds vaker tegen elkaar zeiden: ‘dìt is waarvoor we naar Nijmegen zijn verhuisd’. Maar alles kwam noodzakelijkerwijs in stilstaand water de afgelopen maanden, door de omstandigheden met de gezondheid van Dejan.
Om dan nu te merken dat die opgebouwde contacten nog steeds warm aanvoelen, is heel bemoedigend. En ook, dat we allebei in de startblokken staan om onze creatieve vleugels warm te wapperen en ze weer een beetje uit te slaan hier in Nijmegen. Er is nog een lange weg te gaan, terug naar het normale leven. En dan moeten we ook nog afwachten of dat een nieuw normaal zal zijn of een oud vertrouwd normaal. Maar dit gevoel van nu –we hebben zin om weer een beetje aan de slag te gaan– dat is al goud waard!
Verder hoop ik op nòg meer sneeuw.☺︎
Fijne zondag.
Kiki