Sinterklaastijd is begonnen.
Dacht je dat je een kind moet zijn (of hebben) om het Sinterklaasjournaal leuk te vinden? Verkeerd gedacht! Het schijnt dat best veel volwassenen, ook zonder kinderen, met veel plezier kijken naar Sinterklaasjournaal. Bij ons in huis is het al jaren traditie. Het begon wel toen wij weekendpleegouders waren en met de pleegkids naar het Sinterklaasjournaal keken. Maar toen onze pleegzorgtaken er na 10 jaar op zaten, zijn we met een grijns en een grinnik blijven kijken. Met een vette knipoog in de sint sfeer duiken, heerlijk!
Vanaf de aftrap van het sinterklaasjournaal is het hier altijd al een beetje feest in huis. Kleine grapjes, af en toe een lief gedichtje, kruidnootjes bij de koffie en een Playmobil sinterklaasje (foto boven) dat op de meest onverwachtse plekken opduikt. Zoals in de groentela van de koelkast, in de melkopschuimer en vandaag op de wc, jaja! Niet op de pot natuurlijk, ha! ? Zet ‘m op de pot! ? , ik vond dat stoute liedje als kind altijd zo grappig! Ik vroeg me dan af hoe Sinterklaas dat eigenlijk doet met die enorme mijter en die tabbert enzo, als ie moet plassen of poepen. Daar heb ik nooit antwoord op gekregen, maar me altijd wel een voorstelling van proberen te maken.
Anyway, vandaag zat het hulp sinterklaasje wel in, maar niet OP de wc. Hij stond heel beschaafd op de handdoekjes. Morgen vindt ie weer een ander plekje. Soms mag er hier in huis ook een schoen gezet worden door een van ons. Het is een fijne tijd, vinden Dejan en ik. De opmaat naar de adventstijd, naar sinterklaasavond en Kerstmis. En die fijne tijd, die is dus vandaag begonnen want vanavond was de aftrap van het Sinterklaasjournaal.
Mams
Het is trouwens ook een dag met een dierbaar randje, met mooie herinneringen aan mijn mooie moedertje.
Vandaag 23 jaar geleden overleed ze, 52 jaar jong (mijn leeftijd nu). Ze stierf aan borstkanker. Ze had het ook al eens op haar 33ste gehad en pas op haar 52ste, toen het terug was gekomen, bleek dat zij de erfelijke variant had. Dus werden haar zussen, nichten en ik getest op datzelfde afwijkende gen. Sommigen hebben het gen wel, ik heb ‘t geluk dat ik het gen niet draag. Pech met mijn reuma (waar ik een jaar na haar dood mee werd gediagnostiseerd) en geluk met die gen-uitslag. Kort voor de dood van mijn mams, ze was toen al terminaal ziek, kwam die uitslag binnen. Opluchting voor mij en ook voor haar. Ze was heel bang dat ze het gen aan mij had doorgegeven. Ze vond, met de geruststellende uitslag, dat haar taak erop zat. ‘Dan mag ik nu het leven loslaten’.
Vijf dagen later, in de vroege avond van 8 november 1998 stierf ze in alle rust. Met ons (haar kinderen en zussen) om zich heen.
Een van de dingen die ze tegen mij zei in de 2 weken durende periode dat ze op haar ziekbed lag -en we stukje bij beetje afscheid namen- was dat ze vond dat ik meer met het schrijven moest gaan doen. Ze vond dat ik goed schreef, en ze zag dat ik het heel leuk vond. Ze vond dat ik speels was in mijn toon enzo.
‘Je moet een kinderboek gaan schrijven Kiek’, zei ze.
Dat laatste heb ik nooit gedaan. Maar schrijven is wel een rood draadje geworden in mijn leven. Ik heb 10 jaar na haar dood een mini post-HBO opleiding gedaan in tekstschrijven.
Stiekem droom ik er al jaren van om ooit nog eens mee te schrijven in het team van het Sinterklaasjournaal. Die droom zal een droom blijven natuurlijk, dat gaat never nooit lukken. Maar dromen mag. En het advies van mijn moeder om meer met het schrijven te doen, heb ik wel ter harte genomen. Wie weet, zou ze een tikkeltje trots zijn geweest als ze alle boekjes zou zien die Dejan en ik tot nu toe gemaakt hebben.
In elk geval grinnikten wij vanavond weer om het Sinterklaasjournaal, en denk ik vandaag met een extra warme glimlach terug aan mijn mams.
Kiki
