Weer een dag flink doorwerken, to do list van vandaag klaar. Joehoe! Nog maar 38 lijsten te gaan. We redden het met gezond eten, van tijd tot tijd ontspannen, proberen niet teveel de logica ergens in te zoeken en veel liefde en begrip. Vooral van meneer naar mevrouw Boslust, die intussen bezig is met puberen 2.0
Verhuizen, het is en blijft aanpoten.
Leeghalen, uit elkaar halen, opstapelen, inpakken, wegzetten. En dat alles binnen afzienbare tijd opnieuw maar dan andersom. Verhuizen is bizar, eigenlijk. Onlogisch als de pest.
Tuinwerk
Het verzoek van de woningcorporatie was of we ook de tuin nog een klein beetje wilden doen.
Ik dacht: weet je wel wat je zegt? Deze tuin kan je helemaal niet een klein beetje doen, die heeft elke 2 weken een militaire operatie nodig om weer toonbaar te zijn.
Sommige zaken moesten we verwijderen uit de tuin, van de woningcorporatie. Boomschors bijvoorbeeld, dat lag her en der om de tuin wat op te pimpen. Moest dus weg. Nu is het op die plekken weer lekker kaal en foeilelijk, dat verkoopt beter aan nieuwe kandidaat-bewoners.
We zijn verder heel coulant behandeld en mogen van alles laten zoals het is, omdat ook echt gezien wordt dat het huis er beter op geworden is. Dus het is geven en nemen van beide kanten.
Wij moeten alleen proberen om het allemaal niet te logisch te willen maken, want dan voelt het nogal zinloos, wat je aan het doen bent.
Het gras maaien van een tuin die helemaal platgegooid wordt door graafmachines (dat zijn de plannen begreep ik); ‘k weet niet maar het voelt, heel gek, een tikkeltje doelloos.
En als het gazon er nog wel in zit, wordt het pas gezien door de kandidaat-nieuwe-bewoners als het gras ze sowieso al tot aan de oksels staat. Dus voor wie we het nou precies doen, is ons niet helemaal duidelijk. Voor onszelf niet in elk geval, we hebben wel andere zaken aan ons hoofd. Wij willen weg vanwege die dierbare, mooie maar vreselijk moeilijke tuin en verhuizen over 10 dagen. Dan ga je niet nog even voor de lol het gras lopen maaien terwijl je de hele bovenverdieping nog moet inpakken.
Maar oke: we hebben het gedaan, mogen dat ook weer afstrepen, maken morgen een foto van het gazon en sturen die naar degene die ons het verzoek tot grasmaaien deed: ‘Dat je even ziet dat het er nu dus zo mooi gemaaid bij ligt’.
Tutdag
Morgen gaan we een harendagje doen. Eerst Freek z’n vacht wat uitdunnen. Het is heerlijk, dat fluffy zachte pakje van ‘m, maar te warm voor nu. En door het met de uitdunschaar te doen, wordt het lekker luchtig en kan je er weinig aan verknippen (mijn moeder bezat het talent om ons zelf te knippen en dat schots en scheef te doen, genant!, ons hondenkind zal ik dat niet aandoen).
Daarna mag manlief op de kapperskruk plaatsnemen en knip ik zijn mooie zilvergrijze haren weer effe in een fris coupeje (dat doe ik vaker en gaat me inmiddels wel goed af). Om vervolgens in de weer te gaan met mijn eigen hoofd. Niet knippen, wel kleuren. Beetje highlights, en de grijs wordende uitgroei bijwerken. Jep, ik word grijs. Langzaam, nog niet veel. Ben net als m’n moedertje een laatbloeier op dat vlak (lucky we, met dat donkere haar en niet veel grijs). Maar ik vind een beetje grijs meteen heel vermoeiend en grauw staan bij mij. En zeker omdat ik er de laatste jaren snel moe uitzie. Dus hup, lekker met kleurtjes spelen. Het gaat gieten morgen, een prima dagje ervoor. En ook voor de nodige fysieke rust. Misschien een doos of 2 inpakken, het plakplastic van de voordeur trekken, en wat haakjes en pluggen uit de muren halen maar verder: lekker tutten.
Gezond eten en puberen
Intussen tijdens het klussen…wordt er hier nog steeds zo gezond mogelijk gegeten. Oke: vanavond bakten we pannenkoeken maar dan wel met een tomaten-spinaziesoepje vooraf. En de lunch vanmiddag was een blije bak groenvoer! Komkommer, groene paprika (rauw), beetje avocado, rauwe cashews, koriander, snuf gebakken uitjes en ja, ook de guilty pleasure ontbrak niet: een paar casave kroepoekjes erbij. Een dressing naar smaak maken en hoppetee! je kan er na deze heerlijke hap weer tegenaan.
Ook erg handig: een goeie nachtrust.
Daarom duik ik nu onder de wol. Nou ja, niet echt…ik duik in bed zonder beddengoed over me heen want man man man, ‘t is bloody hot! En dan weet ik al hoe het verdergaat: na een uurtje zonder dekbed slapen: ‘hmm…toch wel fris, toch maar weer een dekbedje doen’. Waarna ik 2 uur later wakker word en denk: huh? heb ik het dekbed er alweer afgetrapt?
Ook sta ik minimaal 2 keer per nacht voor het wijd opengeslagen raam en meer van dat soort gespook.
Ich bin in die ubergang. Lekker slecht Duits waarschijnlijk, maar voor een drie-keer-niks-ding als de overgang ga ik geen moeite doen. Overgang is een veel te vriendelijk woord, noem het gewoon kutzooi, ha! Wat een onzin zeg, wie heeft dat uitgevonden, die overgang?!
Iemand zei tegen mij: welkom terug in de puberteit meid! Nou, echt wel…
Een voordeel heeft het trouwens wel: je kan van alles lekker de overgang / je tweede puberteit de schuld geven.
‘Wie zet die verwarming nou zo belachelijk laag, bizar gewoon!’
‘Dat deed je zelf, liefje.’
‘Oh. Nou ja, eh…ik had denk ik een hittegolfje. En ik heb een beetje kort lontje, sorry, is de overgang.’
Ik ben blij met husband die zich liefdevol opstelt richting mijn soms bere chagrijnige, mopperige, onredelijke, alle deuren en ramen open gooiende (en manlief in de kou zettende), zeer wisselvallige warm-koud moods.
‘Je blijft mijn mooie lieve meisje’, zei hij een tijdje terug toen ‘het’ begon.
Ik hoop dat ie dat nog steeds vindt, ha!
Maar dat zal wel, anders zou hij niet samen met mij naar Nijmegen verhuizen natuurlijk. Dan zou hij denken: naar Nijmegen? Ga maar lekker, doe maar, blijf ik hier, heerlijk rustig! ?
Maar nee, mijn lieve man gaat mee.
Samen met z’n puber-hondenkind (en co) + puberende vrouwtje gaat hij het Nijmegen-avontuur aan.
Ik hoop alleen dat ‘t daar niet zo warm wordt als hier. ?
Ciao, tot gauw.
Kiki