Coronatijd zal voorlopig nog niet voorbij zijn, maar met plannen maken voor 2021 is intussen ook niks mis, vinden we hier…
Wel proberen we die plannen zo realistisch mogelijk te houden en ‘omstandigheden proof’ maar toch: hier en daar een beetje dromen is stiekem ook heel fijn.
Mijn kookproject herstarten (aangepast aan wat ik fysiek kan) is iets waar ik bijvoorbeeld van droom. Maar hoe graag ik ook zou willen: het kan nu gewoon niet. Daarvoor moet corona echt achter ons liggen. En wat ik aan alternatieven had bedacht om het toch nu al te kunnen starten (zoals soep aanbieden voor afhalen) dat voelt uiteindelijk toch niet fijn. Ik wil gewoon weer ouderwets gezellig restaurantje spelen in huis.
Geduld. Gewoon geduld.
Daarmee samenhangend: we kunnen natuurlijk wel alvast de keuken verder verbeteren. We hebben een fijne keuken maar missen nog wat werkruimte en bedachten een oplossing. We hebben daar al onderdelen voor besteld (zoals een werkblad), die zijn volgende week in huis. En als het goed uitpakt, levert dat een lekker stuk werkruimte op. Eerste plannetje voor het nieuwe jaar dus.
We willen een paar mooie troostboekjes afleveren voor zorginstelling Attent en in 2021 ons keukenschriftje verder afmaken, aanvullen en uitbrengen.
Ons idee om een feestje te organiseren als we dit voorjaar 12,5 jaar getrouwd zijn, is dan weer geen handig plan. Wij zien ‘t niet voor ons dat het tegen die tijd al veilig en relaxt genoeg kan in grotere groep. Er wordt door bijv. meneer Gommers geroepen: ‘In de zomer kunnen we misschien wel weer terug naar een soort van normaal’. Dat klinkt al best hoopvol, maar de zomer is nou eenmaal niet het voorjaar. Dus plannetje koperen bruiloft wordt aangepast. Een nieuw plan is er al wel en dat voelt ook heel goed. We verheugen ons sowieso op ons lief jubileum, ha!
Vanaf de zomer nog veel meer moois in onze omgeving ontdekken is een fijn plan waar we ook naar uitkijken. En we hebben al een wensenlijstje klaarliggen daarvoor. Verder willen we naar musea als dat mogelijk is en we gevaccineerd zijn enzo (2e helft van het jaar). En we hopen ook dat we weer op bezoek kunnen bij mensen en kunnen reizen met het OV, ook in de 2e helft van het jaar. Dan gaan we natuurlijk ook even naar Dieren, om verder te babbelen met de oude mensen met wie wij herinneringen-boekje 2 aan het maken waren (toen ineens corona dat verhaal afkapte).
Geduld. Gewoon geduld.
Als we die kant op gaan, waaien we trouwens ook even langs bij onze oude buurtjes Nellie en Jan. We hadden ze laatst aan de telefoon en Nellie vertelde dat ze ons missen, ook de achterbuurman had dat tegen Nellie en Jan gezegd. Dat is toch lief om te horen. Het was ook leuk om ze weer even te horen. Nellie en Jan willen heel graag op bezoek komen bij ons zeiden ze, maar dan wel pas na coronatijd, en dat snappen we helemaal. We kunnen hen ook niet goed uitleggen dat wij maatregelen hebben in huis die het zeer waarschijnlijk nu al wel behoorlijk veilig maken, en bovendien zijn ze echt zo flink ouder en dus flink kwetsbaarder nog weer dan wij.
Wat me ook fijn lijkt in 2021…
vrienden weer met een omhelzing kunnen verwelkomen en uitzwaaien, de mensen die nu nieuw zijn in ons leven een warme handdruk kunnen geven, Freek onbezorgd knuffelen als hij door iemand anders geaaid is…
En ja: ik zou dolgraag weer aan dat infuus gaan hangen in de Maartenskliniek en mijn reuma een stevige opdoffer geven. Nooit gedacht dat ik daar ooit zo naar zou verlangen, maar dat doe ik inmiddels wel. Liever nog dan een astma onderzoek, waar ik sinds coronatijd op zit te wachten (terwijl ik nu wel astma medicatie heb). ‘Die reuma is vernietigender dan astma’, zei de dokter eens, en dat ben ik met haar eens. Dat reuma-infuus kan me dus niet snel genoeg komen. Maarja, pas als ik ben gevaccineerd, simple as that.
Anyway. Dit alles gaat meer over wensen dan plannen en daar hebben wij niet veel in de beslissen, dat is aan de omstandigheden. Dus…
Geduld. Gewoon geduld.
Foto bovenaan: een vroegere oliebollenactie op de Dam, om geld in te zamelen tegen reuma. Toen nog gespeld als: rheuma. Dat is dus vrij lang geleden. Aan de kapsels te zien: begin jaren 80 ergens? Dat kaartje op z’n kop bij die rechtermevrouw intrigeert me dan trouwens ook weer, ha!
Vond deze foto in elk geval vrij toepasselijk.
Ik wens iedereen een hoofd vol fijne plannen, een hart gevuld met goeie moed en geduld.
Morgen, op de laatste dag van dit (eigenaardige) jaar, nog een berichtje hier.
Vanuit Nijmegen: tot morgen dus.
Kiki
