Wat een opluchting…
Vanmorgen had Dejan z’n eerste echt officiële controle in Radboud. Die pakte erg goed uit, op meerdere fronten! Ten eerste de woorden van de arts: ‘volledige remissie’. Ik ken ze maar al te goed. Toen dat bij mij voor het eerst werd gezegd na een van de eerste serie controles, had dat net als vandaag ook wel even een dikke lading. Een fijne lading, uiteraard! Het betekent: tumor helemaal weg, geen signalen van uitzaaiingen. Oftewel: ‘je bent schoon'(klote term). Of: ‘je bent kankervrij’. En nee, het betekent niet: ‘je bent genezen’, want dat kunnen ze simpelweg niet zeggen tot het moment dat je een aantal jaren op rij, bij alle controles ‘kankervrij’ bent verklaard. De kans dat dat gebeurt is ook bij Dejan gelukkig heel erg hoog ingeschat: 90%. Maar dat neemt niet weg dat het spannend is en blijft, bij elke controle. Bij mijzelf ook nog steeds. En nu hebben wij dus die spannende (lees: enge) controlemomenten dubbel in ons leven.
Maar hé, we zijn vooral hartstikke blij met deze eerste mooie check up!
En ja…waar we ook zo, zo, zooooo superblij mee zijn:
de sondevoeding is beëindigd, joehoooooeeeeeee!!!
Gisteren was de hoop er stiekem al maar die hoop ook echt toelaten, was nog wat spannend. Een week geleden zag ik Dejan steeds makkelijker zijn water en thee wegslikken en dacht ik: ‘zal ik eens een balletje opgooien bij mijn lief over weer es wat proberen met eten?’ (na hele dikke teleurstellingen eind december bij toenmalige pogingen om weer te gaan eten). Ik vond het heel eng om dat te bespreken met Dejan want het evenwicht tussen hoop en teleurstelling en rust en frustratie was dun. Maar samen bedachten we een plannetje, dat plannetje lukte de afgelopen dagen goed en met die positieve ervaringen stapten we vanmorgen Radboud binnen.
Toen de radiotherapeute vanmorgen van Dejan hoorde hoe het ging, twijfelde ze geen seconde: “zal ik de sonde eruit halen voor je?”. Even afzien tijdens het verwijderen -het was een slangetje dat door de neus helemaal de maag in ging, zoiets eruit halen is niet erg gezellig. Maar meteen daarna: opluchting bij mijn dappere man en een bevrijd gevoel in zijn neus en keel.
Jee zeg…
ineens is het voorbij, na 3 maanden eten via een slangetje. Drie maanden dag en nacht bezig moeten zijn met die voeding (sondeslangetjes doorspoelen/slangetjes verwisselen/nieuwe zak aan de pomp hangen/pomp piept en heeft aandacht nodig/pomp piept middenin de nacht want je ligt op het slangetje te slapen/pleister op je neus verwisselen/pleister op je wang verwisselen en ga zo maar door.
En nu zit het erop met ‘het ultieme patiënt zijn’! Dejan kan weer ‘mens worden’ en gaan genieten van eten. Stap voor stap, eerst nog 4 flesjes drinkmaaltijd per dag en daarnaast lekker rommelen en uitproberen met zachte dingen. Maar zodra hij voelt dat het kan, mag ie alles weer gaan eten. Hij verlangt al 3 maanden naar een hotdog van de Hema, ha! De notdog om precies te zijn en dat is -je raadt het al- de vega versie. We hopen dat dat moment ook best lekker gauw gaat komen. En wat hopen we dat we de periode dat ze ‘onze placemats’ op de tafels leggen bij eetcafe de Plak nog kunnen meemaken als genietende gasten…
Maar voor nu: de stijgende lijn van afgelopen tijd is de laatste week in sneltreinvaart verder gestegen, met het fijne resultaat dat hoofdstuk sondevoeding vandaag kan worden afgesloten. Er mogen toetjes gaan worden gesnoept, smoothies worden geslurpt, soepjes worden gefröbeld, koffietjes worden geleut èn: de tumor is weg. Wat wil een mens -wat willen wij pech,- en tegelijkertijd geluksvogels- nog meer…
Team Sterk
met die woorden begon het bloggen over Dejan z’n keelkanker, de heftige behandelingen en dito nasleep. Dat eerste blogje (met dezelfde foto bovenaan als deze van vandaag) was op 10 oktober, toen we in Radboud waren voor de eerste behandeldag. Toen ik er hier op mijn blog over begon te schrijven, hadden wij er al ruim een maand van angst, onzekerheid, onderzoeken en diagnose op zitten (ik diep van binnen al 2 maanden, want ik had meteen vanaf dag 1 met Dejan z’n keelklachten al zorgen).
Vol vertrouwen gingen we -net als bij mij 2,5 jaar geleden- de uitdaging aan. Het werd niet te beschrijven heftig, eerlijk gezegd. En we merkten gaandeweg de dag vandaag, hoe onze blijdschap en opluchting gepaard gingen met de na-bibbers en hele diepe zuchten. Maar nu kan het bijkomen beginnen. Nu kan er weer wat vrijer worden ademgehaald en nu kan er weer worden gebouwd aan gewoon & genieten.
Dejan heeft de afgelopen maanden dapper en vol overgave doorstaan. En wij samen (ook voor mij had het allemaal mega impact) staan nog steeds stevig overeind, liefdevol en dankbaar voor elkaar, de goeie zorgen in Radboud, alle steun en warmte van anderen èn mega dankbaar voor de prachtige wendingen van vandaag.
Fijne avond.
Kiki