Dinsdag 19 mei 2020
Zoals ik afgelopen zaterdag al schreef: er is het een en ander gaande bij ons en dat heeft te maken met een verhuiswens.
Wij zitten sinds januari in een ‘verhuis-onderzoek’. Vorige week werd dat ineens heel concreet, want er kwam een interessant aanbod voor een appartement (op een van onze favoriete plekken in Nijmegen: de Ploegstraat bij het Goffertpark). De bezichtiging (corona-veilig, in overleg met de huisarts) was alleen wel een teleurstelling dus dat werd ‘m niet. Er loopt nu nog een ander lijntje dat spannend voelt (maar eigenlijk ook niet, want we staan op plek 3 dus weinig kans wat ons betreft) en er komen steeds wel nieuwe kansen of semi-kansen op ons pad, sinds we er actief mee bezig zijn.
Maar ik zal eerst maar eens vertellen waarom wij willen verhuizen.
Tuingeluk…
Wij wonen prachtig hier aan de rand van de Veluwezoom, en we zijn dol op deze plek, ons huis en de mooie omgeving. Dat vooropgesteld.
Maar we wonen niet meer zorgeloos. Dat komt vooral door onze tuin. Of beter: tuinen. Voor-, zij,- achtertuin: ze zijn ruim, ruig en veeleisend. En wij krijgen ze maar niet vriendelijk. Dat komt doordat wij geen tuinier-liefhebbers zijn, en dàt komt dan weer vooral doordat wij allebei een fysiek probleem hebben. Dejan heeft een super kwetsbare rug nadat hij daar een tumor had en bestraald moest worden (lang geleden) en hij raakt heel snel geblesseerd met zijn rug. Ikzelf heb reuma (zoals je wellicht weet…), een ziekte die steeds toch wat meer schade in mijn gewrichten brengt. Vooral omdat ik niet veel medicatie kan hebben (want die brengt nog meer schade) en dus moeten reumatoloog en ik steeds weer kiezen tussen twee kwaden.
Wij zijn op een punt gekomen dat we de tuin absoluut niet meer aankunnen.
En dat los je niet zomaar even op, ook niet met de lieve hulp die we (aangeboden) krijgen van vrienden en bekenden. Er moet in deze tuin -waar allemaal zooi in de hobbelige grond zit (heel erg veel wortels van weet ik niet wat)- heel intensief worden ingegrepen. Het loopt binnen no time uit de klauwen, en dan niet op een gezellige manier. Wil je dat stoppen, dan moet je opnieuw beginnen en dat voor meer dan 15.000 euro. Dan moet de bodem helemaal uitgegraven worden en schoongemaakt.
Dat gaan we dus niet doen.
Wij ervaren best wel tuingeluk, echt. Maar ook heel veel tuinzorgen en de balans is naar de verkeerde kant uitgeslagen. Super leuk heb ik het nooit gevonden trouwens, tuinwerk. Maar in de eerste jaren hier, als ik eenmaal bezig was, begon de lol wel te komen. En dan was ik klaar en zag ik echt veel eer van mijn werk. Nu voel ik vooral zeer van mijn werk.
En daarom willen we er vanaf als het kan.
Anders
Daarbij komt ook nog dat wij door onze fysieke problemen, niet meer in staat zijn tot die eindeloze bosavonturen van de eerste jaren hier (de reden dat we naar hier verhuisden). Verdwalen in het bos en dat heerlijk vinden, zonder je zorgen te maken over je pootjes die retezeer doen, dat is niet meer zo de realiteit van nu. Een lange wandeling geeft inmiddels steeds sneller ontstoken gewrichten bij mij. Dat ik het laatste stuk echt naar huis strompel bijna. En dus gaan wij niet meer zo ver het bos in.
We wandelen nog steeds regelmatig. We genieten nog steeds van het bos, en van de omgeving. Maar het is wel anders geworden.
Om het heel lullig te zeggen: ik ben in die 7 jaar dat wij hier wonen, best wel tastbaar achteruit gegaan. Niet dat ik nu een wrak ben, maar ik kan duidelijk veel minder en heb meer schade van die reuma (en aanverwante problemen). Dat leer ik (door de revalidatiebehandelingen na mijn 2 hersenoperaties) ook wel te aanvaarden. En ik weet daarnaast ook hoe, waar en wanneer ik ertegenin moet blijven gaan (blijven bewegen is voor mij HET behandelmiddel tegen pijn, mits ik het binnen haalbare grenzen hou). Maar het is frusterend om steeds maar geconfronteerd te worden met wat niet meer lukt.
Doordat onze bosavonturen ook niet meer zo intens zijn, raken we voor ons woonplezier meer aangewezen op het dorp zelf.
Dit dorp
In ons dorp kun je van alles krijgen. Er zijn bizar veel supermarkten, er is een royale keuze in dierenartsen en huisartsen, er zitten allerlei winkels en er is een treinstation. Super fijn allemaal. Maar echt sfeer is er niet. Inspiratie, dat missen wij nu meer dan een paar jaar geleden, toen het bos ons motief was om hier te wonen.
Wij zijn in staat een heleboel levenslust uit onszelf te halen, maar we hebben ook behoefte aan positieve prikkels van buitenaf. Die halen we uit de contacten met anderen maar we krijgen meer en meer behoefte aan wat rijkere ‘inspiratievoorzieningen’ binnen beter handbereik.
Wij willen sowieso nog meer dan voorheen de leuke plekken gaan opzoeken, met de Vespa en het OV (zodra dat weer veilig kan). Maar tegelijkertijd onderzoeken we of het mogelijk is om dat alles weer wat dichterbij te hebben door weer naar de stad te verhuizen. En zo ook van onze tuinzorgen af te komen.
Dat neemt niet weg dat we ook heel erg gehecht zijn aan de fijne factoren van hier wonen. Het is hier nu genieten en ‘afzien’ op hetzelfde niveau, eigenlijk. Een gek gevoel…
Waarom toen niet…
Vorig jaar kregen wij een kans om te verhuizen naar een appartement op een super fijne locatie in Doesburg, en dat leek ons heerlijk. Wij snuffelden al even aan het ‘tuinloos leven’ en dat rook erg lekker, ha!
Toch waren we toen nog niet in staat het besluit te nemen om te verhuizen. Ons huis, de plek, het bos: ze zijn en waren ons zo dierbaar dat we ons (door een groep wilde zwijnen nota bene!) ‘lieten tegenhouden’ om ja te zeggen tegen dat appartement. We besloten zelfs verder te investeren in onze eigen plek (de keuken, remenber?). We dachten en handelden toen nog vanuit idyllische motieven. En dat voelde ook goed.
Maar in dit voorbije jaar werd mijn reuma weer flink feller (daarom ook herstart infuus-behandelingen) en merkten wij gaandeweg dat de balans de verkeerde kant op doorsloeg. Daarom zijn wij sinds januari, na veel gesprekken met z’n tweeën en ook een paar met vrienden, aan het onderzoeken of verhuizen naar een relatief rustig plekje in de stad -Doesburg of Nijmegen liefst- haalbaar is voor ons.
Wat wel en wat niet
Wij mogen niet huren in de sociale sector want ons inkomen is daarvoor te hoog. Maar we willen niet kopen (is ook lastig als je door ziekte geen overlijdensrisicoverzekering krijgt). We zijn dus aangewezen op vrije sector huur. Dat hebben we nu ook, maar dan wel een ‘betaalbare’ vrije sector huur van 825,- per maand. Vrije sector huur in de stad, is duur (…). Toch willen wij wel hoger gaan, als dat zou betekenen dat we een fijne (niet drukke) plek in de stad kunnen krijgen. Een appartement met lekker balkon, desnoods een huis met mini tuintje, of een appartement met dakterras. Ze zijn er, en ook nog binnen betaalbare grenzen, maar het vraagt wel geduld.
We hebben al wel een paar bezichtigingen gehad. De laatste afgelopen vrijdag per video-verbinding en daar komt dan een echte bezichtiging als we nummer 1 zouden worden. Daarnaast zijn we ook al op de Vespa naar Doesburg geweest voor een ‘locatieonderzoekje’ bij een appartement waar wij kandidaat 1 waren. En waar bij het appartement op onze favoriete locatie (Ploegstraat in Nijmegen) juist het appartement zo tegenviel (veel te klein) was in Doesburg het appartement geweldig (op papier dan, een riante ruimte!) maar de locatie 3 x niks voor ons gevoel.
Wij kunnen onszelf niet zomaar overal neerzetten, we hebben best hoge eisen en dat maakt het ook wel een geduldkwestie. Het moet ook niet zo zijn dat wij deze fijne (maar voor ons dus ook problematische) stek gaan loslaten voor iets dat eigenlijk niet als een verbetering voelt. Dat doet geen recht aan wat we nu hebben, en ook niet aan wat we nodig hebben: een woonsituatie die goed bij ons past.
We hebben ons ook wel laten adviseren in het begin. Welke plekken vermijden (‘Niet naar Nijmegen Noord werd er een paar keer gezegd. ‘Dukenburg, Oosterhout en Lent daar wil je nog niet dood gevonden worden’, werd er gezegd, en zo ook voor bepaalde Doesburg locaties). Ook kwamen we erachter welke plekken wel fijn lijken te zijn voor ons. Dan nog moet je het zelf uitvogelen. Maar inderdaad: Arnhem Zuid, Nijmegen Noord en Nijmegen Durkenburg + Hatert voelen voor ons persoonlijk niet fijn aan.
Inmiddels weten we steeds beter waar dan wel. Die Ploegstraat is een toplocatie voor ons, en gelukkig komen daar ook appartementen vrij die wat groter zijn. De woningcorporatie daar helpt ons bij de zoektocht, dat is super!
‘Corona-veilig’
Ik heb een uitgebreid gesprek gehad met mijn huisarts (en er ook over gesproken met de reumatoloog) over het al dan niet uitstellen van onze verhuiswensen. Maar juist nu lijken er kansen te zijn voor ons. Het voert te ver om dat uit te leggen maar het is nu (deze jaren) het meest haalbaar.
Zowel mijn huisarts als reumatoloog delen volledig onze gedachte dat we een verhuiskans niet moeten laten glippen. We hebben goed besproken wat dan corona-veilige maatregelen zijn die belangrijk zijn.
Zo hebben we bedacht om de omgeving samen op de Vespa te bezoeken en de locatie te checken. Daarna ga ik dan, ALS we de kans krijgen, een bezichtiging doen samen met vriendin Martine. Zij leeft ook vooral thuis, heeft een ruime auto en als we allebei een mondkapje dragen, vindt ook mijn huisarts het verantwoord. Tijdens zo’n bezichtiging maken we dan foto’s en filmbeelden voor Dejan. We willen niet met z’n drieën in de auto, dan wordt de onderlinge afstand te klein.
Dejan en ik vinden het fantastisch dat Martine dit wil doen. En bij de eerste bezichtiging, afgelopen week op de Ploegstraat in Nijmegen ging het ook super, ik ervaar grote betrokkenheid en ook een goed analytisch vermogen bij haar tijdens het rondkijken. Ze wist mij ook de juiste vragen te stellen waardoor voor mij de conclusie na even daar zijn, ook snel helder werd (‘nee, dit is geen goed appartement voor ons’). Het is gek om Dejan mijn grote liefde er niet bij te hebben maar het is voor hem en mij op deze manier een waardevol alternatief.
De woningcorporaties doen de bezichtigingen ook met maatregelen. Zo zijn er geen groepsbezichtigingen meer. Martine en ik konden voor de Ploegstraat in Nijmegen de sleutel ophalen bij de corporatie en met z’n tweeën het appartement zien. Ook in dat woningcorporatie-gebouw gebeurde alles zo corona-veilig mogelijk en op de terugweg hoefde ik de sleutel alleen nog in hun brievenbus te doen.
Verder hebben wij ervoor gekozen om bij het appartement waarbij we nu op plek 3 staan, geen real life bezichtiging te willen doen voordat we op nummer 1 zouden staan. Daarom kregen we vrijdag een video-bezichtiging. Komen we alsnog op 1, dan gaan Martine en ik weer die kant op. We kennen de locatie al, die is top.
We hebben verder ook al een gesprek gehad met een verhuisbedrijf dat ons veilig kan en wil verhuizen, als het zover zou komen, ook als dat in coronatijd is dus. Ook zij nemen daar allerlei maatregelen in en ze zijn zelfs specialist in verhuizingen binnen medische settings zoals zorginstellingen.
Het voelt desondanks wel eng en complex allemaal, maar als die ene echt goeie kans zich voordoet nemen we ‘m wel. En dan weten we dat het met de nodige moeite van alle partijen, ook goed en veilig kan.
Plan B
Het kan ook nog zo zijn dat het gewoon niet gaat lukken met die verhuiswens van ons. We willen geduld opbrengen maar ook weer niet eindeloos in een wachtkamer blijven zitten.
We vermoeden dat we er nog zeker 1 / 1,5 jaar voor uit willen trekken en daarna wordt het, als we dan niet verhuisd zijn, plan B: blijven in Dieren en investeren in het zo goed mogelijk oplossen van problemen. Dan laten we een tuinrenovatie doen waar al wel een plan voor klaarligt dat de hovenier en wij gemaakt hebben en waar we altijd op mogen terugvallen bij hen. Het zal dan niet zo zijn dat ons tuinprobleem helemaal opgelost kan worden (we willen geen 15.000 betalen) maar wel dat het behapbaarder wordt. Samen met een jaarlijks onderhoudpakket van de hovenier.
Maar voordat wij meer dan drieduizend euro in die tuinrenovatie stoppen (en vervolgens jaarlijks ook een smak geld), willen we zeker weten dat we lang genoeg tijd hebben gegeven aan onze verhuiswens.
Actie
We zijn al een tijdje dingen aan het voorbereiden die voor het verhuizen heel handig zijn (want het kan ineens zover zijn) en die voor Plan Blijven ook fijn uitpakken. Grote opruiming houden, bijvoorbeeld. Dat is nu grotendeels gebeurd en dat voelt goed.
En het actief gaan opzoeken van de inspiratie buiten het dorp, daar zijn we ook mee bezig. Nu met de Vespa bijvoorbeeld naar andere natuurgebieden (veel meer kan er ook niet, binnen corona-veilige grenzen). En binnen het dorp en omgeving richten we ons vooral op de mensen en de zaken waar we blij van worden.
De tuin proberen we nu zo goed en zo kwaad als het kan wel een beetje op te schonen, samen met hulp van anderen. Om de ergste problemen te voorkomen en een evt. ‘behapbare renovatie’ over een tijdje, niet onmogelijk te maken. Bepaalde dingen moeten echt bijgehouden worden anders worden de problemen te groot. En ja, zo zorgen we ervoor we dat we het wat betreft blijven wonen in Dieren, niet helemaal laten hangen, en houden we toch een liefdevolle kier in de deur voor hier blijven.
Aan dit veel te lange verhaal ga ik nu snel een eindje breien!
We zullen zien wat de tijd ons gaat brengen. To be continued dus. Niet elke dag hier op mijn blogje (nee zeg!) maar zo nu en dan.
En nu hup, naar slaapland. Dromen over een eindeloos grote, weelderige tuin die zichzelf onderhoudt, ha!
Ciao, tot gauw.
Kiki
