Dat was nog een mooie winterse middag, gisteren.
Met nog wat extra sneeuw erbij van de dag ervoor, was het park gisteren bij de laagstaande middagzon -en later de schemer- een plaatje. Er werd van de heuveltjes af gegleden met sleetjes, er liepen veel wandelaars en intussen was er in het Goffertstadion een wedstrijd. Reuring in een vredig wit decor (zie ook foto’s onderaan). We struinden door dit wintertafereel met extra waardering, wetend dat het vanaf morgen weer voorbij is. We slurpten een lekker koffietje bij Buuv om op te warmen en hup, weer terug door de winterkou en -pret, richting ons warme huis.
Morgen is de herfst terug van vakantie, om de de boel weer door elkaar te blazen. Maar deze winterse week zonder regen, met knisperend witte tapijtjes en veel zonlicht; een pareltje. En dat pareltje hebben we maar mooi in the pocket. Mij heeft het in elk geval heel erg goed gedaan, deze miniwinter.
Wat me ook heel erg goed deed was het blogbericht van Dejan. Wij kunnen allebei autonoom werken in mijn blog en ik wist niet dat hij dit ging plaatsen. Vlak nadat hij mijn vorige bericht las, is hij een ‘reactie’ gaan schrijven. “Er staat een nieuw bericht op je blog”, zei hij ineens. Ik las ‘t (alleen al trots op hoe hij dat geschreven heeft!) en het deed me heel veel. Omdat ik me best vaak nutteloos en machteloos voel, als ik weer eens heel weinig kan. Als ik hulp nodig heb bij mijn sokken aandoen, jas aandoen, uit bad komen. Als ik iets niet zelf kan inschenken, niet kan pakken, mijn brood niet zelf kan snijden, geen appel kan schillen, de mandarijn niet kan pellen, enz. Als ik ineens -zoals eergisteren- naar mijn handen kijk en zie dat er weer een vinger aan het vergroeien is, schrik ik van mijn eigen lijf. Ik kan er niet aan wennen, ook al is dit proces al actief sinds mijn 30ste toen ik reuma bleek te hebben. Voel me jong en vol leven, creatieve energie en sprankeling in mijn hoofd en hart. En juist oud, versleten en nogal nutteloos in mijn lijf, vaak.
Maar door het bericht van Dejan zag ik ineens ‘zwart op wit’ wat ik allemaal wèl kan en wat ik toevoeg aan de levens van Dejan en onze diertjes. Ik voel me elke dag gewaardeerd door Dejan, daar ligt het niet aan. Maar dat ineens zo indringend en feitelijk te lezen; dat kwam wel binnen.
Het voelt toch regelmatig als een soort ‘verlies’ als je vanaf je 30ste fysiek al aftakelt door een fout in je DNA. Mijn reuma is gewoon puur pech, met antistoffen die je in je genen hebt en waar je niks tegen kan doen. Ik rook(te) niet, leef gezond maar die reuma zit er en blijft er. Dejan is al jarenlang echt degene die veel meer voor mij moet zorgen, dan ik voor hem. En het is geen wedstrijd maar ik vind dat hij best vaak onder druk staat. Zelf geeft hij aan dat het allemaal prima te doen is. Hij zorgt ook graag. Maar ik ook. En ik heb er moeite mee dat het is zoals het is. Ik krijg ook vaak te horen van mensen: “Wat heb jij een geluk met zo’n zorgzame man”. Dat bevestigt wel het gevoel dat de een in de geven-rol zit, de ander in de nemen-rol. Maar eigenlijk is dat niet helemaal terecht. En als ik dan ineens als ‘bezoeker’ in Dejan z’n bericht lees hoe mijn bijdragen aan ons leven ervaren worden door hem, geeft dat stiekem toch een boost voor je ‘menszijn’. Dat je niet alleen maar patient bent die op sommige dagen bijna niks kan, maar dat je nog steeds vooral een liefdevol mens bent met betekenis voor een ander en dat die ander meer levenswelzijn ervaart door jouw bijdragen. Ik ben heel dankbaar voor dit ‘zwart op wit inzicht’. En als ik weer eens twijfel aan wat mijn betekenis nog kan zijn voor ons leven, dan lees ik zijn bericht gewoon weer even terug, haha!
“Ik ga mijn liefje jullie beider blogberichten laten lezen, die kan hier nog wel wat van leren!”, schreef een lieve trouwe bloglezer vanmorgen met een dikke knipoog erbij. Ik ken haar een beetje, dus ik weet waar ze op doelt en ik moest grinniken. Maar misschien is het wel een leuke om in gedachten te houden: waardeer elkaar. Elke dag. In de kleine dingen en soms de grote. Spreek het uit. Naar elkaar en -waarom ook niet eigenlijk- soms ook openlijk. We nemen veel in het leven for granted. Maar elkaar waarderen, is niet normaal, het is kostbaar. Net als dit voorbije winterweekje. Ja, het was koud, brrrr! Maar als morgen bij 11 graden de wind weer genadeloos regeert en de regen tegen de ramen klettert, denk ik met heimwee terug aan deze voorbije winterweek.
Fijne zondag.
Kiki
