Gisteren was ik bij Feest van Licht in Museumpark Orientalis.
Samen met vriendinnetje Anette struinde ik door het museumpark dat elk jaar in de kersttijd sprookjesachtig verlicht is. Binnen in het gebouw (waarbij je in tijdvakken naar binnen mag en dus met maar heel weinig mensen bent in een enorme ruimte, iedereen een mondkap op) is een kerststallententoonstelling te zien van stallen en stalletjes all over the world.
Buiten slenter je van de ene ‘oh en ah!’ naar de andere en dat het liefst in schemertijd of in het donker.
Nou kan ik ook genoeg kritische opmerkingen maken. Dat het bijvoorbeeld lang niet zo speciaal is als 5 jaar geleden, toen ik er met Dejan was. Dat het jammer is dat je her en der in felle lampen kijkt, wat de magie een beetje verstoort en terwijl die lampen makkelijk even hadden kunnen worden weggewerkt. Hetzelfde geldt voor snoeren. En binnen is alles wel aan een opknapbeurt toe. Bovendien loopt er in de binnenruimte een paniekerige, veel te strenge museummevrouw rond en is de horeca (buiten onder een afdak) op het ranzige af: vette oliegeuren vechten om aandacht met de geur van hamburgers. Niet wat dit bijzondere museum moet willen, lijkt mij.
Maar. Het is en blijft sprookjesachtig, die buitenwandeling langs licht en lichtjes. En lekker bij het grote vuur hangen is ook leuk, als dat het doet. Bovendien heeft het museum het zwaar, en als er een moment is waarop je kan helpen door een ticket te kopen, is het nu. Dus doe het. Voor jezelf (want mooie kerstmagie is hier corona veilig te vinden en je wandelt intussen ook nog lekker buiten) en doe het voor dit museum dat moet blijven, als het maar even kan.
Deze tante heeft het druk en houdt het kort. Mijn meneer Boslust-Boomhut gaan even wandelen met ons hondenmeneertje, we moeten vanavond hoognodig de kerstkaarten schrijven (zelfgemaakte kaarten en er moet voor iedereen nog een persoonlijk berichtje op), we hebben een 3e adventszondag maal en we mogen vandaag cadeautjes shoppen op de online kerstmarkt van zorginstelling Attent. Die behandelen hun betaalde medewerkers hetzelfde als mensen die niet betaald voor ze werken, zoals wij. En nu worden we dan ook allemaal enorm verwend.
Kortom: ik brei d’r weer een eindje aan met de belofte dat ik mij morgen weer meld.
Dus vanuit Nijmegen: ciao tot gauw.
Kiki
