Zondag 7 juni 2020
Ik vind het fijn (en heb nu een uurtje de rust) om nog iets meer te vertellen over ons toekomstige thuis.
Dat wij weer in een bos-setting terecht zouden komen, durfden we niet eens te hopen. Nou is het niet een bosgebied zoals we nu hebben. Hier in Dieren aan de prachtige Veluwezoom, kun je het bos in lopen en er dagenlang niet meer uit komen, bij wijze van spreken. De hele Veluwe ligt voor je snufferd. Er zijn veel wilde dieren en dat maakt het ‘sprookjesachtig’. Ik hou van de heuveltjes, de verschillende gebieden in het bos, de bosbessen-tapijten overal, de paddenstoelen, kastanjes en die typische Veluwse naaldbomen.
Dat krijgen we straks niet meer op die manier. En dat is ook oke. Wij gaan ons bos echt wel missen, daar kan geen enkel ander bosgebied (groot of klein, avontuurlijk of niet) tegenop.
Maar waar we nu terechtkomen (Nijmegen – wijk Goffert, aan de zuidkant van het Goffertpark) daar is het wel echt bosachtig. En dat maakt dat de bossfeer rond ons appartement(gebouw) heel sterk is. Stiekem nog meer dan op onze huidige woonplek. Op het terrein waar de appartementengebouwen staan is het door dat bosachtige heel sfeervol en de wijk zelf is dat ook. Dat voelt fijn aan. Dat er kastanjebomen bij ‘ons gebouw’ staan, maakt ons helemaal blij, want wij zijn dol op kastanjes en op de seizoenen. Eten van de seizoenen lijkt me extra leuk als dat eten voor je deur op de grond valt, ha! “Schat, wil jij even de kastanjes gaan rapen, dan zet ik alvast het water op”. ?
Terug naar DE stad
Toen wij besloten dat het beter zou zijn om weer in de stad te gaan wonen, hadden wij Nijmegen op nummer 1 staan, en Doesburg op 2. In Doesburg staat een appartementencomplex (Het Mauritsveld) waar wij vorig jaar een appartement hebben bekeken. Fijne plek, je loopt zo het stadje in! We waren ook heel blij geweest met een nieuw stekkie daar, maar er kwam steeds niks vrij (na die ene vorig jaar). Tot vorige week. De dag nadat ik met Martine de sleutels van ons Nijmegen-appartement had gehaald, verscheen er een appartement in het Mauritsveld in Doesburg in het aanbod. Hoe symbolisch! Het is maar goed dat het niet eerder dan ons Nijmegen-stekkie kwam, want dan waren we zeker in Doesburg gaan wonen. Maar Nijmegen is gewoon fijner voor ons.
Omdat ik daar in de Maartenskliniek behandeld word (en dat blijft mijn hele leven zo, met het Radboud als ziekenhuis voor de bijkomende zaken). En ook omdat wij t.z.t. als wij wel weer de sociale huur in mogen (als we pensioen krijgen, duurt gelukkig nog heeeeeeel lang! ?) veel meer keuze hebben in huuraanbod in Nijmegen dan in Doesburg. Last but not least: omdat Nijmegen geboortegrond (en familie-grond) was de eerste 10 jaar van mijn leven, mijn hart daar altijd is blijven liggen en Dejan heel erg gecharmeerd is van Nijmegen. Het heeft ergens wel iets weg van zijn geboortestad Belgrado, zo liggend aan de rivier. Kortom: Nijmegen is waar wij deze nieuwe fase (=comfortabeler en meer geïnspireerd wonen) willen starten.
Maar welke plek?
Enerzijds wisten we ongeveer waar we wel en niet wilden wonen, maar toch: eigenlijk kun je het als halve buitenstaander echt niet goed beoordelen.
Dukenburg werd bijvoorbeeld afgeraden. Maar het is wel de groenste wijk van Nijmegen, met het meeste huis voor je geld. Zelf ben ik opgegroeid in Dukenburg, in de Weezenhof (nummer 37-21, ik zal het huisnummer nooit vergeten). Dat was fantastisch!
We woonden in het zuidelijkste stukje van de Weezenhof. Ons huis lag vlakbij een grote vijver (heerlijk bootje varen!) en grenstte ook aan een mooi klein bosgebied (Vogelzang). Daar speelden we bij de bosrand en plukten we bramen bij de weilanden. Op Google Maps (satelliet) zie je een groen ‘kruis’ van bovenaf, net onder de Weezenhof. Dat kruis, dat zijn volgens mij nog steeds heel erg veel bramenstruiken die de weilanden bij het bos omzomen. En daar stonden wij dan fanatiek te plukken, ha!
Ik heb een fantastische kindertijd gehad in de Weezenhof. In Dukenburg dus. Terwijl het niet de favoriete wijk is voor Dejan en mij om te wonen (iets te ver van het stadshart zonder auto), denk ik dat het een prachtwijk kan zijn als je wel een auto hebt en groen en ruim wil wonen en je kids fijne jeugdherinneringen wil geven. Niet overal in Dukenburg, maar wel op een aantal plekken.
Dat geldt voor andere gebieden (die ons werden afgeraden) natuurlijk ook. Elke wijk heeft specifieke voordelen en charmes. Goffert, de wijk waar wij dan gaan wonen (Hart van Nijmegen), is ook niet overal even leuk. En iedereen heeft zijn/haar eigen leefstijl en dus eigen woonwensen.
Die van ons waren vrij specifiek, daarover hieronder meer.
Onze stek
Toen ik in revalidatie-behandeling was en een afrondend gesprek met de revalidatie-arts had, zei zij: ‘Ik ga iets zeggen dat misschien heel raar klinkt, maar toch doe ik het”. (ik neem zulke gesprekken op met de mobiel, om het later goed na te kunnen luisteren en beter te laten bezinken).
Ze adviseerde ons om te gaan zoeken naar een appartement in een (voormalig) seniorencomplex.
‘Jullie zijn nog vrij jong en passen niet echt in de doelgroep maar voor jouw lijf zou wonen in een comfortabel en gelijkvloers appartement met een lift, veel rustiger zijn. Er komen steeds meer seniorencomplexen vrij en die worden dan soms ook aangeboden aan alle doelgroepen, niet alleen ouderen. Ik zou daar goed naar gaan kijken. Jouw reuma wordt er niet makkelijker op in de toekomst, en nu een huis zoeken dat daar goed rekening mee houdt, is denk ik heel slim”.
Dat was even slikken, toen ze dat zei. Maar ze had wel een goed punt.
Toch zagen wij ook genoeg appartementen die ook comfortabel leken, gelijkvloers waren en een lift hadden. Die op de Ploegstraat bijvoorbeeld, aan de noordkant van het Goffertpark. Waar ik een appartement heb mogen bezichtigen, samen met vriendinnetje Martine.
Dat appartement viel tegen. Veel te klein en daarmee eigenlijk helemaal niet comfortabel. Een cool, funky gebouwd complex en daar vielen wij wel voor. Maar zo klein wonen? Never nooit niet.
Die appartementen zijn duidelijk meer geschikt voor de net begonnen, goed betaalde professional, die nog geen hypotheek kan krijgen maar teveel verdient om sociaal te huren. Even 2 jaartjes in zo’n appartementje overbruggen totdat er een huis gekocht kan worden, prima. Maar meneer Boslust en ik, zoeken een nieuw thuis. Voor jaaaaren!
Troostrijk
Wij zochten een plek van waaruit wij inspiratie kunnen tanken en daarvoor alle kanten op kunnen. Waar we nog heel veel nieuwe feel good boekjes kunnen maken (om die dan te verkopen in een eigen mini-winkeltje bij Ieder z’n Vak in de lange Hezelstraat). Een plek waar misschien wel nieuwe inspirerende ideeën en projecten ontstaan en waar bestaande projecten verder kunnen groeien. De herinneringenboekjes voor en met de ouderen gaan zeker door, ook nog in Dieren, en later verhuizen we ermee naar een andere locatie van dezelfde zorginstelling in Elst. Dat is al afgesproken met de eventmanager van de instelling, super! Mijn kookproject gaat in bescheiden versie misschien ook wel weer nieuw leven krijgen, wie weet.
Wij hebben een woonplek nodig waar wij kunnen inspannen en ontspannen, uitrusten en herstellen, inspireren en geïnspireerd worden, verwelkomen en ons afsluiten, buiten zijn en binnenblijven, warm samenzijn en ook eigen ademruimte hebben, liefdevol kunnen zorgen voor onze beestenfrummels, en waar we ons echt helemaal thuis kunnen voelen.
Die plek hebben we gevonden. In een complex dat in eerste instantie niet zo ‘sexy’ aanvoelde, omdat het een senioren-complex was (-en is? dat is ons niet helemaal duidelijk). Je mag erin vanaf 50 jaar in elk geval. Lucky we. Want ik ben 50 (Dejan 56) en wat dit appartement vóór heeft op het (veel sexyer) complex aan de Ploegstraat, is ruimte! Riant wonen is ‘t, waar wij terechtkomen. Een fijn ruim en licht appartement. Met allerlei extra’s. En ja: waar wij vielen als een blok voor die extra’s. Dat giga dakterras en dat uitzicht: verdorie, zo uniek! Spectaculair eigenlijk gewoon… Dan mag het nog zo ‘senior’ zijn ons appartement, wij gaan er jongen- en meisje-avonturen maken! Sterren kijken, vuurtje stoken (kastanjes poffen!), slapen onder de nachtelijke zomerhemel, een kruiden-buiten-keuken maken (we hebben een stoer plan daarvoor joh!). Dat wordt echt een feestje, dat dakterras.
Dit plaatje maakte ik van emoji’s en is natuurlijk hartstikke kinderlijk tele-tubbies, ha! Maar je dacht toch niet dat wij als bejaarden op dat balkon gaan zitten tussen de fuchsia’s in verstelbare Hartman tuinstoelen, toch? (al is ook daar natuurlijk niks mis mee 😉 ).
Maar er is zoveel meer fijn aan het appartement. De super leuke keuken, fantastisch opgeknapte badkamer (lekker bad, lekkere douche, zelfs de aparte wc is mooi, oh oh!)… En wat dan ook nog fijn is, dat is de enorme berging. Daar kunnen we niet alleen wat spullen kwijt, maar ook een tafel om dingen aan te bouwen en maken, iets dat Dejan eigenlijk graag wil.
En natuurlijk de locatie van onze nieuwe stek, die is super.
Voor dit alles betalen we niet meer huur, maar wel een andere prijs: een vrij drukke weg die dwars door het bosgebiedje gaat. Maar dat zijn we in Dieren ook gewend, een drukke weg. De vogels zijn en blijven drukker, ha! Die kwetteren er luidkeels op los. Dat je in de zomer ‘s morgens om 04 uur denkt: ga effe wieberen of hou je bek, aso’s!
En dat zal daar in Nijmegen al niet anders zijn, vermoed ik, met al die bomen.
Bewoners daar zeiden verder dat de weg ‘s avonds heel stil is, dat is dan weer fijn. Die weg, dat is een nadeel waar wij goed mee kunnen leven (weten we dus uit ervaring).
Wij hadden ons alles bij elkaar geen fijnere stek kunnen wensen. Een plek die -opnieuw!- helemaal voelt als vakantie. Waarvan iedere Nijmegenaar die we tot nu toe spraken (mensen van het verhuisbedrijf, de gemeente, een oud-Nijmegenaar en nog iemand die er heeft gewoond) zegt: ‘Oh daar, da’s heel fijn wonen, daar ga je zeker geen spijt van krijgen’. Waar sommige wijken (onterecht?) worden afgeraden, wordt deze locatie juist aangeprezen. Het is een gewilde plek. En da’s niet verkeerd.
Maar wat voor onszelf het belangrijkste (het enige belangrijke) is: de plek klopt bij ons. En het maakt het vertrek uit dit dierbare bosleven-plekkie bij de Veluwezoom, troostrijk.
Sterker nog: voorbij de teleurstelling dat het hier in Dieren niet meer werkt voor ons (en het leven nu fysiek lastiger is dan we toen hadden ingeschat), voelt onze nieuwe woonplek uiteindelijk als een fijne upgrade.
Volgende keer een blogje over alles waar Dejan en ik ons op verheugen, eenmaal daar in Nijmegen. Zoals lekker vaak koffieleuten bij Philipse (en dan die zalige flapjacks erbij snoepen) op het terras. En met de Vespa toeren door de heuvels van het Rijk van Nijmegen, een gebied waar ik als kind zoveel en zo vaak was en mijn ogen heb uitgekeken. En oh, straks lekker weer naar het Wylerbergmeer, hoeraaaa!
Zoveel om naar uit te kijken… Tell ya all about it!
Plaatje bovenaan: de ‘verhuiskaart’ die Dejan maakte voor vrienden, familie en bekenden. Ik vind ‘m zo leuk dat ik ‘m hier op mijn blogje wilde hebben. Maar ik heb wel even (heel flauw) de privé informatie weggehaald. Niet dat ik mijn lieve lezers niet vertrouw (volgens mij heb ik een hartstikke leuke doelgroep!) maar er wil nog wel es iemand verdwalen en dan hier bij blogje Boslust terecht komen. En dan krijg je van die ‘dodgy’ mailtjes. Vandaar.
Nou ciao, tot gauw!
Kiki
