Heftig…
ik kreeg veel lieve berichtjes over onze Dirk. Het is heel heftig Dirk is erg ziek, zijn niertjes doen het bijna niet meer, bleek gisteren. Maar Dirk is ook een bikkel! En dus zijn we bezig hem een soort ‘nier dialyse’ te geven met een infuus. Gisteren ook al, en dan mag ie ‘s avonds met ons naar huis voor wat rust. We mogen de hele dag bij hem blijven (anders zit ie in een hokje alleen…!) maar moesten daar wel eerst heel erg stevig voor op onze strepen gaan staan. Maar inmiddels hebben we zelfs een eigen kamertje met hem, en kunnen we zelf thee en koffie maken enzo. Ze zijn super lief en dat is troostrijk.
Wij weten niet of het gaat lukken om Dirk hier doorheen te slepen. De zorgen zijn groot, bij alle partijen. Maar de hoop is er ook nog, en Dirk heeft zijn slechte en ook goeie momenten.
Hoe wij vanavond de jaarwisseling ingaan: ik weet het niet. Samen met Dirk, dat wel. En dan hoop ik natuurlijk een Dirk die van deze tweede infuusdag (we zitten hier van 9 – 17 uur) een giga goeie boost krijgt en nog in levende lijve bij ons is!
Maar ik denk ook dat wij gebroken, verdrietig, levend tussen hoop en vrees voor Dirk, het geknal moeten ondergaan. Oordopjes kopen, lekker in bed met meneertje, zoveel mogelijk rust en vrede creëren. Of misschien even met vrienden samen toch proosten, als Dirk oke gaat…? Zij helpen ons enorm, brachten soep, rijden heen en weer, en zeiden dat ze hun plannen voor vanavond afstemmen op hoe de situatie bij ons is. Lief. Troostrijk.
Maar toch: dit wat nu gebeurt, is een hele, hele hoge hobbel teveel. We slapen bijna niet, zijn doodop en weten het even niet meer.
Wij gaan met z’n drietjes proberen alles goed te overleven, dat maar gewoon.
Omdat er van die lieve berichtjes kwamen met vragen hoe het gaat, wilde ik dit even laten weten.