Zondag 1 sep. 2019
Zaterdagavond. Met m’n nieuwe jurkje aan, de haartjes gezellig gestyled en lippenstift op hobbelde ik richting het zomerfestival in het oude dorpspark, en als een verzopen kat kwam ik een tijdje later weer thuis. Het parkfeestje bleek ineens een heel heftige afsluiting van de meteorologische zomer te zijn geworden.
Samen met (wandel)vriendinnetje Anita struinde ik door het bos naar het Carolinapark om effe wat sfeer (en good food!) te proeven op editie 2 van dit leuke festival in ons mooie oude dorpje. Ik had thuis bij m’n lieve meneer Boslust het avondeten overgeslagen zodat ik genoeg ruimte had voor festivallekkers. En dat ze lekkers hebben, wisten wij nog van vorig jaar dus hup, aan de wandel en aan de lekkernijen!
Na een half uur op het festival zagen we een dreigende wolkenlucht boven ons hangen. We besloten een beschut plekje onder een grote parasol te gaan zoeken en dat lukte. Een paar dames zeiden tegen mij: ‘Kom maar hier staan hoor, wij schuiven wel wat op, want je wordt daar op jouw plekje helemaal nat zometeen’. Lief van ze.
Het begon eerst flink te flitsen en te gieten. Toen kwam de wind erbij en die ging hard.
‘Allemaal meehelpen die parasol vasthouden!’ riep iemand.
De joekel van een parasol werd bijna de lucht in getild dus met een paar mensen probeerden we ‘m in bedwang te houden, wat met moeite lukte. Op dat moment schijnt de organisatie (te lezen in dit artikel) te hebben omgeroepen dat mensen snel naar de tenten moesten komen voor veiligheid, omdat ze wel in de gaten hadden dat het de verkeerde kant op ging. Maar die berichten hebben wij niet gehoord. Wij stonden teveel in een uithoek om het te horen en de tenten waren bovendien net iets te ver bij ons vandaan. En dus bleven wij nietsvermoedend buiten.
Het ene moment hingen we nog giechelend aan die parasolstang (het was een beetje spooky maar ook wel weer hilarisch) en een paar tellen later vloog er ineens van alles om ons heen. Grote takken werden uit de bomen gerukt, ik kreeg een klapstoeltje tegen mijn hand (deed even zeer maar meer ook niet, gelukkig) en ik zag een groot metalen hek omvallen alsof het ding helemaal niks woog. En we stonden daar buiten, omringd door grote oude bomen.
Film
‘Het is een windhoos en die boom gaat vallen!!!’ werd er geroepen door een van de bezoekers. Mensen begonnen te rennen en te gillen en toen er een hele grote tak van een hele grote boom recht op ons af vloog, zijn we keihard weggerend. Allemaal renden we het park uit (weg bij de bomen) de straat op richting kerktoren. Daar was het ook chaos, geen idee waar te schuilen. Het stortregende, waaide en het bliksemde heftig en zag er bijna neppig uit, als in een te goedkoop gemaakte film, ha!
‘Kom gauw hier staan!’ werd geroepen vanuit het steegje. Daar zo midden op die straat in te stortregen en de bliksem staan, voelde ook niet erg handig dus ik voegde me bij het groepje in dat steegje en daarna renden we door naar hun huis, twee straten verderop. Daar kreeg ik een grote handdoek, erg lief. Maar ik was tot op mijn ondergoed zeiknat, en vooral bezorgd om Anita, die nog in het park was en net op een ander plekje stond dan ik. De bewoners van het huis boden aan om samen met mij met de auto haar kant op te gaan, ook weer zo lief. Maar toen we elkaar belden, bleek goddank dat zij veilig was, en nog in het park waar de rust weer terug was.
Terug in het parkje was goed te zien dat de storm / windhoos flink tekeer was gegaan. Volgens de brandweer waren er ook bomen omgevallen op het terrein. Maar het belangrijkste: er zijn geen gewonden. Super veel mensen, heel veel bomen, zoveel natuurgeweld, en geen gewonden, wat een mooi miracel!
Er hebben dus ook veel mensen in tenten geschuild, dat hielp kennelijk en gelukkig wel mee.
Iemand van de organisatie vroeg nog wel: ‘Ben je oke, en niet gewond?’, toen die me zo doorweekt (en zoekend naar Anita) zag lopen in het parkje, waar de verlichting was uitgevallen en alles uiteraard alleen nog maar gericht was op veiligstellen. Veel mensen die ik zag lopen, kwamen uit de tenten en waren droog. Maar in ‘onze hoek’ was iedereen doorweekt.
Een goeie vriend van Anita was zo lief om onze kant op te komen en taxi te spelen en dus kwam ik, drijf- en drijfnat maar veilig thuis. Waar meneer Boslust trouwens van niks wist, want bij ons in Dieren noord-west was het lang niet zo erg geweest.
Sneu
En de start van de avond was nog zo super leuk, oh oh…
Dit festivalletje is ets waar best veel Dierenaren nu al trots op zijn en dat het dan zo eindigt is ook super sneu voor de organisatie. Maarja, volgend jaar beter. En stiekem was het ook wel een fascinerend fenomeen zo’n natuurverschijnsel, zeker nu achteraf, wetende dat iedereen ongedeerd is gebleven. Een spannend avontuur achteraf. En dan te bedenken dat er hele volksstammen in gebieden wonen waar het steevast eens in de zoveel tijd nog veel heftiger spookt…
‘Hebben wij weer hoor’, zouden Anita en ik met recht tegen elkaar hebben kunnen zeggen gisteravond. We konden de laatste tijd doordat we allebei een lastig lijf hebben (en door andere kleine tegenslagjes) maar niet tot een wandelafspraak komen en Anita schreef al eens grappend: ‘Er rust geen zegen op’.
Zo, nou, dat was na gisteravond een heel toepasselijk understatement! ?
Anyway. Shit happens.
En zolang je dan met z’n allen in dat park de mazzel hebt dat de pech geen ramp wordt, is het uiteindelijk dan ergens weer een meevaller en iets waar je ook wel over kan grappen. Zoals de organisatie die foto’s plaatste van de ravage overdag vandaag en schreef: takkezooi. Vond ik leuk, ha!
Hieronder wat foto’s van gisteravond.
Lief!
Ik ben vandaag met mijn meneer & meneertje Boslust nog even heerlijk een boswandeling gaan maken. Want hoe ik ook in m’n broek deed voor al dat grote groen toen het zo hevig losging gisteravond, ik word verder altijd zo gelukkig van bomen. Wel ben ik heel blij dat we onze boswandeling vandaag zonder enig ongemak hebben overleefd. ??
En ja, het is meteorologisch gezien nu herfst, dat was het in ons bos ook al een beetje vandaag. De kastanjes groeien goed (joehoe, volgende maand rapen en snoepen!) en de paddenstoeltjes piepen tevoorschijn. De foto bovenaan (en ook onderaan) is van vandaag. Dat was een uber cute mini paddenstoeltje -smelt!. Een lief begin van september en het (vroege) najaar!
Fijne zondagavond gewenst en fijne -RUSTIGE- septembermaand.
Maar vandaag: alles vriendelijk buiten en een baby paddenstoel!
