Vrijdag 12 juni 2020
Wat een dagen zijn ‘t…!
Het afscheid nemen van ons Dieren-leven is in volle gang, en dat doet ons wel wat. Maar wie we ook spreken: iedereen begrijpt onze beslissing heel erg goed, en straks wonen in een zorgeloos lekker stekkie, dat wordt ons enorm gegund, merken we. Tussen het inpakken en ‘het huis onttakelen’ door, gebeuren er lieve, mooie, ontroerende en dierbare dingen.
Dirk
vandaag namen we afscheid van Jochem de dierenarts. Die kwam naar buiten zodat we rustig konden kletsen, Freek nog wat knuffels in ontvangst kon nemen en ja…we kregen ‘Dirk’ cadeau. De as van Dirk was in een koker die in papier was ingepakt naar de kliniek gebracht. En Jochem, die zo nauw betrokken was bij Dirk z’n laatste dagen (en die Dirk ook heeft laten slapen bij ons thuis), gaf ons de koker met de as. Het was een bijzonder moment. Het voelde stiekem toch een beetje als Dirk een beetje terugkrijgen. Ook Jochem had een liefdevol gevoel bij deze actie.
Toen we op het punt stonden om weg te gaan en Jochem zei dat ie het heel jammer vindt dat we weggaan, kwam er een mini Freek aanstappen! Een baby schnauzer, zwart, ventje, ±10 weken oud. De baby en onze puber snuffelden even aan elkaar en toen ging het patientje de kliniek in (voor zijn eerste inentingen) met Jochem mee. Freek en Dirk kregen dus vandaag ter plekke een lieve leuke opvolger, ha! We vonden het allemaal heel symbolisch. ‘En we zien ze echt niet zo vaak in de kliniek, schnauzertjes’ zei Jochem. Dus hoe mooi dat dit zo gebeurde.
We zwaaiden elkaar uit en toen gingen wij met Freek en ‘Dirk’ op de Vespa naar huis. De as van Dirk zit in een lieve koker, met bosbomen erop, heel toepasselijk voor ons bosbeesie. Dat doen ze veel mooier dan bij mensen, ha! Wijzelf hebben een mooie witte porseleinen pot besteld, met een houten dekseltje, waar we zelf nog een lief symbool op gaan maken. En dan doen we de as van Dirk in die pot, en gaat ‘hij’ met Dejan samen op de Vespa naar Nijmegen, op de dag van onze verhuizing.
Vrienden en weerzien
Woensdag kwam vriendinnetje Martine tuinkleden brengen die ze namens ons had gekocht, voor op het dakterras. Ze zijn van kunststof dus speciaal voor buiten. De tegels op het dakterras zijn lelijk geworden dus met de buitenkleden lossen we dat mooi op. We kregen van Martine en haar lief, ook nog een heerlijk survival-pakket –first eet pakket- met allerlei lekkers erin. En vervolgens heeft die lieve dame ons ook nog enorm lopen helpen in de tuin: boomschors weggehaald, de boel omgeharkt, samen de grote zak met tuinafval aan de weg gezet: wat een super hulp ook weer. Zo, zo fijn! Misschien komt ze volgende week nog even een bakkie doen en voor het laatst hier zijn, en anders gauw in Nijmegen. We zijn dit avontuur samen met haar begonnen, en dat maakt deze vriendschap extra speciaal. Ik verheug me erop om samen te genieten van wat Nijmegen te bieden heeft. En eten in haar restaurantje, zal ook zeker een van de goeie redenen zijn om zo nu en dan terug te keren naar ‘onze’ mooie Veluwezoom.
Wat ook fijn is: vandaag zagen eindelijk Anette en ik elkaar weer. De coronatijd verstoorde ons ritme van elkaar elke maand zien, het is nu 4,5 maand geleden. We lunchten de laatste keer dat we elkaar zagen in Apeldoorn, mijn bus vertrok eerder dan haar trein en ze zwaaide mij uit. Alsof we aanvoelden dat er een lange ‘corona pauze’ zou komen. Zo’n lange pauze hadden we nooit.
Anette is momenteel ziek, zit middenin een behandeltraject, en we hebben de afgelopen maanden heel goed bel-contact gehad over hoe het met haar gaat, de behandelingen, gedachten, enz. Maar elkaar zien is toch echt fijner en helemaal in zulke fasen in het leven. Vandaag was het perfect weer voor een reünie, we konden buiten lunchen, een wandeling maken enz. Wel heel raar en jammer dat we elkaar niet even een dikke knuffel konden geven, het zijn voor haar nu ook pittige spierballen-tijden. We geven de knuffels wel aan elkaar door via de telefoon, maar for real is toch anders. Maar in elk geval konden we elkaar weer zien, dat was heel dierbaar. Anette kwam in die 7 jaar dat we hier woonden, bijna elke maand onze kant op, en zei ook wel eens: ‘Als ik dan jullie tuin binnenkom en de keuken in stap, voelt dat echt fijn’.
Het zal voor haar ook even gek zijn geweest vandaag om voor de laatste keer weg te rijden uit Dieren. Maar we hopen allebei dat haar behandelingen het toelaten dat ze gauw richting Nijmegen kan komen, mits het oke weer is om buiten te zijn samen, binnen durven we -corona-tachnisch gezien- nog steeds niet aan. Ook voor haar gezondheid niet. En ik kan niet even het OV in stappen en haar kant op. Maar ik heb goeie hoop dat we elkaar vrij snel nog weer even kunnen zien.
Oh, wat een rare tijden zijn het toch, wat heftig allemaal…
Vriendinnetje Annelies komt maandag. Ook fijn. Dan hebben we meer tijd dan we vorige week zaterdag hadden, toen Lies en Pav naar Nijmegen doorreden om te klussen. Maandag brengt Lies de sleutels van Nijmegen terug, haalt zij het tuingereedschap op dat wij niet meer nodig hebben (en aan hen geven) en gaan we wandelen + in de tuin (avond)eten. Dit alles onder de voorwaarde dat het droog genoeg is buiten…!
Dejan heeft intussen fijn contact met zijn Kroatische (jeugd)vriend Sandro, die ook een aantal keer een paar dagen bij ons is geweest, zowel in Amersfoort als in Dieren. Sandro maakt momenteel in opdracht een kleine natuurfilm en de verhalen die ik daarover hoor via Dejan, zijn erg leuk!
Fijn om een paar dierbare vrienden te mogen hebben, en daarmee in ook dit soort tijden van alles te kunnen delen met elkaar.
En dan komt er nog meer steun onze kant op bij deze mooie maar ook complexe verhuizing. We zijn dankbaar dat het lukt en dat we erbij geholpen worden. Ik wou dat er een ander woord voor was maar ik kan niks beters bedenken en dus is het woord van deze periode: dankbaar.
Vooruitdenken
We hebben een scenario gemaakt voor verhuisdag zelf, zodat wij (bijna?) niet in de buurt van de verhuisploeg hoeven te zijn en toch goed over te gaan naar Nijmegen. Het voelt wel als een hobbel, moet ik eerlijk zeggen. We hopen dat het weer meewerkt, dat zou e.e.a makkelijker maken. Dan kunnen we bijv. op het dakterras eten met Robert, die helemaal uit Friesland komt om ons naar Nijmegen te brengen.
Mijn lieve Dejan gaat trouwens op de Vespa, want ons trouwe toerbeestje moet natuurlijk ook in Nijmegen komen. Dejan gaat op mijn aanraden wat eerder weg, zodat hij even rustig de tijd heeft om zijn nieuwe thuis te zijn, voordat de chaos daar losbarst. Dejan ziet ons appartement dan voor het eerst. Bizar, maar het kon niet anders. Hij heeft er zelf een heel rustig gevoel bij. De online bezichtiging met de woningcorporatie vorige maand, gaf een goed beeld, en verder heb ik tijdens de twee keer dat ik er was, ook veel foto’s en een filmpje gemaakt. Dejan heeft er alle vertrouwen in en de omgeving hadden we al wel goed ‘onderzocht.
Dan nog: persoonlijk vind ik het super spannend hoe het voor hem zal zijn, als ie 23 juni op onze verhuisdag aankomt in ons nieuwe thuis.
We gaan het zien. Alles nog steeds stap voor stap. Ons huis is langzaam een heel ander huis aan het worden, steeds minder van ons. We worden steeds meer omringd door ingepakte dozen, kale muren, een wat holler geluid ook al. Gek en goed.
Ik sluit af, ben moe. Mijn lijf doet heel lastig momenteel en dat is logisch. Het is zoeken naar balans tussen doorgaan zodat de stress op het laatst niet te groot wordt, en toch ook op tijd even rust nemen, ontsnappen aan verhuisklussen en verhuisgedachten en het lijf hersteltijd geven.
Maar alles loopt nog steeds heel goed, Dejan en ik doen alles in heel veel harmonie, we voelen allebei heel sterk dat het goed is zo, ook al is het niet easy peasy. Het is een roller coaster.
Welterusten, ciao, tot gauw.
Kiki
