Steeds meer beetjes Klaar
Terwijl militairen uit verschillende werelddelen vandaag trots met hun vlaggen het laatste stukje van de route liepen richting hun Vierdaagse-kamp Heumensoord, sjeesden wij met onze Vespa langs ze, op weg naar mijn laatste (uitwendige) bestraling in Radboud. Bestraling nummer 25 van 25 is volbracht.
Zowel naar de bestraling toe als terug naar huis, toeterden we uitbundig naar de militairen, die als eersten binnenstroomden, terug van deze eerste wandeldag.
Uitbundig gezwaai terug en dank roepend in diverse talen, was hun antwoord naar ons. Vlaggen werden extra omhoog gestoken naar ons en we zagen veel lachende gezichten. Het onvervalste kindergevoel van mijn Nijmegen-verleden kwam helemaal terug.
Een gevoel van ‘overwinning’ was ‘t, dat ook. Dit is het meest ultieme Vierdaagsegevoel dat ik ooit zal voelen: ikzelf -samen met mijn steunen en toeverlaten Freek en Dejan- met de Vespa op weg naar de laatste stukjes behandeling in mijn ‘strijd’ tegen baarmoederhalskanker. En zij, die militairen, bezig met hun laatste passen van deze dag, in strijd met de moeheid en de warmte. Ze zijn er nog niet, moeten nog 2 dagen. Ook ik moet nog 2 dagen, wat betreft de inwendige bestralingen waarvan gisteren dag 1 was. Maar mijn chemo zit erop en de 25 uitwendige bestralingen, na al die weken, nu dus ook. En ik weet niet hoe het zal aflopen natuurlijk, ook al worden mijn geneeskansen heel goed ingeschat. Maar het gevoel van ‘overwinning’ is omdat ik de eerste bestralingen behoorlijk intimiderend vond, maar al die 25 keer I kept my cool. Dat zeiden de medewerkers die mij bij deze laatste bestraling begeleidden (en mij al veel vaker hadden gezien natuurlijk): ‘Echt super goed gedaan, Kiki!’. Gek he, dat gaf me toch even een heel stoer en goed gevoel! Mijn eigen, persoonlijke overwinning op van alles.
Gisteren
De eerste van vier zware inwendige bestraal-behandeling gisteren, ging heel goed. Het had nummer een van vier moeten zijn, maar net als bij de Vierdaagse, is ook mijn eigen ‘vierdaagse’ teruggebracht naar 3. Toen ik uit de narcose wakker begon te worden werd mij heel vrolijk verteld door de arts: “Kiki, je tumor heeft al zo goed gereageerd op de behandelingen tot nu toe, we stappen over op 3 inwendige bestraalbehandelingen, in plaats van 4, fijn he?!”.
Ik was er vooraf al een klein beetje op voorbereid, maar de radiotherapeut zei toen ook: “Ik kan je niks beloven”. Gisteren hoorde ik dus dat haar hoop, werkelijkheid mocht zijn. Ik was veel te suf om het goed te beseffen en ik was misselijk en gaar. Dus later kwam de arts nog even kijken en het goede nieuws opnieuw vertellen. Erg fijn nieuws.
Anyway, vandaag dus de laatste uitwendige bestraling. Na 5,5 werkweek elke dag ziekenhuis, stapte ik opgelucht en ook een beetje geëmotioneerd van de bestraaltafel af. Het personeel pinkte een traantje met me mee. Ze hebben heel wat met mij meegemaakt want ik moest steeds een volle blaas hebben om bestraald te kunnen worden. Thuis dus veel drinken maar ook weer niet teveel, omdat ik anders meteen in het ziekenhuis al moest plassen en helemaal opnieuw kon beginnen. Soms gebeurde dat ook. Ik heb de laatste 2 weken steeds, nadat de: is de blaas vol?-echo werd gemaakt, vaak moeten bijdrinken en wachten, 2 uur lang soms, totdat eindelijk de echo groen licht gaf voor bestraling.
Het was een heel gepuzzel en ze hebben mij daar fantastisch bij geholpen steeds. Ik werd er kind aan huis en werd ook bij mijn voornaam steeds binnengeroepen voor de bestralingen. En als ik dan op de tafel lag en de echo en bestraal foto gaven groen licht, helemaal blij zijn!
Steeds als het bestraal ding zelf rond mij draaide, ‘praatte ik ermee’. Alle apparaten hebben namen daar: Juno, Feniks, Orion… Dan draaide de machine rond je tafel en als dan de bestraal cirkel boven me hing, zei ik in gedachten: ‘Orion, doe je best weer he?!’. En dan antwoordde de machine in mijn gedachten: ‘Zeker weten, Ik ga weer een flinke klap uitdelen aan de tumor, reken er maar op! En hou vertrouwen jij he?!’. Zo ging dat elke dag opnieuw. Vandaag eindigde ik op de tafel bij Feniks. ‘Zij’ hield een slot pleitooitje in mijn gedachten en wenste mij namens Orion, Juno en haarzelf toe, dat ik vertrouwen zou houden en mezelf toesta er echt in te durven geloven.
Met tranen in mijn ogen zag ik de machine vandaag voor de (hopelijk!)laatste keer tot stilstand komen. Dat was het dan. 25 keer bestraald, dit moet het zijn. Dit moet het doen. En volgende week dan nog die twee pittige dagen met narcose. Maar toch: het is elke dag een beetje meer klaar. Vandaag heb ik bijna alle bekenden die ik heb leren kennen afgelopen tijd (tijdens de chemo infusen en bij het wachten in ‘de bunker’ bij bestraling) zien zitten, toevallig. Mooie afsluitende wensen over en weer. En met de bekendste van hen, Hans, heb ik nog een stevige boks gedaan om elkaar alle geluk en kracht toe te wensen. Ook hij is bijna klaar.
Morgen, vrijdag en maandag heb ik vrije dagen. En met mij, ook Dejan en Freek. Twee keer maar, ben ik met de auto gegaan, met iemand die zo lief was om te rijden op dagen dat het met de Vespa niet handig was. Maar verder zijn Dejan en Freek 23 keer met me mee gegaan! 23 keer heeft Freek tussen ons in gezeten op de Vespa en samen met Dejan bij het bankje op het gras zitten wachten op mij, soms best lang ook. Ook zij hebben dus in feite ‘geen bestralingen meer’, heerlijk! En dan volgende week dinsdag en vrijdag nog twee lange Radboud dagen doorbijten, maar dan heb je ook wat, hebben ze mij ‘beloofd’. Het afwachten of hun verwachting uitkomt, vind ik misschien wel de grootste uitdaging. Maar dat is straks en nu is nu.
Voor nu gaan Dejan en ik vanavond genieten van het idee dat we morgen nergens naartoe moeten. En maar eens een klein beetje denken aan mijn verjaardag, maandag. Dan vier ik (klein maar fijn) dat ik in elk geval 1 jaar ouder word dan mijn lieve moedertje is geworden. Zij overleed op haar 52ste aan kanker. En vlak voor haar geboortedag dit jaar, zag ik op mijn app dat Radboud mij de diagnose kanker gaf. Dat was een gekke symboliek. Maar mijn tante zegt het heel lief: ‘Jouw mams heeft je geholpen, ze wilde dat je het op tijd ontdekte, ze wil dat je veel ouder wordt dan zij is geworden’. Daar ga ik enorm mijn best voor doen. Het is nog 2 dagen afzien volgende week, maar dat moeten die militairen ook nog. Twee dagen afzien voor een (hopelijk!!) heel goed gevoel.
25 bestralingen: klaar. Chemo: klaar. Elke ‘klaar’ is een beetje meer klaar. En dat is een onbeschrijflijk mooi gevoel.
Kiki.
Foto bovenaan:
onze zelfgemaakte Vierdaagse vlaggetjes gebruikte ik voor mijn woord van vandaag. Volgend jaar hangen wij, net als meer Nijmegenaren, ook een grote Vierdaagsevlag aan ons balkon. Omdat we trots zijn op de wandelaars en hun giga prestaties. En omdat we trots zijn op Nijmegen en ja, ook op onszelf.
Foto’s hieronder:
maandag mijn laatste chemo gehad.
En daarnaast was gisteren, vlak voordat ik naar de OK ging voor weer een stevige klap aan de tumor. Ik mocht even wat ‘verneveling’ naar binnen halen, zodat alle narcose en medicatie beter zou werken. Een slap duimpje omhoog moest aantonen dat ik er voorzichtig vertrouwen in had. Dat vertrouwen is vandaag, na een goed verlopen behandeldag gisteren, enorm gegroeid. En dus ging er een hele stevige duim op naar de wandelende militairen vandaag. Voor hen, en stiekem ook een beetje van mij: ‘Ik ga lekker!’.
