Terwijl de achtbaan verder draait -dan weer supersnel en dan weer trager- struinen we intussen heel wat af.
In de zon, onder de bomen, door een briesje of door de warmte. Meestal met een lekker terrasje als tussenstop of ons eigen terras als afsluiter en altijd met allerlei grappige momenten onderweg.
Zoals vandaag. Toen onze Freek Frummel -dwarrelig als ie kan zijn- voor de zoveelste keer met zijn snuit in vol ornaat door een groepje paardenbloem-pluizen heen ging. De pluizen zweefden als een wolkje in ‘t rond en Freek z’n snuit was een en al pluis.
Wat achterbleef, was een groepje kale stelen.
En toen vroeg ik me ineens af: hoe gebeurt dat eigenlijk; dat zo’n knalgele bloem, ineens een stengel met pluisjes wordt?
Dejan vond een you tube time laps, die het heel mooi laat zien (link iets verder naar beneden in de tekst).
Ik vind paardenbloemen altijd al zwaar ondergewaardeerd. Onze vroegere buren zeiden dan goedbedoeld: “Die moet je wel wegmaaien hoor, dat is onkruid en je komt er niet meer vanaf!”.
Maar ik vond (en vind) ze juist altijd prachtig, zo intens geel.
En nu ik eenmaal heb gezien wat voor briljant systeem de paardenbloem is, zal ik het al helemaal nooit meer als onkruid zien…
Kijk maar, klik hier.
En je kunt ze ook nog eten. Of er bijvoorbeeld limonade van maken: klik hier.
Lang leve de doodgewone, super bijzondere paardenbloem…!
Kiki
