En we rollen weer doorrrrrr! Van de kerstdagen hup, de oliebollendagen in.
Mijn laatste lange bijpraat van 2020.
Eerst over de voorbije kerstdagen; die waren fijn hier bij familietje Boslust-Boomhut. Feestelijk en knus. Met mijn nicht Judit was het op 2e kerstdag heel gezellig. En relatief veilig ook want we waren alledrie goed alert op afstand, handjes wassen (gellen vooral) en Judit leeft bij haar thuis ook consequent ‘corona veilig’. We hebben leuk zitten bomen, net als vorig jaar kerst.
Elk jaar ontdek ik wel weer wat nieuwe familieverhalen, want Judit is ouder dan ik en herinnert zich dingen van eerder. Zo hoorde ik deze keer van Judit over de enorme paniek die uitbrak in de familie, toen bleek dat mijn ouders -voordat zij trouwden- alvast met gezinsuitbreiding begonnen waren. Ik was 3 maanden in aantocht op hun trouwdag en dat was gewoon ontzettend not done in die tijd – eind jaren zestig… Alhoewel in de zomer dat ik werd geboren de summer of love al geweest was, ha!
Maargoed, dat de hele familie in rep en roer was dat wist ik dus niet.
Hopelijk vonden ze me dan als baby’tje nog wel een beetje lief, ha! Rare toestand.
Anyway, terug naar nu, naar de kerst. Op eerste kerstdag hadden we een feestbakkie met buurman Andre, ook dat was heel leuk. Verder hebben we genoten van heerlijk (en ook verfrissend gezond!) happen van Mi Barrio en 2e kerstdag was ons zelf-koken-maal goed geslaagd. Daarvan snoepten we gisteren op ‘3e kerstdag’ nog een keer maar dan met z’n tweetjes.
We genoten van mooie kerstmuziek, van lekker met opgetrokken voetjes op de bank tv koekeloeren (leuk programma van diverse cabaretiers over Youp van ‘t Hek), van veel -heel veel!- kaarsjes aan en het was natuurlijk ook extra vaak knuffeltijd met onze kerstkindjes. Freek Frummel (ons hondenkind) eist in knuffeltijd dan wel, dat zacht en lief knuffelen gecombineerd wordt met stoer spelen. Dus we hebben ook genoeg gespeeld met kerst. Dan moet Freek wachten, wordt een speeltje ergens in huis verstopt en daarna is het van: ‘Freek, waar is ie nou?!’. En dan gaat Freek overal zoeken naar zijn speeltje. Als ie het dan gevonden heeft (de ene keer met veel meer moeite dan de andere keer), wacht hem de uber enthousiaste reacties van ons. Feest!
Hier wat foto’s van kerstavond en 1e kerstdag.
Veel lichtjes in huis, zo fijn! We hadden in het raam bij de kerstboom ook kaarsjes aan, zodat ze buiten te zien waren. We wandelden namelijk die middag voor kerstavond door de wijk en daar zagen we opvallend veel kaarsjes in de ramen, lief! Dus we lieten ons inspireren. En verder was de kersttulband heerlijk, hoera! De vega balkenbrijmaaltijd trouwens ook.
Zalig eten van Mi Barrio op 1e kerstdag. Linksboven: een geweldige, feestelijke combi van verschillende plakjes gerookte biet, gegrilde watermeloen en nootjes. Net als het brood met de 3 tapenade’s en de parelcouscous (foto rechtsonder) een geweldige apetizer voor het hoofdgerecht. Dat bestond uit gerechtjes uit verschillende windstreken, wonderbaarlijk perfect passend bij elkaar. Toet: een kaasplankje en 3 zoete gerechtjes.
Alles vega, kleurig, geurig, lekker puur en ook nog gezond.
Afgelopen jaar
En nu zijn het alweer de laatste dagen van dit rare jaar.
Een jaar dat op ‘macro niveau’ rampzalig was natuurlijk. Maar op ‘micro niveau’ was het niet rampzalig; voor ons persoonlijk was het eigenlijk gewoon een succesvol jaar, waarin onze (vorig jaar kerst uitgesproken) wens om te verhuizen is uitgekomen.
Oh jahoor, wij hebben ook last van de coronacrisis en merken dat dagelijks. Alleen al doordat we niet in winkels komen en onze boodschappen online bestellen. Iets dat luxe lijkt maar een giga uitdaging is, elke keer weer. Ik zal je de frustrerende details besparen. Iets met vastlopende websites in elk geval. Maar wij hebben ook last van de coronacrisis doordat de behandelingen voor mijn reuma (en een degelijk onderzoek naar de door mijn huisarts vermoedde astma) niet kunnen gaan zoals normaal.
Maar toch: hier gaan we verder niet echt gebukt onder de crisis en de maatregelen, gelukkig maar. We voelen ons geluksvogeltjes daarin, maar het komt ook omdat we getraind zijn geraakt in ons aanpassen aan omstandigheden die we niet zelf hebben gekozen. Ik schrijf dat vaak, omdat ik er heilig in geloof dat het omgaan met moeilijke situaties makkelijker wordt als je daarin hebt kunnen (en durven) leren door wat het leven doet, en je minder controlegericht wordt maar meer gericht op ‘meestromen’ met het leven. Niet makkelijk, maar het levert veel op.
Het moment dat ik leerde te buigen voor wat het leven doet
Voor mij kwam het keerpunt -van carrièregericht zijn en het leven maakbaar proberen te krijgen naar meebewegen met de omstandigheden en daar het beste van maken- toen ik werd afgekeurd. Doordat mijn reuma zeer agressief werd en medicatie steeds heftiger uitpakte.
Ik vond dat ik allerlei alternatieve werkzaamheden kon doen bij mijn toenmalige werkgever (een kunstencentrum waar ik theaterdocent en theatermaker was) en ik had 2 sollicitaties lopen waar ik best geschikt voor was, vond ik (en zei men). Maar achteraf bleek ik te hebben gesolliciteerd voor de vorm, ze hadden allang informele afspraken gemaakt met mensen voor die functies. Formeel moest er alleen wel een sollicitatieprocedure komen en ik was een van de poppetjes in dat toneelstuk, is mij een tijd later duidelijk geworden. Dat heeft me hard geraakt toen.
Bij de arbeidsdeskundige van UWV, die van mijn toenmalige reumatoloog hoorde dat ik een destructieve vorm van reuma heb en daar nog veel mee te stellen zou krijgen, kreeg ik te horen dat ik afgekeurd zou worden. Op mijn 38ste, en voor 100%. Toegegeven: het was een zeer problematische periode, waarbij ik diverse reuma-operaties onderging omdat ik blijvende schade had opgelopen, en waarbij medicatie steeds slechter uitpakte voor mij. Ik zat al op het hoogste en duurste behandeltraject met infuusbehandelingen (een traject dat alleen patienten krijgen bij wie de andere middelen niks meer doen) en ik kwam door die behandelingen dan weer in de shit met allergische reacties. De situatie is nog steeds hetzelfde, maar wel iets stabieler. Met mijn ziekte is het pappen en nathouden, dat wel.
Maar ik vond het destijds zwaar oneerlijk dat ik zo jong naar de zijlijn werd geduwd. Dus ik was boos en zei tegen de UWV meneer dat ik wilde dat zij mij zouden helpen met een rechtzaak tegen mijn werkgever, om die te dwingen mij een van die alternatieve banen te geven.
‘Dat kunnen we doen en dan zouden we nog wel eens succes kunnen boeken ook’, zei de UWV meneer. Ik weet nog hoe ik opveerde en instant hoop kreeg. ‘Maar dat moet je allemaal niet willen’, vervolgde hij. ‘Want dan krijg je een baan waarbij je waarschijnlijk gewoon wordt weggekeken. Het feit dat jouw werkgever dit zo doet, geeft mij geen hoop. En verder kan ik geen functies in het systeem vinden die geschikt zijn voor je fysiek complexe situatie. Maak die arbeidsmarkt niet te heilig, focus je op je eigen route en kwaliteiten, een route die pararel kan lopen aan die van de arbeidsmarkt. Jij gaat je weg wel vinden’.
Wel werd mijn werkgever gesommeerd fors mee te betalen aan een omscholingstraject waarbij ik post-hbo trainingen volgde in tekstschrijven, bij de Hogeschool van Utrecht. Met die specialisatie kan ik nu heel veel.
Toch nog wat rek
Ik heb het wel vaker gezegd: achteraf heeft de UWV meneer gelijk gekregen. Hij heeft mij enorm geholpen het allerbeste te maken van mijn leven binnen de mogelijkheden en onmogelijkheden. Waarbij de zorgen om mijn lastige lijf beter samengaan met dat wat ik goed kan. En waarbij ik ook een (maatschappelijke) zinvolle bijdrage kan leveren. Zo aangepast leven met ziekte en kwaliteiten, is op de arbeidsmarkt heel lastig voor elkaar te krijgen. Die is gericht op efficiëntie, niet op maatwerk. Dat is trouwens iets waaraan onze maatschappij misschien momenteel wel ten onder gaat, nu die zich in zwaar weer bevindt? Hadden we maar meer maatwerk nu, hoeveel helpender zou dat zijn in corontijd…
Anyway. Ik heb in die tijd van afgekeurd worden en afscheid moeten nemen van mijn vak, zo goed en kwaad als het ging geleerd om mee te bewegen met wat er gebeurde in het leven. Dat wilde ik eerst absoluut niet. Maar gelukkig heb ik de intenties van die UWV meneer diep van binnen toch wel vrij snel opgepikt, en was ik ondanks boosheid en verdriet in staat er naar te handelen. Daardoor ben ik anders gaan leven.
En alhoewel mijn ziekte nog steeds rare dingen doet, ook door de schade die medicatie aanricht (het is vaak kiezen tussen 2 kwaden) en ik eigenlijk elke dag aan het dealen ben met forse fysieke problemen die ik hier vaker niet dan wel noem, gaat het fysiek ook weer niet slechter dan toen.
En belangrijker: ik voel me tevreden met hoe het leven is. Dat komt deels ook doordat Dejan en ik dingen kunnen doen waarvan we houden en waarbij we zien, horen en merken dat ze anderen goeddoen. We zijn nu bezig met een nieuw troostboekje voor duizend ouderen van Attent, dat geeft simpelweg een geluksgevoel. Te weten dat zij er een glimlach en een snufje troost in ervaren en dat medewerkers en familie het een fijne tool blijken te vinden, is waanzinnig fijn.
Ook gaan we in dit nieuwe jaar, zodra het corona-technisch kan, aan de slag met buurtgezinnen.nl. Pleegzorg light. Omdat pleegzorg ‘normaal’ fysiek te zwaar werd, maar wij wel iets willen blijven betekenen voor kids die wat extra’s nodig hebben. We zijn daar ervaren in, dus dat is iets dat wij echt te bieden hebben. De organisatie stuurde ons een liefdevol, motiverend en hoopvol kerstberichtje, persoonlijk gericht aan ons, en we werden daar blij van. Hopelijk kunnen wij straks een hulpbehoevend gezin in de omgeving blijmaken. Maar dan wel binnen helemaal haalbare grenzen.
Meebewegen met het leven is niet makkelijk. En in dit bijna voorbije coronajaar, worden veel mensen ineens wel heel erg heftig uitgedaagd tot meebuigen. Ik wens iedereen van harte dat het -als het ergste voorbij is- toch iets heeft opgeleverd. Want ik weet van mezelf: als je denkt dat je geen veerkracht en wendbaarheid meer hebt, blijkt er ergens toch nog rek en ruimte te zitten. En perspectief, dat ook.
Hopelijk is er iets bemoedigends te halen uit dit verhaal, mocht je daar momenteel om verlegen zitten.
De oliebollendagen
Ik vind ze fijn, de dagen tussen Kerstmis en Nieuwjaar. Beetje mijmeren over wat was, beetje dagdromen over wat je hoopt dat zal komen, en nagloeien van een kerstfeestje dat (bij ons, zoals elk jaar) gloedvol was.
Wij gaan komende dagen oliebollentestjes doen, ha! Hier zijn we dol op oliebollen en willen we de beste bol zien te vinden voor de jaarwisseling en nieuwjaarsdag. Dus ja, dan zul je moeten testen, vervelend joh…! Maar wat wij wel doen, is elke oliebol zo eten, dat ie de minste schade aanricht. Een oliebol in plaats van de lunch bijvoorbeeld. En dan een stuk fruit erbij. Plus: de oliebollen die we testen, moeten worden gehaald via een wandeling. Zometeen gaan we naar de kraam naast de Appie, en we lopen daar naartoe via een leuke omweg van 4 km.
Nieuwjaarsplannetje
Vriendinnetje Lies en ik hebben afgesproken dat we samen (ieder thuis) een tapasmaal in elkaar zetten voor nieuwjaarsdag. Lies en Pavel komen dan traditiegetrouw onze kant op en als we alle vier fit zijn, laten we dat doorgaan. Maar we eten op de bank, want met z’n vieren aan tafel kan net niet op voldoende afstand. Als we op onze 2 banken gaan zitten redden we de juiste afstand met gemak. En dan zetten we tapas op de tafel in de zithoek.
We doen uiteraard onze ionisatie-machine aan, ventileren flink en werken aan de juiste luchtvochtigheid in huis. Dat lukte ons 2e kerstdag ook goed, o.a. door het bad vol te laten lopen met water (op z’n heetst, als het wat afgekoeld is kan je er uiteraard zelf lekker in duiken). Door het bad vervolgens urenlang niet leeg te laten lopen maar langzaam te laten afkoelen en de badkamerdeur open te laten, geeft dat flink wat vocht in de lucht. Wat ook helpt: de gordijnen besproeien met de plantenspuit. Goed nat maken, ze drogen vanzelf weer op en de verdamping draagt bij aan de luchtvochtigheid (die volgens diverse wetenschappers tussen 40 en 60 moet zijn om het eventueel aanwezige virusdeeltjes lastig te maken).
We verheugen ons erop om samen met Lies en Pavel te proosten op het nieuwe jaar, iets dat we al jarenlang doen. En we hopen dat het door kan gaan, al blijven we wel goed in de gaten houden of het verantwoord is.
Onderaan nog een fotocollage, van 2e kerstdag. De foto bovenaan is trouwens een oudje, die maakte (en gebruikte) ik vorig jaar al voor een blogbericht in deze dagen. Mag ik af en toe wel van mezelf, plaatjes recyclen. Ik sluit af met de wens dat je net als wij -op wat voor manier dan ook- kan genieten van deze tussentijd.
Morgen meld ik mij weer, en t/m nieuwjaarsdag doe ik dat elke dag even. Met weer wat lichtpuntjes en wie weet ook weer wat snufjes inspiratie. Plus kortere berichten dat ook, ha!
Bis morgen.
Kiki
#Oliebollendagen
#Kersttijd
#Nagenieten
#Voorpret
#Bezinnen
#Mijmeren
#PlannenMaken
