Zondag 29 dec. 2019
En toen ging het gisterochtend vroeg verdorie toch ineens niet goed met onze Freek, en nu gelukkig weer wel!
Hij begon enorm te spugen ‘s nachts, dus zaten wij ‘s morgens vroeg al bij de spoeddienst van de dierenkliniek. Alsof we een dierenkliniek-abonnement hebben op de dagen tussen kerst en nieuwjaar…
We waren bang dat die akelige cocktailprikker toch alsnog was gaan etterbakken, Freek was helemaal niet happy. Hij kreeg een middeltje tegen de misselijkheid en we moesten ‘s middags terugkomen, Freek moest nuchter zijn, om verder onderzoek te doen en evt. een echo. We waren super bezorgd en dachten ook steeds: hoe kan dit nou dan toch weer?! Waarom zitten wij nu, precies een jaar na alle droevigheid met Dirk, wéér tussen kerst en oud en nieuw bij de dierenarts (met best wel grote zorgen)?!
Het antwoord was ook wel weer vrij simpel: omdat je tijdens de kerst andere dingen doet, gebruikt en eet en dus wat van je dagelijkse routine afwijkt. Maar je hondenbaby blijft wel gewoon pup, en vindt alles dat anders is, interessant. Dat moet ontdekt worden en in de bek gestopt worden. Zo ook de ster-cocktailprikker die bedoeld was als versiering van de kerstcake.
‘Hij is nog echt een kind’ zei de dierenarts. En dat blijft ook nog wel een tijdje zo, dacht ze. Dus wij moeten weer even op scherp met in het achterhoofd: je kan ‘m niet vertrouwen, hij doet onstuimige dingetjes die bij puppy’s horen. Geeft ook niet, waren we ook al wel gewend, we weten hem bijvoorbeeld prima bij de kerstboom weg te houden, maar zo’n cocktailprikker zie je dan net even over het hoofd…
Anyway. Toen we ‘s middags terugkwamen met Freek, werd hij onderzocht door een wat meer ervaren dierenarts die hem binnenriep als ‘Kleine Freek’, cute hè? Hij is ook een onvervalste jonge hond in alles: hoe hij beweegt, kijkt, reageert: alles zo onbevangen, aandoenlijk fluffy en stoer. Die ‘middag arts’ onderzocht Freek en maakte zich gelukkig geen zorgen. Ze had het idee dat het misschien puur toeval was dat braken 2 dagen na het ‘cocktailprikker-incident’ (klinkt als een delict, oh oh…). Het zou ook kunnen zijn dat Freek iets anders heeft opgegeten dat niet goed viel, of een virusje te pakken had. ‘Puppy’s lopen net als kleine kinderen heel snel virussen op en dat gaat vanzelf over als ze wat ouder zijn’, zei ze.
Wij gingen naar huis (en ‘s middags trouwens ook richting kliniek) met een levendige Freek die er weer zin in had. En ‘s morgens vroeg werden we getrakteerd op een prachtig winters plaatje buiten. Witte daken en tuinen, en een heldere felgekleurde ochtendhemel bij min 5.
Bovenaan de gepoedersuikerde blaadjes in onze tuin.
Doemdenken
Ik wil hoe goed het met Freek nu weer gaat, wel even afkloppen zeg! En we moeten eerst ook maar zien dat het goed blijft gaan, op een gegeven moment is het vertrouwen in ‘zorgeloos’ gewoon een beetje zoek. Want eergisteren schreef ik dat het goed ging met Freek en diezelfde nacht begon ie zo hevig te braken. En als ik dan schrijf (of vertel) dat ikzelf sinds lange tijd weer eens uit bed stapte zonder dat mijn reuma het pijnlijk maakte, is het de volgende dag gewoon weer ouderwets pijnlijk, zo stom!
Maarja, alles is te verklaren. En dus moeten we proberen met onze gedachten weg te blijven uit het fatalistisch-denken-gebied: ‘waarom overkomt ons dit / waarom nu / wat doet het lot toch met ons?’.
Dat is zinloos denken, melodramatisch, niet realistisch en niet relevant.
Wij zijn opgelucht dat de dierenarts geen zorgen had, Freek krijgt nog wel een week langer het maag-en buik-beschermende goedje (isogel, kan geen enkele kwaad) voor de zekerheid, en wat ons betreft is het nu wel een beetje ‘eerst zien dan geloven’ maar ook gewoon kijken naar wat je ziet, en ik hoop alleen maar enorm dat we nu gewoon weer die blije Freek blijven zien.
Oke. Stevig blijven en doorrrrrr! Maar dat ‘doorrrr’ ga ik wel met de nodige (nog meer) pas op de plaats doen. Daarover morgen nog een bericht.
Voor nu
Wij gaan zometeen even het bos in, een klein stukje en dan in de schemer door de ‘kerstbomenwijk’ terug. Sfeerrijke wandeling, zeker op dit soort dagen. Over kerstbomen gesproken: die van ons is ‘uitgekleed’. We hebben alle versieringen eruit gehaald en weer opgeborgen, maar de boom staat nog en die mag met de lampjes en kaarsjes erin blijven staan tot na driekoningen en de Servische kerst (7 jan.). Daarna verhuist ie naar de tuin.
Een eenvoudige boom dus nu, maar hij is prachtig van zichzelf. Kunnen we nog een week genieten van de boom in zijn eigen, mooie jasje, ha! En zoals wij hier vanaf adventstijd ook een soort van opbouwden naar Kerstmis, zo bouwen we nu in feestelijke stapjes af naar ‘weer normaal’.
Morgen hebben we iemand op bezoek voor een leuk ‘persoonlijk project’ en dat heeft alles te maken met ons leefplan. Daarin staan een paar mooie vragen centraal voor aankomend jaar, ik zal daar ergens in 2020 vast en zeker over schrijven. We hebben ook al veel zin om weer met het boekjesproject verder te gaan: boekje nummer 2 met de ouderen samen: leuk, bring it on!
Voor nu wens ik je een fijne laatste zondag van 2019. En als je kids hebt: verbied ze alsjeblieft om met vuurwerk te klooien, niet alleen om kindlief en jezelf veel ellende te besparen maar ook voor de wereld om je heen. Er zijn ontzettend veel mensen en dieren die er veel schade van ondervinden, vooral de beestjes zijn hartstikke bang voor dat geknal en geklooi van die kids. Dat moeten de ouders uitleggen vind ik, breng je kroost eens wat meer dierenrespect en liefde voor de natuur bij joh!
Tijdens de jaarwisseling zelf: vooral doen, en als het mooi vuurwerk is: best leuk. Maar de dagen en uren ervoor…je bent een rund als je met vuurwerk stunt, en een enorme randdebiel als je dat als ouder goedvindt van je kind.
Zo, ik heb gezegd. #schietmaaropmetdatvuurwerkverbodGrapperhaus!
Lieve oudejaarsgroet,
Kiki
