Oliebollendagen (2)

Ik hou van deze dagen.

Terugblikken, iets afsluiten, het nieuwe dat eraankomt; de jaarwisseling is een ritueel dat me aanspreekt. Samen met Dejan lekker de oudejaarsconference kijken en mijmeren over dit voorbije jaar. We stappen morgen aan het eind van de avond met z’n zessen het nieuwe jaar in. Eerst zouden we dat doen met één ander stel en inmiddels is er gezellig nog een stel bijgekomen, een fijn groepje om samen 2024 mee te starten. En ook met onze Freek en Jasper erbij natuurlijk.

2023 alweer voorbij, tjeeminee…
Dit bijna voorbije jaar was voor Dejan en mij rustiger dan ’22, toen de boel hier in het teken kwam te staan van de diagnose kanker. In 2023 gaf dat ook nog af en toe wel enge momenten (elk vaag signaal dat het misschien terug zou kunnen zijn, hakt erin) maar het kwam steeds weer goed en mijn vertrouwen begon ook wel te groeien. Ik hoop dat dit in 2024 lekker doorzet.

Om te zorgen dat mijn lijf optimaal kan herstellen, heb ik momenteel geen stevige behandeling tegen mijn reuma. Met dat soort medicatie de weerstand enorm onderdrukken, voelt in deze fase na die kanker, niet slim. Ik wil rust voor mijn lijf en mijn immuunsysteem juist versterken, niet omlaag drukken. In Radboud wordt dat ook heel erg begrepen. Maar dat betekent wel dat ik een heel bescheiden middel heb tegen die reuma en dat doet nog niet erg veel. Dat heeft wel gevolgen en die zijn lastig. Maar ik kies voor het weghouden van kanker, niet voor het platleggen van mijn weerstand en daarmee de reuma temmen. Een behoorlijk dilemma regelmatig, zeker als je daardoor ook meer ontstoken en kapotte gewrichten krijgt en sommige dagen echt weinig kan. Je eigen sokken niet aankrijgen, je haar niet normaal kunnen kammen, je boterham amper kunnen smeren. Of iets dat ik heel rot vind: ik kan Freek niet uitlaten. Al langere tijd niet. Welke riem ik ook vasthou; ik heb geen grip, het is niet veilig, Freek schiet zo de weg over. En hij is sterk en trekt mij soms gewoon omver, de doerak. Ik vind het moeilijk dat Dejan dit nu steeds moet doen, in weer en wind en al veel langere tijd. Hij doet het met veel liefde, maar ik ben blij als ik het ook weer kan en hij eens een ronde over kan slaan en lekker kan uitslapen.

Het middel dat ik nu heb, kan op langere termijn misschien nog wel wat meer effect gaan geven en dat hoop ik ook. En ik eet veel meer plantaardig, dat doet ook iets goeds, al moet ik dat na de jaarwisseling wel weer meer doorzetten. Ik heb ook goeie hoop dat het op een gegeven moment weer een rustiger fase wordt, zo gaat dat met reuma. En dat vond ik zo schokkend en ontluisterend aan die ziekte ALS, waar Serious Request aandacht aan besteed heeft: alles dat bij ALS patiënten achteruitgaat, is definitief. Er komt geen verbetering meer van de functies, wat je niet meer kan, zul je ook nooit meer kunnen. Steeds maar afscheid nemen van dingen die je eerst nog wel kon en ineens niet meer. Je zal het maar krijgen…

2023 is bijna ‘voltooid’.
We hebben hele mooie dingen meegemaakt dit jaar en ook minder mooie. Bij dat laatste rijtje is er maar één ding waar wij echt van zeggen: ‘hadden we dat maar niet gedaan’. Dat was een ‘omzien-naar-elkaar-woon-concept’ dat wij hadden bedacht en dat op papier zo mooi voelde maar waar wij in de praktijk niet happy van werden. En onszelf echt ook tekort mee hebben gedaan (en laten doen), zo bleek naderhand pas echt goed. Maar we hebben dat achter ons gelaten, laten het nu ook lekker in 2023 en we hebben er veel van geleerd voor de toekomst. Meer tijd nemen om af te tasten, bijvoorbeeld. En beter nagaan of het echt wel goed is voor ons persoonlijk, niet alleen maar het ‘idealisme in onszelf’ volgen.
Gelukkig hebben we nog steeds ook heel fijne contacten in onze woonomgeving, waar we graag in 2024 weer samen mee genieten van het goede leven in deze mooie omgeving. Mijn kookproject is in dat kader ook iets dat ik heel graag meeneem naar het nieuwe jaar. Samen met gelijkgestemden en buurtgenoten genieten aan tafel van samen eten, een knusse sfeer, leuke gesprekken. Ik heb mijn kookproject al 12 jaar en het werkt nog steeds, dat maakt me blij.

Ook zijn we in 2023 in een -al bestaande- ruilkring gestapt en dat maakt ons ook hoopvol, het is een mooi systeem en wij kunnen daar wel wat mee, fijn. En dan zijn er de al veel langer bestaande, goeie vrienden die ook na onze move naar Nijmegen, zijn gebleven.

Iets fijns uit 2023 was voor mij ook de cursus illustreren waarmee ik begin van het jaar ben begonnen. Tergend langzaam gaat het, maar het is heel leuk om te doen. Heb inmiddels ontdekt dat tekenen met zwarte fineliner mij de meeste lol geeft en ik ben daar dus ook wat meer op doorgegaan. Voor ons Feestboekje heb ik wat tekeningetjes gemaakt en ook voor het online mini magazine dat wij sinds de zomer weer maken. Dit jaar ga ik verder met illustreren. Ik doe langer over de cursus dan de officiële cursusduur maar je mag nog een extra jaar erbij nemen. Moet er wel tijd voor maken en het ook tijd geven -geduld is bepaald niet mijn sterkste kant- maar het is fijn om te doen en heerlijk zen.

We maakten dit jaar weer een ringband-boekje voor de verkoop, dat t/m woensdag nog bij Ieder z’n Vak in Nijmegen te koop is. We zijn allesbijelkaar heel tevreden over de verkoop. Soms haperde die wel even, maar dan ging het daarna ineens weer duidelijk beter. Dat het in zo’n winkel -bommetjevol met cadeautjes en mega veel andere leuke en mooie spullen- wel gewoon verkoopt, voelt voor ons superleuk. Voor herhaling vatbaar met het volgende boekje.

Begin januari gaan wij in overleg met de -waarschijnlijk eerstvolgende- samenwerkingspartner voor een prachtige uitdaging rondom een nieuw boekje (ik schrijf daar iets concreets over zodra het kan, dat zal nog even duren). Maar als dit plan lukt, is het wel het ultieme boekjesproject voor ons, waarin er heel veel bij elkaar komt. We hebben er zin in en zijn ons aan het voorbereiden op dat eerste overleg volgende week.

Vrees en hoop. 
Als ik terugkijk naar 2023, dan wordt het ‘ik hou mijn hart vast-gevoel’ om wat er in de wereld gebeurt, er helaas niet minder op. Herken je vast wel. Komt die gestoorde aap Trump eind van het jaar weer aan de macht? Wat gaat Wilders doen, zal dat meevallen of wordt het een politiek slagveld? Hitte en droogte en dan weer veel teveel water en overstromingen, wat gebeurt er in de Gazastrook, in Oekraïne, wat gaan ze nog meer uitvreten met Navalny, met andere moedige kritische mensen, hoeveel megastallen zullen er nu weer afbranden, hoeveel femicides gaan er plaatsvinden (elke 8 dagen wordt er in ons land een vrouw vermoord, kan je het je voorstellen?!), hoeveel mensen slapen er op het zompige gras van ter Apel, welke bossen branden er in de zomer allemaal weer af, hoeveel weerloze onschuldige honden, katten, konijntjes en andere huisdieren worden er bij het oud vuil gezet en ga zo maar door.

Maar ik hoop ook dat we verrast zullen worden door mooie wendingen en mooie mensen, door dappere mensen en ontwapenende gebeurtenissen. Dat de wereld ook haar glinstering laat zien, de goedheid van de mens steeds weer bovendrijft, dat dieren nog beter vertegenwoordigd zullen worden in hun belangen (want dat gebeurt al steeds meer, gelukkig) en dat de verbroedering die wij in onze stad hebben ervaren met de Vierdaagse en met Serious Request, op veel meer plekken gevoeld wordt en omarmd.

Ik hoop dat er sneeuw komt, ik hoop dat Joost Klein het tof zal doen op het songfestival, ik hoop dat we weer kunnen meegenieten van goeie concerten in onze achtertuin, van prachtige zonsondergangen, van onze prachtstad, dat we veel kunnen rond zoeven op de Vespa, dat onze fluffy kindjes Jasper en Freek gezond blijven en wijzelf -en jij, lezer!- ook.

Bovenaan een foto van Nijmegen aan de Waal, eind van de middag heb ik die gemaakt vanaf de Waalbrug. Hieronder nog een aantal foto’s van de Waalkade -met hoogwater- vanmiddag. Het is een beetje surrealistisch; allerlei plekken waar we regelmatig lopen die nu verdwenen zijn in het water van de rivier. Gelukkig is er geen dreiging, dankzij de Spiegelwaal.

Dat was ‘m wel voor nu. Er volgt nog een laatste -ultrakort- blogje, op de -alweer- laatste dag van het jaar.

Voor wie dit nu nog leest: een rustige nacht gewenst…
Kiki 

 

 

 

 

 

Nijmegen en de Waal

▼ De Spiegelwaal is zo’n 10 jaar geleden gecreëerd -met het project Ruimte voor de Waal, om te voorkomen dat hoogwater de stad en de omgeving bedreigt. Door die Spiegelwaal, die een gegraven geul is naast de Waal, heeft de Waal zelf -die al een megabrede rivier is- nog meer ruimte gekregen en is hoogwater geen bedreiging voor de stad en omringende dorpen. Meer weten: klik hier

▼ Hier zie je hoe op Google Maps hoe dat eruitziet: het rood omlijnde deel is de Spiegelwaal. 

 

▼ Om ‘t af te leren, nog zo’n mooi plaatje van vanmiddag…