Wie mijn blog al langer volgt weet het: ik vind ze fijn, deze dagen.
De dagen tussen Kerstmis en een Nieuwjaar. De dagen van oliebollen, kerstgroen dat steeds verder indroogt en juist daardoor zo lekker gaat ruiken, van jonge hyacintjes die opengaan en helaas ook van zinloos geknal buiten. Het zijn ook de dagen van een beetje over je schouder achterom kijken naar het voorbije jaar en om ‘t hoekje gluren van het nieuwe jaar.
Wij zijn weer begonnen met onze jaarlijkse oliebollentest, jaja! We hebben ze al geproefd van de kraam in de wijk (lekker!) en we hopen dat het lukt om morgen ook nog naar de stad te gaan, daar nog de lichtjeswandeling te maken en ook een oliebol te scoren. Dejan heeft van de fysio groen licht gekregen om het Vespa rijden weer te proberen, hij heeft al even proef-gereden en het ging goed, joehoe! Dus als het nou maar even droog wil zijn, ergens morgen, proberen we ‘t.
Hopelijk kijken alle bloglezers terug op een fijne kerst. Hier wel. Elk jaar mis ik mijn paps en mams, en dat gevoel zullen veel meer mensen kennen in hun eigen kring. Het mag er zijn, en toch mag het feestelijke er ook zijn. Het kerst-samenzijn met onze vrienden kon niet doorgaan; een van hen testte positief. Gelukkig waren en zijn de klachten mild, dat is het voornaamste.
Ik kreeg trouwens heel erg mooie reacties op het kerst-luisterblogje / podcast en zat, samen met m’n lief, helemaal te glunderen! Of we het elke maand voor elkaar krijgen (zoals ik heel enthousiast noemde in het luisterblog), weet ik nog niet zeker. Maar ik ben aan het brainstormen op welke onderwerpen en vorm enzo, en over wanneer de volgende dan komt. Er is van genoten, en dat vind ik heel erg fijn. Bovendien hebben we het met erg veel plezier gemaakt, ook dat is belangrijk. Het smaakt naar meer.
Hier gaan we nu aan een gluhweintje (zelfgemaakt, met veel minder alcohol, wordt me anders te machtig) en, hoe kan ‘t ook anders: een oliebol. Om het allemaal niet te heftig uit de hand te laten lopen, eet ik een winterwortel in plaats van brood als lunch bijvoorbeeld, en alleen een stuk fruit als ontbijt. Tussendoor geen geknabbel en dan lekker smikkelen van die oliebol! Even konijn zijn met die wortel, om daarna weer te mogen smullen van tijdelijk slecht spul. Met de nadruk op tijdelijk.
En ja, plannetjes voor het nieuwe jaar hebben we ook, het voelt fijn om plannen te hebben. Maar nu eerst: 2021 helemaal uit laten rollen. Er kan op de valreep nog van alles gebeuren, dat hebben wij moeten ondervinden eind 2018, toen we met mijn hersenoperatie van de maand ervoor, dachten alles wel te hebben gehad ‘voor dat jaar’ en toen vervolgens net na kerst ons hondenkindje Dirk doodziek was. Samen met de dierenkliniek hebben we 3 dagen lang geprobeerd hem te redden, met hele dagen lang nierdialyse-infuus. Zaten we op oudjaarsdag 8 uur lang in een behandelkamer van de kliniek, Dirk aan het infuus, terwijl er buiten al op los geknald werd. Dirk overleed een paar dagen later, in 2019. En als je zoveel liefde en zorg voelt voor een hond (en kat) als wij, dan zet zoiets je wereld even helemaal op z’n kop. Gelukkig wordt dat steeds vaker benoemd en erkend, de giga impact die honden (en andere huisdieren) op je leven hebben. ‘Wie zielsveel houdt van een dier, is méér mens’, las ik laatst weer eens.
Anyway, het jaar is pas klaar als het jaar klaar is, zoveel wil ik maar zeggen…
Morgen meld ik me weer even. Hieronder nog wat foto’s van de voorbije kerstdagen.
Bis morgen!
Kiki
Foto’s:
Bovenaan een plaatje dat ik eerder eens maakte en nu lekker makkelijk even hergebruik, ha!
Onder: Van Attent kregen we op kerstavond een mooie bos bloemen bezorgd met een kaartje eraan, dat was feestelijk. En van de verhuurorganisatie kregen we een kerstkaart met cadeautje, vanwege het buurtterrasproject dat we organiseren, zo lief! En verder: een tafel vol kaarsjes, dat is kerst bij de familie Boslust-Boomhut!
