Zondag 12 jan. 2020
Zijn we niet bijna allemaal met hem opgegroeid?
Aart Staartjes, de anti-held van een (kinder-televisie)held is dood.
En omdat ik als kind dol was op Aart, en jij (of jouw kids) vast ook, hier (speciaal op mijn blogvrije zondag) een kleine ode aan een groot televisiemaker.
Sesamstraat, meneer Aart. Daar is hij het meest bekend van. Maar ik vond hem nog leuker in De Film van Ome Willem -feest op de woensdagmiddagen!-. Ook zat ik steevast aan de buis gekluisterd bij J.J. de Bom, Geef je ouders maar de schuld, de Stratemakeropzeeshow, Klokhuis. En hoe tof waren de Sinterklaasintochten toen ze een speciale verslaggever kregen in de vorm van Aart?! Ik geloofde allang niet meer in sinterklaas, maar bleef thuis voor de televisie-intocht, grinnikend om dat ‘grote kind’ daar op die kade.
Zijn stem was onmiskenbaar, en ik herkende hem dan ook meteen toen hij meedeed in de film De Reddertjes (tenzij dat niet zijn stem was, maar het kan haast niet anders dan dat hij het was).
Zo’n beetje alles met Aart (aan kindertelevisie) heb ik gezien, zelfs nog toen ik ‘groot was’. Want Aart Staartjes had in wat hij deed een speelse eigenwijze inborst die me enorm inspireerde. Ik wilde als kind zo eigenwijs en vol overtuiging durven zijn, worden en blijven als Pippi, Catootje en Aart. Mijn drie jeugdhelden en blijvende inspiratiebronnen. Van die 3 was er een een cartoonmeisje, een een filmfiguur en eentje ‘real life’: Aart. Het bewijs dat volwassen worden en kind blijven prachtig samen kunnen gaan.
En nu is hij dood, meneer Aart. Tragisch verongelukt in Leeuwarden. Wat een droevig bericht over iemand die, net als bijvoorbeeld Annie M.G. Schmidt, al bij leven een legende werd. Iemand die met zijn rijkdom aan maaksels naar mijn idee een kleurige, bemoedigende erfenis en boodschap achterlaat: verlies nooit het (lastige?) kind in jezelf.
Je wordt er misschien geen makkelijker mens van, maar wel een mooier mens.
Lieve eigenwijze meneer Aart, ik maak een diepe dankbare buiging voor jou.
Kiki ??