Nieuwjaar. Raar…
Allemaal een liefdevol, hoopvol 2019 gewenst.
Ook nu weer, een maand na de vorige hobbel (mijn neuro-operatie), zijn er zoveel lieve berichtjes naar aanleiding van de situatie met Dirk!? Ook van bezoekers van mijn blogje. Voelt gewoon weer steunend, dank je wel aan iedereen die de moeite neemt en nam (ook rond mijn operatie) om iets te laten horen. Ik schrijf dat even heel gemakzuchtig in een keer, op mijn blog hier.
Ik hoop dat jouw / jullie sprong in dit nieuwe jaar een bemoedigende was.
Die van ons was de raarste ooit, met ons hondenkind Dirk dus onverwachts in crisis (in eerste instantie niet eens wetend of hij de jaarwisseling zou halen). Toen we hem gisteren na infuusdag 2 ‘s avonds met ons mee naar huis namen, hadden we in elk geval de hoop dat Dirk weer wat ‘tijd’ erbij lijkt te krijgen. Of dat dagen zijn, weken, maanden, dat weten we nog niet maar de ergste dreiging lijkt wel ietsje pietsie verder weg nu. Het is bijna eng om te schrijven, omdat het zo fragiel is allemaal. We zijn heel erg bezorgd om wat er komen gaat, en tegelijkertijd een heel klein beetje blij met de recente ‘flow’ van Dirk.
We hebben van vrienden brokjes van hun hond gekregen om te proberen, want Dirk eet (at?) slecht, wat we hem ook gaven. Maar die brokjes lust ie wel. We hebben de hondenpuzzel erbij gesleept, om hem een beetje te activeren. Dat pakt ie heel goed op. Daarna is Dirk weer heel moe en doet diepe dutjes.
Wij denken momenteel in kleine stappen met Dirk (en onszelf) en in die context zijn we al blij dat we 2019 samen met – een ontspannen tegen ons aan liggende – Dirk zijn begonnen vannacht. Hij was totaal niet onder de indruk van al het vuurwerk en wijzelf hebben ook niet eens naar buiten gekeken, zo moe zijn we, en we waren alleen maar bezig met Dirk relaxt te houden (wat dus gelukt is).
Wel hadden we de gordijnen naar de achtertuin een beetje open gelaten en zagen soms door de silhouetten van de bosbomen in de tuin, de mooiste kleuren verschijnen. Dat was wel grappig nog, maar meer wilden we er ook niet van meekrijgen. Het viel het ons op dat als je niet kijkt naar vuurwerk, en dus niet wordt afgeleid door het visuele, het dan klinkt als popcorn. Dan bedoel ik het twaalf uur – nieuwjaarsvuurwerk, niet dat debiele geknal overdag. We zaten gisteren dus weer de hele dag in de dierenkliniek en tegenover was de dorpskroeg waar al een oudjaarsfeest gaande was, en al flink werd geknald. Toen we ‘s avonds thuiskwamen was het een verademing, zo rustig als onze wijk was. En toen we Dirk uitlieten om 2 uur vannacht, was de vuurwerkzooi al helemaal opgeruimd weer.
We hopen Dirk vandaag zo goed mogelijk door een ‘infuus-loze dag heen te helpen. Hij is in een paar dagen tijd door dat nierfalen flink verzwakt en sloompies. Maar hij laat ook zien dat hij een bikkeltje is, dat hij graag wil en ook nog een reserve voorraadje aan kracht en levenslust heeft. We willen de moed dus niet opgeven en volgen wat Dirk ‘aangeeft’, daar zetten wij nu op in, denkend stap voor stap en per dag.
We hopen hem morgen met weer een infuusdag spoelen (= een soort van nierdialyse) weer wat goeds te kunnen geven. Samen met dierenarts Jochem gaan we proberen om Dirk weer een handje verder helpen om uit deze crisis te komen. De twee spoeldagen die hij achter de rug heeft, doen wel duidelijk iets, denken we. Morgen kijken we met Jochem of dat wat we aan het doen zijn, zinvol is en blijft. Helaas werkte Jochem niet toen Dirk daar eergisteren in crisis aan het infuus moest. En toen wij de (wel werkende) dierenarts met alle kracht die we – na de schokkende bericht ‘als Dirk niet nu meteen aan het infuus gaat, haalt hij het niet’- moesten zien te overtuigen dat wij onze Dirk niet alleen zouden laten in een hokje, hoe bizar. Dat was echt een dieptepunt van alle hobbels die we gekend hebben. Dat je wordt geacht je hondenkind alleen achter te laten.
Dierenarts Jochem was er gisteren weer wel, en begreep onze wens / eis om bij Dirk te zijn. Hij heeft Dirk en ons door de dag heen geholpen. We hadden al een paar nachten slecht geslapen en dan zit je daar voor de 2e dag te hangen in een kamer waar je niet even kan liggen enzo. Maar we kregen gisteren (en morgen) een eigen kamer, een groot kussen om Dirk op te leggen en er zelf naast te zitten, alle benodigdheden om zelf koffie en thee te maken en we zijn al heel blij dat ons geluid ‘wij gaan Dirk niet alleen laten!’ zo goed gehoord is uiteindelijk en ze daar nu ook echt liefdevol aan meehelpen, met steeds even komen kijken, helpende adviezen, met lieve aandacht voor Dirk.
Hij is kwetsbaar en zwak, maar wij merken dat hij wel echt ‘wil’. En wat Dirk aangeeft, dat volgen wij. Terecht zeiden ze in de kliniek gisteren ook: ‘Jullie weten wat Dirk laat zien, jullie kennen hem het allerbeste’. Ook lijken ze wel te merken dat het je hond – van nature al een groepsdiertje dat niet zonder de groep kan en wil – veel betere kansen geeft om het gevecht te winnen, als hij daarbij de nabijheid heeft van ‘zijn groep’. Van ons dus.
Morgen dus een lange dag weer in de dierenkliniek met Dirk. En vanavond gaan we toch een beetje stilstaan bij Nieuwjaar samen met vrienden Annelies en Pavel. Lies heeft soep gemaakt en neemt dat mee, we hoeven niet te koken. Vrienden Willeke en Louise hadden ook soep voor ons na de eerste infuusdag met Dirk, zulke dingen zijn zo helpend.
Foto bovenaan: de hondenpuzzel van Dirk staat klaar, elke keer als hij terugkomt van zijn plasjes doen buiten. Onderaan: met kale plek in ‘t nekkie (voor de injecties die wij zelf moesten geven na de eerste dag) en met een nog meer ‘verfrommelde look’ dan normaal, is Dirk aan de hondenpuzzel, en dat is, veel meer dan dit nieuwe jaar, ons ‘feest’ van vandaag.
Ik weet niet wanneer ik weer ruimte heb om iets te schrijven, maar voor nu was die ruimte er even wel, ik hoop dat ik me best gauw weer kan melden, maarja, hoe het allemaal gaat lopen, blijft heel erg afwachten.
Heb een fijne Nieuwjaarsdag.
