De donkere wereld…
Deze ochtend. Ik scroll door het nieuws en mijn ogen blijven hangen op het bericht over de 52-jarige Bert. Door jongeren in het Groningse Leek zo toegetakeld in de nieuwjaarsnacht, dat hij nog net naar huis kon kruipen -was het bericht- en daar overleed. Reden: hij sprak ze aan op hun gedrag, ze gooiden namelijk vuurwerk naar zijn hond, die hij aan het uitlaten was…
Mijn hart zakt me in de schoenen, m’n maag draait zich om en ik voel me koken van woede. Vervolgens biggelen de tranen over mijn wangen van onmacht en plaatsvervangende pijn. Voor die man, voor zijn dierbaren, voor die arme hond die dit, zo weerloos als ie is, heeft moeten meemaken. Dat zijn geliefde mens, die het voor hem opnam tegen duivelse personen, het moest bekopen met zware mishandeling en een gruwelijke dood. Wat de start van een nieuw jaar had moeten zijn werd voor Bert, zijn naasten en zijn hond, het stilstaan van de wereld.
Ik heb veel reacties gelezen, om te zien of anderen ook zo kapot gingen aan dit bericht. En ja, dat is het geval. Een kleine greep uit diverse reacties:
• Wat is de wereld -kinderen inclusief- toch afschuwelijk door en door verrot, ik trek dit niet meer, schrijft een man.
• Mijn god wat een heftig nieuws
• Het had mij ook kunnen gebeuren… Dat denken Dejan en ik ook de hele dag al. Kom je aan Freek, dan kom je aan ons. Wat als wij dit soort kids waren tegengekomen die zomaar Freek iets gruwelijks wilden aandoen? En net als wij, woonde en wandelde ook slachtoffer Bert in een volkomen rustige wijk. Ik wil maar zeggen: dit is iemand overkomen die willoos en weerloos was, op een plek waar hij nooit had verwacht, zijn dier te moeten beschermen.
• Ik krijg het er koud van
•Wat een droeve gebeurtenis. Misschien toch ook de ouder(s) van deze pubers niet onbestraft laten. Als we de sfeer van respectloosheid willen doorbreken moet ieder die daar (op)voeding aan geeft de pijn van voelen als (mede) dader.
• Er worden tegenwoordig veel prinsjes en prinsesjes opgevoed. Een groot deel van de huidige generatie vindt het heel gewoon om alles te krijgen dat hun hartje begeert. Ze groeien op met het idee dat de hele wereld om hen draait. Meeleven, compassie, sociale bewogenheid zijn ze vaak onbekend.
Mij is net als deze mensen met hun reacties, de moed even diep in de schoenen gezonken toen ik dit nieuws vandaag las. Ik wilde daarna gaan zoeken naar lichtpuntjes in de actualiteiten, maar besloot dat niet te doen. Ik laat de kille rillingen even zijn wat ze zijn en ga er niet iets tegenover zoeken.
Aan tafel vanavond staken we wel nog maar een kerstkaarsje aan. Licht in het donker. Bij het volgende blogbericht hopelijk weer meer reden tot vrolijkheid hier.
Kiki.