Maandag 3 feb. 2020
Dat was een prima weekend met yummy food, veel actie, theevisite (klinkt deftig he?) het uitwerken van nieuwe, aangepaste ambities en daarmee een beetje lastig maar (voor mij) wel logisch besluit.
Om met die ambities en dat besluit te beginnen: na 10 jaar restaurantje spelen, ga ik ermee stoppen.
Ik heb nieuwe plannen voor mijn kookproject. Plannen die het fysiek veel rustiger maken voor mij, maar ‘mentaal’ juist uitdagend.
Binnenkort organiseer ik een afsluitend ‘tante Boslust gaat iets anders doen-maal’. Om 10 jaar koken voor gasten feestelijk af te ronden. Dat wordt dan wel een avond voor ‘genodigden’. 10 jaar heb ik met heel veel liefde gekookt voor iedereen die maar zin had om aan te schuiven, en ik sluit een dierbaar project af. Of beter: ik geef een dierbaar project (= ‘koken voor méér dan alleen mijn lief en mijzelf’) een nieuwe vorm.
De keet is verhuisd (mis ‘haar’ nog steeds maar het was een wijze beslissing), mijn lijf wil echte aanpassingen, geen halfbakken bedenksels en Dejan en ik hebben een nieuw idee waar ik mijn kookliefde helemaal in kwijt kan. Van restaurantje spelen ga ik straks overstappen op ‘koken voor papier’: wij gaan namelijk van onze eigen boekjes, kookboekjes maken. Keukenschriftjes. Met elke editie een ander thema, waarbij het altijd recepten zullen zijn die ruimte laten voor improvisatie en eigen aanvullingen. Elk recept krijgt dan ook een bladzijde met het recept zelf en daarnaast een lege bladzijde met alleen lijntjes, waar je als lezer zelf notities op kan maken. Er komen in de recepten ook suggesties voor aanpassingen en variaties.
Wij willen zelf de foto’s maken van mijn kooksels (en baksels) dus dat betekent dat we kookdagen moeten gaan inplannen. Koken, bakken, proeven en als het lekker is: hup, op de foto! Dat moet dan bij daglicht natuurlijk. Mijn ‘kookkar’ komt daarbij prima van pas, daar ga ik alle attributen in bewaren die de foto’s / gerechten mooi aankleden.
Anyway. Het voelt ergens wel heel raar om te stoppen met mijn ‘eethuisje’, maar het klopt ook wel. En zeker omdat stoppen met het één, het begin van iets anders betekent. Ik kan bijna niet wachten om met het eerste boekje te beginnen. Het thema hebben we al (zeg ik lekker niet, beh!) en een paar kook-ideeën ook.
Ik ga een lekker menu bedenken voor mijn ‘afscheidsmaal’ (jee, klinkt dat akelig, effe afkloppen hoor!) en intussen gaan wij materiaal en ideeën verzamelen voor onze keukenschriftjes.
Lekker bezig
We zijn druk bezig met het opruimen in huis. In de herfst komt de grote verbouwing eraan, dan gaat het dak eraf, onder andere. Deze maand beginnen ze al bij een ander blok huizen in de wijk, en zo gaan ze de hele wijk door komende maanden. Kunnen we mooi koekeloeren hoe het allemaal gaat elders en stiekem hopen we dat ze genoeg ervaring hebben opgedaan tegen de tijd dat ze toe zijn aan ons stukje.
Voor die renovatie moet de zolder wel goed begaanbaar zijn, maar die staat bij ons helemaal proppievol met spullen. De schuur ook. En dan hadden we twee jaar geleden al een opruimactie gehouden… Maar oké: we zijn natuurlijk gestopt met pleegzorg een tijdje terug, daar staat ook nog veel spul van op zolder. We willen het nu echt goed aanpakken en dus volgen we de methode die Dejan bedacht: ‘1 seconde nadenken wat je met iets wil. Bij aarzeling: wegdoen’. Die truc werkt heel goed.
Afgelopen weekend waren we dus ook flink in de opruimactie. Er gaat van alles naar de kringloop, naar het grofvuil (maar meer naar de kringloop gelukkig, ha!) en er gaan ook spullen naar vrienden. Vriendinnetje Lies is volgende week hier en zij krijgt een heleboel kleren van mij die ik zelf niet meer draag (en niet meer pas, oh oh…). Zij kan ze gebruiken voor haar textielatelier, en misschien ook zelf nog dingen dragen. Er gaan heel veel boeken naar anderen (o.a. de zoons van kookmaatje Martine) en zo vinden veel spullen een nieuwe eigenaar.
En ons huis voelt steeds meer ‘lekker fris en behapbaar’. Ontspullen is best fijn eigenlijk…
Als ik alles zo opschrijf, merk ik dat wij in een soort van ‘nieuwe fase’ zitten. Bepaalde dingen stoppen of zijn gestopt, nieuwe dingen starten, we zijn ruimte aan het maken, letterlijk en figuurlijk. Er zijn nog meer plannen waar we in dit kader mee bezig zijn, maar daar schrijf ik pas over als het concreter wordt. Dat kan morgen al het geval zijn, het kan ook pas volgend jaar zijn of over 2 jaar. Flauw he, dat ik dat dan ook weer zo vaag hou…
Tapas-maaltje en bloemkool-mac and cheese
We aten zaterdag (zoals wel vaker op zaterdag) tapas. Dat wil zeggen: wij vinden het tapas ;-). Bij de Turkse kruidenier kochten we van alles voor een kleine Griekse salade, en verder courgette, paprika en aubergine om te grillen, 2 heerlijke schapenkaas-spreads voor op brood, hummus en gevulde pepers. Het was smullen! Vanavond deden we deel 2 daarvan. Ik maakte een paprika-roerbakprutje dat we gebruikten als vulling voor pitabroodjes (volkoren) en verder gemarineerde en gebakken champignons (door de helft snijden en in een dressing van sojasaus, knoflookpoeder en wat olijfolie 10 min. laten liggen, dan bakken) en tomaatjes met mozzarella en basilicum. Daarvoor sneed ik tomaten in stukken, roosterde ze in de oven met wat balsamicodressing en daarna ging er mozzarella overheen die ik nog 3 minuten onder de grill liet bruin bakken.
Gisteravond smulden we trouwens ook. We aten mac & cheese (macaroni met kaas uit de oven) maar dan een gezondere variant met veel bloemkool. De romige bechamelsaus die normaal bij het gerecht wordt gemaakt, bestaat in dit recept uit gekookte en gepureerde bloemkool met kaas en peterselie en er gaat ook nog bloemkool los door het gerecht. Een heerlijk recept. Ik heb wel een tip: die fijngesneden teen knoflook die in de bloemkoolsaus moet, zou ik even kort glazig fruiten in een steelpannetje (met olijfolie en zout, dan brandt ie niet aan). Dan is de knoflooksmaak iets minder ‘agressief’ dan wanneer je ‘m rauw erdoor pureert. En wij gebruikten voor bovenop ook nog extra Parmezaanse kaas. Bovendien deed ik olijfolie door de bloemkool ‘bechamel’ en ook door het geheel, als je alles door elkaar roert voordat het de ovenschaal in gaat.
Aanrader!
Het tapasmaaltje van zaterdag (tekst loopt door onder foto)
2e boekje, 2e brainstorm!
Deze week mogen we weer; samen met een aantal ouderen in de zorginstelling bij ons in de wijk, gaan we werken aan herinneringenboekje 2. We houden 4 brainstorm meetings en woensdag is de eerste. Dan beginnen we met het zoeken naar het onderwerp van het 2e boekje. Het lijkt ons ‘t leukst als de ouderen het onderwerp zelf aangeven. We nemen taart mee, gaan er eens goed voor zitten en als ik weer zoveel dingen te noteren heb als bij boekje 1, dan komen er weer veel verhalen los. Een rijkdom, zoveel verhalen mogen horen, en dan daarvan een boekje mogen maken. Maar ook een rijkdom om zoveel verhalen in je hart en hoofd te hebben zitten. Een kostbaar bezit. Wij verheugen ons op woensdag, en wat ik begreep, de ‘boekje-werkgroep’ ook.
Freek Frummel
Ik werd door iemand gewezen op leuke artikeltjes in ‘Saar Magazine’, over het hebben van een hond. Ik las ze, en dat deed ik met een grijns. Saar magazine is een tijdschrift (ook online) voor 50+ dames. En ik heb daar weerstand tegen, tegen zo’n hokjes-blad. Maar eerlijk is eerlijk: het is een blad met een goeie knipoog. Eigenwijs ook. Het onderschrift is dan ook: ’50+ en nog lang niet dood’, ha!
Anyway. Deze artikeltjes gaan over het hebben (of willen hebben) van een hond en hoe mensen hun hond als kind gaan behandelen. Ik beken schuld, meteen! Dit gaat over mij. En over Dejan en mij. Onze hond is ons kind. ‘Echte kinderen’ wilden we niet. Ik had niet die ‘baar behoefte’ en wij samen ook niet de behoefte aan een gezin. Pleegzorg was een hele mooie missie die we met heel veel energie en liefde hebben volbracht, maar dat ging voor ons over iets anders dan kinderen willen. Dat ging over kinderen die niet veel kansen krijgen, een eindje op weg te willen helpen en iets mee te willen geven dat wij ze gunnen. Maar verder hebben wij niet zoveel met kids eigenlijk.
Maar we hebben allebei wel echt een zorghart en willen die zorg ook kwijt kunnen. Een hond dus. Toch durf ik te stellen dat wij het welzijn van onze hond altijd voorop zetten en met onze knuffelbuien, eindeloze liefde, papa en mama spelen en de knipoog in dat alles, ons hondenkind vooral ook gewoon hond laten zijn. Dat gold voor Dirk, voor de honden uit ons verleden en voor Freek nu.
Freek wentelt zich heerlijk in ons warme ‘gezinsnestje’ en bij de dierenkliniek zijn ze altijd vol lof over hoe wij voor onze beestjes gaan. Niet voor niks kregen wij vorig jaar 3 dagen lang een behandelkamer helemaal voor onszelf (met drinken erbij enzo) om onze Dirk te kunnen bijstaan tijdens zijn nierbehandelingen, de laatste strohalm die er was voordat Dirk overleed. ‘Mensen die met zoveel liefde en toewijding voor hun hond zorgen, die verdienen daarbij alle mogelijke ondersteuning van ons’, had de manager van de kliniek gezegd.
Een hondenkind dus, dat ook gewoon helemaal hond mag zijn. Overigens heeft onderzoek bijvoorbeeld aangetoond dat veel praten tegen je hond, liefst op ‘babyniveau’, goed wordt opgepikt door je hond en hem (of haar) helpt om met meer aandacht naar jou te luisteren.
Nou ja, als je dus ook een hondenmama of -papa bent: hier dan een leuk artikeltje uit Saar, om te lezen over je ‘kind’, ha! En hier het andere artikel. Have fun!
Fijne maandagavond.
Kiki