Herinneringen-hap, nazomer op je bord en nog wat babbel de babbel liflafjes.
Gisteren was het 9 jaar geleden dat mijn/onze (schoon)paps overleed. En omdat hij (en mijn ouders in de jaren 70 ook) zijn gasten graag maaltjes voorzette uit de römertopf, maakten wij dat gisteren ook weer eens. Ter herinnering aan mijn kookgrage vadertje en ook aan paps en mams samen.
Onze römertopf komt uit mijn vaders keuken. We namen hem eigenlijk meer mee als mooie herinnering, maar al snel begonnen Dejan en ik er zelf ook mee te koken. Je eten blijft lekker gezond, het wordt er heel rijk van smaak door, en ziet er, als je kleurige ingredienten gebruikt, ook nog feestelijk uit. Ik vind het echt nazomervoer (foto’s in de collage hieronder). De gloed van Indian summer.
Wij deden gisteren allerlei lekkers in de romertopf: 2 rode uien, 2 groene paprika’s, 1 witte koolrabi, 4 aardappels, handvol worteltjes, 1 teentje knoflook en een bosje peterselie. We sneden de groente in redelijk grove stukken (worteltjes lieten we heel), mixten die in een grote kom met olijfolie, peper en zout en lieten de oven en de römertopf verder het werk doen.
Wat je krijgt is een licht gegrilde smaak en vooral een intense smaak. Alles stooft in het eigen vocht (in ± 45 minuten tot een uurtje) gaar. Je doet er geen water bij maar laat de romertopf vooraf wel een kwartiertje in koud water zitten. Het aardewerk zuigt wat van het water in zich op, en geeft dat weer af aan het eten bij verhitting in de oven. Let op: je moet de oven NIET voorverwarmen, de romertopf moet met de ingredienten in een koude oven gezet worden. Zo went het aardewerk aan de hitte. Zet de oven op de maximale temperatuur.
Lekker met bijvoorbeeld Hüttenkäse met koriander erover.
Voor ons was het een mooi maal met dierbare herinneringen en een warme glimlach.
Mexicaanse hap
Vandaag aten we een ander zonnig maal, we kookten weer es Mexicaans. Eerst guacamole maken van 2 avocado’s fijngeprakt en gemengd met limoensap, snuf djinten, zout en chilipeper, druppie agavesiroop. Daarna een lekker prutje bakken van vega gehakt (wij hadden Garden Gourmet gehakt), en dat even doorbakken met een beetje BBQ saus erdoor. Doe er 2 rode paprika’s, 1/2 blik mais, teentje fijngesneden knoflook, 1 blik zwarte bonen en 1 blikje tomatenpuree bij. Dat alles op smaak gemaakt met een snuf djinten, sojasaus, flink wat chilipoeder, handvol fijngesneden koriander en, op het laatst als het vuur uit kan, een royale snuf paprikapoeder erbij (zou je dat meebakken, dan wordt het bitter).
We serveerden het prutje met ijsbergsla, yoghurt, de guacamole, koriander, jalapenos (pepers). En even in de oven gebakken tacoschelpen om er los bij te eten.
Ik beloof je: dit is vakantie op je bord! En dat mag want het is tenslotte nazomer, ha!
Het fijne voer van gisteren en vandaag
Liflafjes
Ja kijk, ik wil mijn blogberichten wat gestructureerder gaan aanpakken. Nieuwe uitdaging, kan geen kwaad. Niet meer van die lange lappen tekst lullen over van alles door elkaar. Misschien mag ik af en toe nog zondigen maar het moet over het algemeen een beetje anders, vind ik.
Ik wil proberen om per bericht 1 tot hooguit 3 onderwerpen te verwerken. Liever maximaal 2 eigenlijk. Maar als ik dan nog onderwerpjes over heb, mag ik die kort aanstippen bij ‘liflafjes’. Vandaar. Komen ze, de liflafjes.
• We struinden vandaag weer op verkenningstocht door de omgeving en de wijken, met als doel: het flatgebouwtje aan de Sint Annastraat (Nijmegen), waar mijn ouders 1 jaar hebben gewoond opzoeken (foto rechts, hieronder). De plek waar ik -dat schreef ik geloof ik al eerder- ‘gefabriceerd ben’, ha! Op de Via Gladiola dus, in Vierdaagse taal. Het was leuk om daar even te gaan kijken en te bedenken: hier hebben zij dus geleefd en gelopen. En nu wonen wij er niet ver vandaan en lopen we er ook. Geeft een gevoel van tijd die verstrijkt.
• En een ander liflafje sluit nog aan bij mijn blogbericht van gisteren. Dat ging over (ook) dingen plaatsen die niet ‘perfect’ zijn, integendeel. Vandaag maakte ik choco-koffie en dat werd een te vol glas dus dat stroomde over. Ik dacht eerst: wat een geknoei, nou ja dan maar geen foto. Maar bij nader inzien vond ik het eigenlijk best aanlokkelijk, dat bakje knoei. Dus hup, toch een foto! Bij deze.
• Ook op de liflafjes-fotocollage: de specht die regelmatig bij ons tegenover in de boom zit te tikken. Door het tikken tegen de boom, krijgt ie de insecten die onder de boomschors zitten te pakken, voor een lekker hapje. Dat tikken gaat er best hard aan toe, en om te voorkomen dat een specht een hersenschudding oploopt, zitten de hersenen heel stevig ingebouwd in de kop en is er ook nog een dun laagje vocht dat ervoor zorgt dat de trillingen van dat eindeloos harde tikken, niet doordringen tot in het brein van de vogel. Slim he?
Dat was ‘m voor vandaag!
Vanuit Nijmegen, slaap lekker.
Kiki
