Vrijdag 5 juli 2019
Nijmegen, rust brengen in medische chaos en koekjes bakken.
Ik weet dat er lezers zijn die via mijn blog graag een beetje op de hoogte blijven van mijn gezondheid. Dat vind ik ook super sympathiek. Maar ik krijg het steeds maar niet voor elkaar om er een samenhangend bericht over te schrijven.
Mijn reuma is an sich al complex. En dan zijn er de problemen die de reuma-medicatie veroorzaakt zoals neurospook, de behandelingen en de nasleep daarvan. Daarbij ontstaan er dan soms ook andere problemen.
Tel daarbij op dat ik enorm moet opletten en bijna als een detective moet speuren om te voorkomen dat ik slechte adviezen opvolg (Radboud-electrode-in-mijn-hoofd-advies / huisarts verkeerde cholesterol test) en je snapt: alles rond mijn lastige lijf voelt als een dolle kermis. Het is voor mijzelf al een wirwar geworden, laat staan dat ik dan hier -goed leesbaar- kan vertellen over hoe het met m’n lijf gaat.
Rust brengen
In de gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts, ben ik nu wel orde in de chaos aan het scheppen. Zo heb ik een vervelend darmonderzoek op een laag pitje gezet. In de hoop dat dat kan, omdat ik momenteel geen buikproblemen heb en ook in de hoop dat een simpeler labtest voorlopig wat rust en helderheid geeft. Gelukkig wordt mijn ‘can we keep it simple?’-verzoek voor nu even gehonoreerd.
Op dit moment leg ik de prioriteit bij revalideren van operatie in m’n hoofd (daar schrijf ik nog over binnenkort) en het weer oppakken van reuma-behandelingen (wat wel nodig is ook).
Nijmegen dus.
Voor dat laatste was ik gisteren in Nijmegen. Ik ben sinds 2016 in behandeling bij een heel fijne reumatoloog (Karin Bevers) in de Maartenskliniek Nijmegen. Gisteren had ik een afspraak bij haar.
Voorafgaand was er een gesprekje en onderzoekje bij de reumaverpleegkundige. Dat bezoekje aan de verpleegkundige voelde om allerlei redenen als bullshit. Zonde van de tijd, complete waiste of life. Zoiets kan ik dan ook eerlijk vertellen bij de arts, en die zegt dan heel eerlijk terug: ‘Ben ik helemaal met je eens, volgende keer skippen we dat en kom je rechtstreeks bij mij’. Zij speelt geen politiek correcte spelletjes, houdt geen andere medewerkers de hand boven ‘t hoofd maar is er voor de patient en heeft het lef om dat te laten merken. En als ze mij niet redelijk vindt, zegt ze het ook. Maar gisteren was ze het roerend met mij eens en dan laat ze er ook geen gras over groeien.
Het is niet voor niks dat op Zorgkaart over haar wordt gezegd dat ze een verademing is en dat beaam ik. Net als bij mijn neurochirurg in Tilburg.
Ik leer, mede dankzij de gesprekken met praktijkondersteuner, om heel kritisch te begrenzen. Om bij alles (en iedereen) waarbij ik teveel energie kwijt ben te zeggen: ‘Ik heb al teveel energievretende elementen in mijn leven met mijn lastige lijf, en meer kan er niet bij’. In hoog tempo ben ik mijn prioriteiten aan het ontdekken en bewaken. Ook samen met Dejan, die daar ook wel wat in kon leren ?
Het is ongelofelijk fijn dat ik een reumatoloog heb die daar heel erg in meeleeft en -denkt en snapt: geen ge-bullshit. Ik reis voor deze arts graag ‘helemaal’ naar Nijmegen.
‘Mijn’ stad’
Dat ik graag naar Nijmegen reis (sinds we in Dieren wonen, ben ik er binnen een half uur), dat is ook omdat het nog steeds voelt als ‘mijn stadje’. Ik ben er vlakbij geboren (in Molenhoek, het noordelijkste puntje van Limburg) en deels in Nijmegen opgegroeid. Mijn moeders familie komt er vandaan, en mijn vader heeft er het grootste deel van zijn leven doorgebracht. Ik ben er graag vanwege alle herinneringen (alleen al de vierdaagse…!) en ook omdat het gewoon een leuke stad is.
Vorige week was ik al in Nijmegen om te lunchen met mijn tante (die er woont) en gisteren was ik er dus voor de kliniek. Na afloop van het ziekenhuis ga ik dan altijd even door de stad struinen. Lekker een beetje shoppen. Er zijn veel fijne winkeltjes, zoals het kaaswinkeltje van de Wit in de Lange Hezelstraat. Gisteren kocht ik er kaasjes en vijgenbrood voor een kaasplank-maal en kreeg ik een deftig koeltasje mee omdat ik vertelde dat ik met de trein terug naar Dieren moest. Super! Het is een fijne winkel met zalige spullen. In een ander winkeltje – Make my day in de Stikke Hezelstraat- kocht ik een kandelaar in de aanbieding. Hadden we nodig, is een mooi gevalletje en dan nog afgeprijsd ook: tante Boslust blij!
Voorheen had ik wel eens een combi afspraak met iemand. Dat was dan ziekenhuis, lunchen en bijpraten. Maar dan wilde ik daarna stiekem ‘t liefst alleen gaan shoppen. Gewoon even rustig inspirerende winkeltjes binnenstappen en op je gemak snuffelen zonder te hoeven socializen. De stad even ‘voor mezelf’ en ontspannen slenteren langs memory lane. Als ik nu voor ‘sociale redenen’ in Nijmegen ben, zoals lekker lunchen met tante vorige week, dan bewaar ik het in m’n uppie struinen door de stad voor een andere keer (gisteren dus). ☺️
Dit was Nijmegen gisteren, door mijn ogen:
‘Ons’ dorp
Na een dagje Nijmegen geeft weer terugkomen in Dieren een goed gevoel. Voorheen wilde ik verhuizen naar Nijmegen. Maar sinds we in ons relaxte dorp bij de bossen wonen, en ik veel vaker in Nijmegen kom, is er gaan wonen (voor dit moment) geen wens meer. We zitten nu veel te fijn en het is altijd een feestje om thuis te komen in ons saaie maar zo mooi gelegen dorp! Overigens ben ik na zo’n dag wel heel moe, zeker op dit moment (reuma die veel ontstekingen geeft). Moe maar vooral voldaan!
(tekst loopt door na de foto).
Thuis waar het (straks) ruikt naar koekjes
Thuiskomen is ook fijn dankzij een happy hond en lieve lieverd die op je wachten. Voor hen ga ik nu dan ook met liefde koekjes bakken. Ja, ook voor Freek! Simpele hondenkoekjes van bloem, ei, water en havermout. Een traktatie waar ze dol op schijnen te zijn. En zonder de chemische toevoegingen die je in hondensnacks uit de winkel tegenkomt. Als hondjelief er blij van wordt, ga ik ook voor katertjelief zelf bakken. Ik gebruik voor mijn eerste ronde hondenkoekjes dit recept.
En ja, als ik hondenkind trakteer op een geurig versgebakken koekje, dan kan ik husbandlief natuurlijk niet aandoen dat ie moet toekijken. Voor hem (tante Boslust mag er zelf ook een) bak ik deze shortbread lemon cookies.
Ik laat snel weten of het allemaal gelukt is.
Hieronder nog wat foto’s van gisteren.
Tot zover, tot gauw!
