Maandag 30 dec. 2019
Het bijna voorbije jaar was een rollercoaster hier bij Boslust, tot en met vandaag aan toe. Ik hoop dat de laatste dag van 2019 rustig verloopt…
Freek en Dirk…
Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat wij in de dierenkliniek waren met Dirk (voor de zoveelste keer al) en dat ineens bleek dat Dirk zijn niertjes niks meer deden. Een enorme schok, en we hingen met Dirk daarna nog 5 dagen tussen hoop en vrees. Op 4 januari is onze Dirk in mijn armen (gelukkig heel vredig) gaan slapen.
Vandaag moesten we alweer naar de dierenkliniek. We waren er afgelopen zaterdag twee keer en donderdag ook. Voor Freek. Want onze Freek Frummel had 2e kerstdag een cocktailprikker opgegeten. Hij leek daar de eerste dagen geen last van te hebben, kreeg wel ter preventie (tegen interne schade) isogel, en ging verder goed. Maar zaterdagochtend begon hij hevig te spugen. Hij kreeg iets tegen de misselijkheid en de arts die toen dienst had, dacht dat het eerder toeval was in combinatie met die cocktailprikker, dan dat het met elkaar te maken had.
Freek ging daarna weer veel beter, maar hij had vannacht alsnog een ramp-nacht. Kramp, misselijk en super onrustig, ook pieperig. We zijn de hele nacht wakker gebleven om hem zoveel mogelijk comfort te geven (tegen ons aan liggend, als je z’n oortjes ‘masseerde’ viel hij af en toe wel in slaap). We bleven vannacht in contact met de dienstdoende dierenartsenpraktijk in Oosterbeek. Die dacht steeds mee over de vraag: ‘is het nu gevaarlijk aan het worden, of kunnen we wachten tot in de ochtend en dan naar onze eigen dierenkliniek?’. Dat laatste lukte gelukkig, Freek heeft de nacht met veel pijn en moeite wel ‘goed’ doorstaan.
Gelukkig konden we vanmorgen vroeg meteen weer terecht en zowel onze eigen arts Jochem als een andere dierenarts stonden klaar. We waren toch bezorgd dat die cocktailprikker een rampzalig probleem aan het veroorzaken was. Er werden foto’s gemaakt van Freek z’n buik en daarna een echo, om te zien of er buikvliesontsteking was ontstaan. In dat geval zou Freek een spoedoperatie krijgen. Jochem nam Freek op zijn arm mee voor de rontgenfoto, en daar stonden wij dan weer in dezelfde behandelkamer. Vorig jaar op 30 december wachtend op de uitslag van de toestand van Dirk (met dus dat vernietigende nieuws toen) en nu op 30 december wachtend op de uitslag van de foto’s van Freek. Wel met een cruciaal verschil: als het buikvliesontsteking zou zijn, dan zou Freek goed te helpen zijn met die spoedoperatie en met Dirk z’n gezondheid was het vorig jaar veel hopelozer. Maar je wil je hondenbaby natuurlijk niet in een spoedoperatie…!
Na de foto’s werd een echo gemaakt. Arme Freek moest op z’n rug op de echotafel met 4 mensen om ‘m heen, een kaalgeschoren buikje en koude gel erop, ahhh! Maar hij reageerde heel goed op Dejan en mij. Wij stonden aan het hoofdeinde en ik hield z’n koppie vast en Dejan z’n voorpootjes. Hij keek ons veel aan, we prijsden hem de hemel in en na 10 minuten viel Freek zelfs bijna in slaap. De twee artsen konden doordat Freek zo ontspannen was, super goed en uitgebreid de buik, maag, darmen en nieren bekijken.
Zowel de foto’s als echo lieten goddank zien dat er GEEN buikvliesontsteking is. Alles lijkt rustig te zijn (knock knock knock on wood!). Maar wat foto’s en echo wel lieten zien was dat de darmpjes helemaal proppievol met poep zitten. Dat komt door die isogel. Die gel moest ervoor zorgen dat zo’n cocktailprikker er ‘omhuld’ uitgewerkt wordt en dus bij het verlaten van maag en darmen, geen schade kon aanrichten. Maar de isogel heeft hem een lelijke verstopping bezorgd.
Dus nu heeft Freek een pijnstillende injectie gehad tegen de buikkramp, zijn we meteen gestopt met de isogel en gaan we afwachten of Freek gewoon opknapt. Beide artsen stelden ons gerust en als het toch uit de hand zou gaan lopen, dan kan hij goed geopereerd worden, het is absoluut geen hopeloze situatie. Een operatie verwachten ze niet, maar wij kijken nergens meer van op. Komende dagen houden we steeds contact met de kliniek en over een paar dagen wordt Freek z’n buik weer grondig gevoeld. Is er een signaal dat het weer niet goed gaat, dan komt er weer een echo. Vinger aan de pols houden. Zowel onze eigen arts Jochem als dierenarts Majeli die er vandaag dus bij was, denken dat de cocktailprikker samen met de isogel-keutels, het lieve lijfje van Freek allang veilig heeft verlaten, maar zeker weten kunnen we dat dus niet. Freek maakt inmiddels weer een prima indruk. Afkloppen maar weer!!
We hopen gewoon enorm dat dit vervelende, bibberige verhaal in 2019 blijft, en niet meereist naar het nieuwe jaar.
Nieuw houvast
Door alle opgestapelde omstandigheden -neurospook-jaren en de 2 hersenoperaties net achter de kiezen, Dirk die overleed en een zomer met gescheurde enkelbanden bij Dejan en de reuma op z’n felst bij mij- van 2019 hebben wij ervaren hoe het voelt als de rek er helemaal uit gaat. Dat was niet fijn, wel te verwachten en ook ‘leerzaam’.
Het gaf namelijk inspiratie voor een soort motto en houvast. Daarbij ondersteund en geadviseerd door een paar dierbare mensen in ons leven en door mijn gesprekken met een psycholoog bij de huisarts, leerden wij dat onze persoonlijke leefkwaliteit DE standaard moet worden in ons leven en dat wij geen aandachtmeer besteden aan de (meest voorkomende) leefstandaard van anderen, omdat die nou eenmaal (zogenaamd) normaal zou zijn. Maar die algemeen geldende leefstandaard, is er een waar wij met hoe en met wie wij zijn, helemaal niet gelukkig van worden.
Onze eigen leefstijl verder definiëren dus, en die vol vertrouwen volgen. Dat lukt ook steeds beter. Ook lukte het afgelopen jaar (en in 2018 ook al een beetje) om alles dat energie slurpte en niet meer goed was voor ons / mij, los te laten. Ook mensen die niet fijn voelen. Een bevrijding. Soms kun je te lang blijven hangen. Dejan en ik zijn in sneltreinvaart gaan leren om niet meer te willen dealen met bullshit, zonde van je energie. Dat maakt dat je ook in veel sneller tempo bij de kern komt van wat wel goed voor je is, en waar jij goed voor kunt zijn. Onze dierbare vrienden en dat beetje familie dat er is, zijn extra dierbaar gebleken en we hebben nu meer ruimte en aandacht voor hen.
Komend jaar
Voor mij is er een tijd aangebroken dat ik ook wat vrijer met al mijn passies en projecten wil omgaan. Ik heb voorlopig veel ruimte nodig voor de zorg voor mijn lijf. En na deze dagen met kopzorgen om Freek, besef ik nog meer dat mijn lieve husband en onze beestenkinders, ons huis en dagelijks leven uiteindelijk het enige zijn waar het voor mij werkelijk om gaat. De aandacht nog meer naar binnen dus. En naar de boekjes, een project waar wij samen ook heel gelukkig van worden.
Voor mijn blog wil ik ook wat ademruimte aanbrengen. Niet een paar keer per week moeten bloggen maar gewoon wanneer het echt kan en echt fijn voelt. Ik ben geen commercieel blogje, ik heb maar een kleine (wel trouwe! ) bezoekersgroep, en niemand zal er ook maar een millimeter slechter van slapen als ik het blog niet als prioriteit zie, ha!
Ik krijg, doordat ik om de paar dagen blog, wel regelmatig lieve vragen gemaild als ik dan ineens een weekje wegblijf: ‘gaat het oke met je?’. Voor de komende tijd moet je weten: als ik eens een week (of misschien wel 2 weken?) niet blog, wil dat niet zeggen dat het slecht gaat. Integendeel misschien? Ik ga komend jaar uitzoeken wat ik wil met mijn blog, en Dejan en ik lopen ook rond met een gezamenlijk idee voor mijn blog.
Wil niet zeggen dat ik dus niet meer blog, zeker niet. Er zal hier regelmatig een klein berichtje te zien zijn, een plaatje, kiekje, grapje, receptlink whatever. Maar echt actief en trouw moeten blijven schrijven: die ‘druk’ haal ik even weg bij mezelf. Ik ben ook de enige die die druk erop legt uiteraard, oh oh…;-) Dus. Ik weet niet hoe het er hier uit gaan zien komende tijd maar dat merken we dan wel met z’n allen, ha!
Anyway. Het was een enerverend jaar en ik hoop enorm dat ons een veel rustiger jaar staat te wachten. Daarop vertrouwen durf ik niet meer zo, maar ik vertrouw wel op mijn intuitie, op mijn kracht, dat ik de juiste beslissingen kan nemen en ik vertrouw als altijd op de sterke liefde tussen Dejan en mij. Ik vertrouw op ons fijne kleine familietje, op de keuze’s die wij maken, ook al blijken we daarin nogal wel eens tegen de grote stroom in te gaan. Ik vertrouw op ons gezamenlijke vermogen. Daardoor hebben we het intens goed samen, ondanks het feit dat de rij uitdagingen die we de laatste jaren voor de kiezen kregen, niet echt heel erg lijkt te stoppen.
Het wordt tijd om alle energie die naar buiten ging, nu naar binnen te richten en daarmee een soort van extra sterke buffel te creëren voor ‘wat het leven kan doen’ en ook om inspiratie te blijven vinden. En dan zie ik wel waar dat me naartoe leidt.
Bijna 2020!
Het moeilijke jaar is bijna voorbij. Maar hoe moeilijk ook: het was wel het jaar waarin onze Freek werd geboren en ons leven binnen waggelde. Een giga cadeau! ‘Van Dirk’.
En het dierbare boekjesproject met de ouderen is ook van dit jaar. Bovendien bleef ik het hele jaar neurospookvrij en waren er weer super fijne avondjes in de eetkeet. Dus moeilijk en rollercoaster of niet: ik ben ook heel dankbaar voor het bijna voorbije jaar. Ik hoop dat jij, lezer van mijn blog, ook kan zeggen: ‘2019 heeft mij (ook) veel gebracht’.
Ik wil iedereen alvast een fijne jaarwisseling wensen morgen. Als je iets leuks gaat doen: ben je een beetje voorzichtig?
Wij hebben morgen overdag gezellig oliebollenbezoek en we gaan ons ‘s avonds richten op het welzijn van onze beestenlieverdjes tijdens het losbarsten van het vuurwerk. De buurvrouw vroeg of we een glaasje komen doen ‘s nachts op het nieuwe jaar, doen we, en verder kijken we lekker oudejaars-tv, maken we hapjes en snoepen we van de oliebollen. Ik bak ze zelf morgenochtend, en gebruik oliebollenmix maar ook half (zelfgemaakt) soezendeeg voor iets lichtere oliebollen.
Nieuwjaarsdag wordt altijd feestelijk gevierd hier bij familietje Boslust, samen met vrienden. Zowel zij als wij verheugen ons daar weer op, het is een fijne gezamenlijke traditie geworden.
Anyway. Tante Boslust wenst je een rustige start van het nieuwe jaar en een liefdevolle afsluiting van het oude.
Tweeduizendnegentien is uitgerold; laat het lekker achter je! (zegt ze ook tegen zichzelf, ha!). En het nog opgerolde tweeduizendtwintig…? We zullen zien wat het brengt.
Een lieve (laatste 2019) groet,
Kiki ✨