Op maandag mag ik bijpraten op mijn blogje.
Vandaag: over het missen van ‘onze oude’ Veluwezoom.
Morgen is de start van meteorologische herfst en 3 weken daarna begint ook de kalenderherfst. Ik verheug me net als andere jaren, enorm op dit (naar mijn idee) feestelijkste seizoen. Maar ik voel nu ook extra het gemis van de mooie Veluwezoom. Het paddenstoelen,- kastanje-, sprookjesbos met de herten en de zwijntjes. Oftewel: onze voormalige achtertuin.
Compensatie
Het gemis wordt hier in onze Nijmeegse boomhut goed gecompenseerd. Omringd door de bomen van een klein bosgebied -in ons uitzicht is geen enkele baksteen te bekennen- zien en horen we ook hier vaak diertjes. Eekhoorns in de boomtoppen tegenover ons, spechten idem dito, het geroep van bosuilen in de nacht en de vos die ritselend rondsluipt tussen de gevallen blaadjes rondom het gebouw. De kastanjes groeien letterlijk voor de deur en verder zoeven we met de Vespa in no time via een leuke route naar de grotere bosgebieden om te wandelen. Kortom: onze boomhut is het best denkbare stadse alternatief voor 7 jaar wonen aan de Veluwezoom.
Maar man…dat enorme bos daar zo dicht bij ons huis: we woonden uniek in Dieren. En we hadden een dromerig leven daardoor, zeker ook door hoe wij het bos beleefden.
Toch werden we steeds vaker wakker geschud uit onze bosdromen. Want door de (gaandeweg) afnemende fysieke kracht, waardoor we het niet meer zo goed op een intensief niveau konden houden, werd het bosleven steeds minder avontuurlijk voor ons. En in het op zich leuke maar voor ons iets te belegen dorp, begonnen wij steeds vaker de inspiratie van buitenaf te missen.
Stadse snufjes sprankeling
Na 7 jaar bos- en dorpswonen waren we dus toe aan een plek waar we weer meer -en makkelijker- snufjes inspiratie van buitenaf kunnen opsnuiven. Ook om onze creatieve-projecten-leefstijl te kunnen blijven voeden. Van binnenuit zit ‘t wel goed met die inspiratie, en we hadden bovendien echt wel leuke momenten in Dieren (zeker ook gezellige dingetjes met bijvoorbeeld onze directe buurtjes). Maar een sprankelende leefomgeving was wat we steeds meer misten, en wat we weer wilden opzoeken. En ondanks coronatijd met alle beperkingen ervaren we hier in de stad nu al vaak kleine snufjes van de sprankeling die wij hoopten te vinden.
We verlangden natuurlijk ook naar comfortabeler wonen op fysiek vlak. De zorgen om de grote tuin, die missen we echt niet. En dat zo’n tuin dan ook weer zo royaal wordt gecompenseerd met ons dakterras tussen de bomen, is gewoon giga mazzel hebben. Niet alleen onze woonomgeving geeft ons inspiratie, ook ons appartement en het terras hebben een uitnodigende, fijne uitstraling.
Maar…de Veluwezoom blijft gewoon een sprookjesbos. En al waren onze wandelingen dan niet meer van het soort urenlange struin-verdwaal-tochten die we de eerste jaren maakten; even vanuit huis de boslucht kunnen opsnuiven was nog steeds fijn. Een uurtje er doorheen banjeren en nooit weten welke beestjes je zou ontmoeten -alleen weten dàt je ze zou ontmoeten. Heerlijk! En dat missen we. Zeker nu ‘t herfst wordt.
Erover schrijven
Toen wij eenmaal (in januari ergens) besloten om te gaan voor een verhuizing, vond ik het in de maanden die volgden lastig om dat te delen op mijn blogje. Daarvoor zaten wij nog veel te intensief middenin het verhaal. Ik wist niet waar te beginnen met schrijven, en ook niet of ik nou blij was dat we een knoop hadden doorgehakt en nieuwe avonturen aangingen, of dat ik droevig was over alles dat we achter zouden laten, en de rol van fysieke trouble en ziekte bij dit alles.
Ik had tijd nodig om het voor mezelf een beetje in harmonie te krijgen.
Op het moment dat ik er wel over begon te berichten hier, in mei ergens, kwam vrijwel meteen daarna de unieke kans voor dit appartement binnen ons bereik. Daardoor leek het misschien alsof het allemaal heel snel geregeld was en wij bijna in een impuls handelden. Terwijl er voor ons maanden aan speuren, afwegen, opruimen, afscheid nemen, accepteren dat het beter was zo -en dan toch weer twijfelen- aan vooraf waren gegaan. De korte tijd op mijn blog vanaf het eerste bericht hier (‘wij willen verhuizen’) tot aan de daadwerkelijke verhuizing, liep totaal niet paralel met het veel uitgebreidere proces dat Dejan en ik op dat moment al hadden doorgemaakt.
Herfst en Huisje Boslust
Met de herfst in aantocht, mis ik ons Boslust leven dus extra duidelijk. Maar ondanks dat, laat onze nieuwe stek ons voelen dat we een goed besluit hebben genomen. Niet alles is even fijn; er zijn ook obstakels die serieus tegenvallen (zoals de bijna verstikkende hitte hierboven laatst). Maar we voelen wel: onze nieuwe woonsituatie past veel beter bij waar wij nu staan in het leven, en we genieten er ook van.
Dit bosrijke stadsleven, het klopt gewoon. En ons appartement is zo cosy!
Dejan en ik kijken dan ook uit naar het herfst-winterseizoen in onze boomhut. Naar de kastanjes straks (als die door de droogte niet mislukken) en naar gluhweintjes op het terras met een dekentje erbij. Of binnen bij het raam in het plaatjes-draaien-hoekje, turend in de boomtoppen. Ik ben blij met dat gevoel. Het is niet alleen het missen van wat was, maar zeker ook het uitkijken naar wat komt en blij zijn met wat is.
Een dierbaar hoofdstuk is afgesloten en blijft voor altijd in het hart opgeslagen, een hoopvol nieuw hoofdstuk is begonnen.
Vandaag komt vriendinnetje Annelies een dagje onze kant op. Super fijn, die ‘maandelijkse maandagtraditie’ pakken we weer op! En gisteren was Ingrid hier met Freek z’n vriendinnetje Sjippie. De nieuwe luchtreinigingsmachine doet goed z’n werk. Even een beetje deo sprayen in de badkamer en hup, hij slaat aan. En als we hem in het slaapkamerraam zetten, weert ie als een waakhond de gore sigarettenrook van de onderburen. Het is een ding dat van alles -ook virussen- uit de lucht haalt. Daarom durven wij het nu weer aan om bezoek in huis te verwelkomen. Het moet wel binnen verantwoordde grenzen natuurlijk maar het kan weer een beetje, en dat is een cadeau. Want het is toch wel heel fijn om ons heerlijke huis nu af en toe ook te kunnen delen met anderen en niet steeds maar alleen op het dakterras te ‘mogen’. En dan weer af te moeten zeggen vanwege het weer, iets dat we de afgelopen 2,5 maand die wij hier wonen, al te vaak hebben moeten doen.
Anyway. Wij gaan nu eerst even naar de markt (lekkers halen voor het vriendinnen-dagje) en naar ons vaste lievelingstentje voor een kop koffie, ook al zo fijn.
Magisch mooie Veluwezoom, wat missen we je. En fijne boomhut in deze prachtige stad, wat een geluk dat we hier mogen wonen.
Vanuit Nijmegen: ciao, tot gauw.
Kiki
#Mooietijden
#ToenenNu
#Missen
#Rijk
#MijnThuisstad
#AcceptereniseenKunst
#Maandagmorgenbijpraat
Foto’s boven en onder: een dankbare ode aan 7 jaar herfstfeest op de Veluwezoom.
