Maandagbijpraat (die pas dinsdag klaar is…)

Vakantie en vaccinatie. Op papier lijken ze op elkaar, in werkelijkheid zijn het twee heel andere dingen. Alhoewel je momenteel voor vakantie juist een vaccinatie nodig hebt…

Het klinkt allemaal als een enorm gedoe, nu op vakantie gaan. Reden temeer voor de familie Boslust-Boomhut om lekker door te gaan met de eigen manier van vakantie vieren: at home! Daarover zometeen meer. Over dat vaccin nu even eerst, want van twee bloglezers kwam een vraag over hoe het was gegaan met mijn corona vaccinatie vorige week. Ik ‘beloofde’ hen om er nu dan meteen even over te schrijven hier op mijn blog. Lieve dank voor jullie warme belangstelling Mirjam en Ingrid, nogmaals!

Vaccinatie 2 is ook in the pocket. Er kwam een wat heftiger allergie-reactie dan de 1e keer (rood hoofd, traanogen en meer van die ongein) maar verdere reacties bleven uit en na een paar uur konden we op huus an. Thuis voelde ik me (behalve duf van de tavegil) best oké.

De dag erna was het afzien, big time. Die 39 graden koorts was nog wel te doen maar mijn reuma gedroeg zich ongekend fel. Ontstoken gewrichten, echt overal. Ik kon bijna niks vastpakken en ook staan en lopen waren een akelige uitdaging. In de arm waar ik geprik was, zat ineens ook een ontsteking in mijn schouder (dik, en zelfde pijn als links), dat beetje reuma dat daar zit, was ineens enorm geactiveerd. Maar dat is nu gelukkig weer weggetrokken.

Ik was gewoon ineens bijna nergens meer toe in staat, de dagen na de prik. Behalve heel veel slapen. Wat ik dan ook gedaan heb. Wat hielp (behalve die slaap dus) was de lieve zorg van m’n lief. En lieve berichtjes van anderen. En: weten dat die puinhoop in je lijf nou juist de bedoeling is. Het schijnt een signaal te zijn dat je immuunsysteem de boodschap van het vaccin heeft opgepikt en ermee aan de slag is gegaan. Dat had mijn immuunsysteem wat mij betreft wel wat subtieler mogen doen allemaal maar oké: een goed teken is een goed teken.

De dagen daarna waren hetzelfde verhaal maar wel steeds een pietsie minder slecht. En gelukkig krabbelde ik in het weekend alweer uit de puree en kon ik zelfs op pad met een vriendinnetje, voor een hapje eten aan de Waalkade. Zo lig je te bibberen in bed, zo zit je aan de Waal achter een glaasje Cava.

Anyway. Het belangrijkste is voor mij dat die vaccinatie gelukt is, ondanks dat het wat ingewikkelder lag allemaal. Ik ben dus nu klaar voor de volgende stap, het infuus. Die rottige rare reuma maar eens mooi tot rust manen. Zondagavond mocht Dejan trouwens ook voor de 2e coronavaccinatie op pad. Hij gaat goed met ‘m, al zag ik hem gistermiddag toch ook wel een tikje van de molen meekrijgen; gammelde bammel werd mijn lieve meneer. Hij is lekker een paar uur gaan middagdutten en voelt zich sindsdien weer goed. En dat is erg fijn! Omdat ik hem enorm gun dat ie verschoond blijft van de taaie bagger waar ik vorige week doorheen moest en ook vanwege onze plannetjes. Zomerplannen hebben we.

Vakantie vieren!

Voor ons is het onvervalste vakantiegevoel heel simpel:

⏰ Weinig moeten, veel mogen en niet teveel op de klok kijken
? Lekker luieren onder de parasol met stripboeken uit je jeugd en een krekelconcertje op de achtergrond
?IJskoude limonade slurpen door een rietje
? Speciaal voor zomervakantie 2021: geen zorgen meer over de vaccinatie, joehoe!
?Net even anders dan anders eten (paar keer buiten de deur ook liefst)
? Kersen kopen ergens onderweg en ze dan achter elkaar opsnoepen
? Zoveel mogelijk op pad met de Vespa
? Plekken ontdekken
? Zoeven door de zomerwind
☀️ Suffen in de zomerzon
? Je haren die ruiken naar zo’n lekker fout, neppig kokos maskertje
? Husband die geurt naar vuur (van het gestoei met die ellendige rot BBQ)
? En ook: de geur van net gehooid gras, gloeiend houtskool, gebakken sardientjes, watermeloen, muggenolie…
? Lekker weg zijn van huis maar: dan ‘s avonds wèl gewoon heerlijk dromen in je eigen fijne nest!
? En wakker worden in je pyjamaatje op het terras

Staycation dus. Ik gun iedereen die lekkere buitenland trip of die vakantie in Nederland op de camping, maar voor ons, familie Boslust-Boomhut-Eigenwijs, is het ultieme vakantiegevoel dus gewoon wat simpeler. Simpel is super. Al jaren ons motto.

We hebben deze week gebombardeerd tot minivakantie, vanwege het weer. Hebben al een heerlijke dag gehad waarop we zwierden (samen met Freek) door de rollende heuvels van onze omgeving en wandelden in een deel van het Groesbeekse bos waar we nog niet geweest waren.

Na de wandeling streken we neer op een fantastisch terras. Of nee: in een fantastische tuin. De borreltuin van hotel de Wolfsberg. Doen ze alleen in het weekend, die borreltuin. Lekker met je blote voeten in ‘t gras en dan borrelen aan een van de picknicktafels met vakantie- uitzicht.

Vervolgens reden we verder door de heuvels om bij de Mookerhei in Molenhoek (mijn geboortedorp) op een very cute pop up terras nog een frisje te drinken (foto linksonder). En daarna tuften we naar huis via Mook. Het hoog water in de Maas nog gezien, gelukkig voor de inwoners geen grote problemen daar. En oh ja: we werden bij een kersententje op straat verleid tot het kopen van heeeuuul veel kersen! Rode, en ook een nieuwe soort: blosjes. Hoe lief ze er ook uitzien die blosjes, doe mij toch maar de ouderwetse, mooie rooie. Maar: ze waren allebei heerlijk!

De plannetjes voor komende dagen: een middag naar de Millinger theetuinen / barbecuetje op ons dakterras / wandelen op de Jansberg + Kiekberg en borrelen op een van de terrassen daar / uit eten bij PLEK aan de Houtwerf / lunchen bij Meesterproef in het Honig complex / struinen door een stukje onbekend bos / mijn verjaardag vieren met een knus cluppie van 6.

Eten aan de Waal

Ik was afgelopen weekend ook nog met vriendin Anette uit eten. We vierden onze beide verjaardagen, dat doen we met een etentje. We streken neer aan de Waalkade bij wijnbar en restaurant Ultimo. Dat geweldige ‘waalzicht’ viel een klein beetje tegen: je kijkt daarvoor net teveel tegen een laag muurtje aan dat het zicht op het water deels blokkeert. Maar de sfeer was goed, en we gingen voor het eten, dat volgens verhalen erg tof is. Creatief ook. Dat sprak mij dan vooral aan.

We begonnen met een feestelijk glaasje Cava (foto linksonder) en een borrelhapje. Daarna hadden we 3 gangen van 3 gerechtjes, 2 met groente en 1 met vis. En jahoor, allemaal zalig, aanlokkelijk gepresenteerd en elk dingetje op het bord had smaak. Een feestje! Wel vonden we de groentegerechtjes nog sterker in creativiteit dan de vis, en het vlees van Anette. Zij had een zoete toet, ik een heel kaasplankje dat heel bescheiden was gelukkig, want veel kon er niet meer bij. Dat plankje viel me ook wel iets tegen, en een stukje kaas was echt te hard om door te snijden. Toch kan ik je Ultimo echt aanraden. En dan zou ik bijna zeggen: neem alleen maar gangen met groente, je gaat uit je plaat, zo lekker!

De Waal stond hoog maar ook niet gevaarlijk, gelukkig. Terug naar huis zag ik Nijmegen centrum sinds heel erg lange tijd (sinds zomer 2000 toen ik met een vriendin naar de Vierdaagsefeesten ging) weer eens in zomer-avondsfeer. Ik werd wel blij van overal terrasjes, lampjes en geroezemoes. Fijne stad is ‘t.

En verder

Zijn we ook hier (ik wil het onderwerp niet vermijden) zoals ontzettend veel mensen, heel erg geschrokken van het nieuws van Peter R. de Vries. We leefden mee, hoopten mee en vloekten mee toen zijn dood bekend werd gemaakt.

Ik kan vaak best wel momenten hebben van ‘Ach nee, wat droevig!’ als ik overlijdensberichten hoor of lees in het nieuws van een bekende persoon. Soms raakt het me meer, ook in de dankbaarheid bijvoorbeeld voor wat iemand aan fijne herinneringen oproept. Zoals bij de dood van Aart Staartjes.
Maar deze keer bij de dood van Peter R. de Vries, bleef het nieuws plakken. Het voelde beklemmend en ongelofelijk droefgeestig, herkenbaar?

Ik probeerde voor mezelf na te gaan wat dat dan is dat het me meer raakte dan bij ander soortgelijk nieuws. Natuurlijk is het de brute moord zelf, en daarbij meteen de gedachte aan zijn kinderen en andere dierbaren. Traumatisch, om hem zo te verliezen.
En het is ook de gedachte aan hoe bijna instinctmatig die man ging staan voor zijn gevoel van rechtvaardigheid. Zonder omhalen, zonder opsmuk en ook als er géén tv bij was. De 2000 mensen die asiel hadden gekregen maar nooit een paspoort, die mede dankzij hem nu wel een paspoort hebben: wist jij, voordat hij werd neergeschoten, dat hij daar mee bezig was? Hier wisten we dat niet en zo hoorden we veel meer verhalen in die geest. Hij heeft zoveel gedaan voor het goede, en daarbij zo intens zijn eigen kompas gevolgd…
En nu is hij dood en zullen we hem nooit meer in levenden lijve op televisie zien en horen, met zijn scherpe neus, mopperige toontje, beknepen stem en die iets te rollende ‘r’ in z’n spraak. Het was gewoon vanzelfsprekend als hij bij Pauw en Witteman aan tafel zat of bij van Nieuwkerk. hij hoorde bijna bij het decor. Dat hij buiten al die talkshows om ook nog met jurk, pruik en make up aantrad als grande dame op tv, of een zelf-spot-bijrolletje had in het oh zo leuke Promenade, dat maakte hem aandoenlijk.

Ik hoop gewoon hier, vanuit ons bescheiden boomhutje in Nijmegen, dat zijn dierbaren straks ondanks alles, bemoedigd verder kunnen zonder hem. Misschien ook wel dankzij hem.

De wereld is heftig. Het leven is heftig. Prachtig en heftig.
Tijd voor vakantie. Die ik dan bij deze als ‘begonnen’ verklaar en waarmee ik tegen mijn blogbezoekers zeg: wat je ook doet: heb ‘t goed, blijf gezond en ben een beetje voorzichtig out there…

Bye, tot later!
Kiki

Maandagbijpraat (die pas dinsdag klaar is…)