Was ik weer.
“Ik mis je schrijfsels, blogger Kiki”.
Vaste blogbezoekser Jet (ik ken haar niet -en toch ook wel) laat af en toe van zich horen als het hier wat langer stil blijft. Net als lezers Ingrid en Mirjam, die doen dat ook. Zo’n berichtje voelt als een zorgzaam signaal -alles oke?- en als een zetje in de rug om mijn blogje niet te verwaarlozen. Dus dank Jet! En hier is ‘t dan: een nieuw blogbericht.
Lastig lijf
Het is druk, dat is een van de redenen dat ik minder schreef.
En ook mijn handen spelen een rol. De rechterhand is in trouble door de reuma (een aantal jaar geleden in zo’n zelfde periode waren het de linkerhand en mijn voeten, ik heb toen 4 operaties gehad). Typen is problematisch geworden, dit bericht staat al dagenlang te wachten, elke keer een stukje. Mijn rechterpink is vergroeid, bij mijn rechterwijsvinger is het botmateriaal beschadigd, bleek uit foto’s. Om de vergroeide pink kan een spalk, om de stand van de vinger te ondersteunen. Maar de wijsvinger is een lastiger probleem.
Ik krijg nu een breed behandeltraject voor mijn handen bij het CWZ, dat werd mij geadviseerd door de revalidatiearts daar, waar ik vorige week was. Een handenteam, bestaande uit een hand-chirurg, fysiotherapeut, ergotherapeut en de revalidatie-arts gaan samen met mij, kijken naar wat er moet met die klunzige reuma klauwtjes van mij. De bedoeling is dat ik dan binnenkort elke week een uur in het CWZ met de deskundigen daar met mijn handen bezig ga. Spalken uitproberen, oefeningen doen, hulpmiddelen proberen en de hand-chirurg laten meekijken naar dat alles.
“Je bent veel te jong om er niet zo’n intensief traject op te zetten”, zei de arts. En ja, dat vind ik zelf met m’n 52 jaar ook. Maar zelfs als iemand 80 is hoop ik dat hij/zij deze vorm van zorg krijgt. Hulde aan de revalidatiearts, waarvan ik eerst nog dacht: ‘moet ik daar nou echt naartoe?’. Maar wat is dat een fijne arts en wat heeft hij een mooi plan voogesteld. Hopelijk kom ik hier letterlijk en figuurlijk ‘gerevalideerd’ uit, ik heb er in elk geval alle vertrouwen in.
En ook als er weer een operatie nodig is zoals in 2010 en 2015 (kunst knokkel plaatsen en herplaatsen) heb ik het er voor over. Want handen die het niet doen, dat is foute boel voor mij, dat is echt tè beperkend. Ik heb er alle ongemak voor over. Het eindeloze oefenen om die hand weer normaal te kunnen gebruiken, het geduld, de post-operatieve pijn (die was beide keren niet mals) plus een belachelijk stomme, grote, bizarre spalk aan mijn arm: kom maar op, als ‘t maar helpt! En mocht er nog een oplossing zijn die op een makkelijker manier helpt: heeuuul graag!
Bezige bijtjes
We hebben veel te doen en gedaan. Lekker opgeruimd bijvoorbeeld. Op de foto hierboven de beloning daarvan: mijn eigen servieskast voor mijn kookproject en het buurtterrasproject. Ik gebruik voor dat terras de spullen die ik in de loop van de jaren verzamelde voor mijn kookproject. Dat ligt nu allemaal niet meer in kratten onder mijn werktafel maar staat netjes en overzichtelijk in een rek in de bijkeuken. Blij mee!
Verder zijn we bezig met een boekje afmaken (kan ik nog steeds niets over zeggen i.v.m. verrassing van de samenwerkingspartner maar het gaat uitstekend), onze website aanpakken (dat gaat wat trager, oh oh…), huisstijlen ontwerpen (gaat vloeiend!), tussendoor ook veel gezellige afspraken en zorgdragen voor ons buurt-terasproject.
Over dat terrasproject: we hebben afgelopen week creatieve oplossingen kunnen bedenken daarvoor en dat gaf ons best een fijne kick.
Zo hebben we iets bedacht voor de opslag van de meubels. De verhuurorganisatie gaf aan dat de spullen in de hal boven mochten blijven staan, voorlopig nog. Dat is fijn, maar wij vonden het toch wel goed om uit te vogelen of of het veilig verantwoord is. Ik heb daarom contact gezocht met de Veiligheidsregio Gelderland Zuid. Ik heb ze foto’s gestuurd van de terras-opslag en daarna nog een gesprek gehad met een adviseur daar. Dat was een heel leuk gesprek. De advies-mevrouw reageerde meteen heel betrokken bij ons terrasproject! Maar het bleek ook dat de opslag van de meubels niet heel veilig is in de trappenhuizen en wij begrepen dat ook meteen van haar. Dus hup, effe de hersentjes aan het werk gezet en creatieve oplossingen bedacht.
We hebben een overlegd aangevraagd met de verhuurder, dat was vorige week dinsdag: een goed en productief overleg. Wij hadden zelf inmiddels bedacht dat we voor de terras-opslag, onze eigen berging wilden aanbieden. Daar was onze verhuurder blij mee. Maar dan moeten er wel wat spullen weg uit de berging, anders passen de terrasmeubels er niet meer bij.
De verhuurorganisatie regelde dezelfde dag nog hulp daarbij. En dus komen er morgenochtend mensen van de verhuurder, om de spullen die weg moeten uit onze berging, weg te halen en af te voeren. Zo super! En diezelfde mensen brengen ook de terrasmeubels van ons project naar onze berging. We zijn er blij mee!
En verder hebben we vorige week, op advies van de verhuurder, een aanvraag ingediend bij het Buurt Ideeënfonds, om onze ‘buurt kar’ op te pimpen. Met een paar spullen erbij, waardoor het een mini terrasje wordt dat in de winter heel makkelijk bij de kar te plaatsen is. Daardoor kunnen mensen die moeilijker staan naar de kar komen, maar wel even zitten. Zonder uitgebreid buitenterras, toch een ontmoetingsplekkie, fijn!
Onze aanvraag, die werd meteen de dag erna al goedgekeurd, een cadeautje! Het buurt ideeënfonds schreef ons o.a.:
Wij vinden dit een mooi initiatief wat helemaal past in de doelstelling van het fonds. Succes met de organisatie, en veel plezier bij de bijeenkomsten. Namens de werkgroep Buurtideeenfonds.
Een waardevolle opsteker erbij.
We organiseren dit terrasproject met veel liefde en voeren het met dezelfde liefde uit. Met een dierbare buuf heb ik vandaag ook weer geïnspireerd zitten brainstormen over de invulling van de komende tijd en dat is fijn om te doen. Wij gaan vol inspiratie, steeds weer oplossingsgericht -en gestimuleerd door zoveel mooie reacties en hulp van buitenaf (ook bij de gemeente reageerde men heel enthousiast)- ons buurtproject het voorjaar in dragen. Ik verheug me ook weer op de lente-zomerterrassen, als we weer met z’n allen kunnen genieten van de zomerzon en al het prachtige groen hier.
Fijne dingen doen
Intussen probeer ik ook zoveel mogelijk te genieten van de leuke dingen. Samen met husband & hond mooie wandelingen maken. Ergens een lekker bakkie doen. Eindelijk (2 jaar na onze verhuizing) alsnog die housewarming voorbereiden. Genieten van fijne plekken. Ik was zaterdag met een vriendinnetje wandelen bij Nijmegen/Ubbergen (foto hierboven, doorkijk richting onze vorige woonplek de Veluwezoom). Na de wandeling gingen we eten bij Tante Koosje (randje Nijmegen Oost, klik hier voor info). Lekker eten daar hoor. En een fijn tentje, met heel fijne bediening. Aanrader.
Anyway. Zo is dit een ‘lekker lang’ blogverhaal geworden, Jet zal tevreden zijn, haha! Een bericht over de dingen die wat moeilijker zijn en de dingen waar ik dankbaar voor ben.
Ik daag mijn bloglezers graag uit om mij te mailen en te vertellen (of daar gewoon, voor jezelf bij stil te staan): waar ben jij vandaag dankbaar voor? Ik hoop op berichten en kijk uit naar wat ik voor moois te lezen krijg!
Hieronder nog wat foto’s (met toelichting, jaja…)
Fijne avond.
Kiki
Foto bovenaan:
Stoer en breekbaar tegelijk, zo voel ik me momenteel.
We kwamen een stapel omgezaagde bomen tegen tijdens een wandeling. Op zich niks bijzonders. Maar op de een of andere manier vind ik het altijd mooi en fascinerend, zo’n berg boomstammen. Alsof elke boom nog een soort ‘eigen gezicht’ krijgt. Want met al die bomen bij elkaar, zie je de verschillen. Dan zie je de jaarringen en dus de leeftijd, de vorm van de stam en hoe het hout van binnen is. Bovendien vormt de binnenkant van de boomstam, samen met zijn mooie geribbelde schors, een kunstwerkje vind ik.
▼Tussen de wolken schijnt de zon (op een van onze vele wandelingen)
▼ En hoera! Na een winter zonder winter, piepen tòch weer de sneeuwklokjes boven de grond!
