Terwijl de regen tegen de ramen klettert en de wind rond de boomhut raast, zit ik aan mijn nieuwe werktafel simpelweg dankbaar te zijn voor zoiets als een lekker dak boven je hoofd.
Turend naar buiten zie hoe elke windvlaag een handvol kleurige blaadjes uit de bomen slaat. Feestelijk gouden bomen worden langzaam omgetoverd tot statige zwarte silhouetten. Herfst is mooi, herfst is ruig en herfst doet mij extra beseffen hoe rijk het is om een fijn (t)huis te hebben.
Werkhoek en kijkhoek
Rijk voel ik me trouwens ook met de nieuwe grote werktafel (foto’s onderaan dit bericht). Nog steeds heb ik een inspirerend werkhoekje, en het is nu ook comfortabel.
Dat is dan ook het sleutelwoord van ons appartement: comfortabel. Op dagen als vandaag is het extra behaaglijk hier; hoog en droog, letterlijk. En vrij spectaculair. Want of de lucht nou grauw is of blauw, de bomen groen of goud: dat uitzicht…!
Je stapt onze kamer binnen en ziet meteen bomen. Veel bomen. En lucht, want we zitten nog net niet op ‘boomtopniveau’. Als het dan pijpenstelen giet, ervaar je het verschil tussen het kalme vredige binnen en het woeste buiten heel mooi. Zeker nu we een gordijn dat in het grote hoekraam hing (tegen de hitte in de zomer) naar de eethoek hebben verhuisd, en daardoor nog meer uitzicht hebben (foto links).
▲ Rechts was een paar dagen geleden, links was gisteren. Zie je het verschil? Steeds meer boomstammen en takken laten zich van hun mooie kale kant zien.
Klepbellen en kleine vrijheid
Dankbaar dus voor ons fijne thuis. Maar ook voor zoiets als de telefoon. Ik was al jarenlang geen beller meer, ik mailde liever of sprak iemand liefst nog live. Maar nu het in deze coronatijd wat lastiger is om bij elkaar te komen, is bellen ineens weer heel fijn. Vandaag belde vriendin Anita om even bij te kleppen. Dierbaar, zulke momenten. Meer dan ooit.
En ja, dankbaarheid nummertje 3: vrijheid.
In het algemeen en meer persoonlijk. Wij zijn zaterdag bijvoorbeeld met de Vespa richting de Duivelsberg (Berg en Dal) gereden om daar te struinen in de heuvels. Maar toen we er aankwamen, was het beredruk. Hadden we kunnen bedenken natuurlijk, het was lekker weer en was weekend. Dan is het riant als je kan zeggen tegen elkaar: “Weet je wat, wij gaan doordeweeks wel terug en rijden nu even verder naar een ander plekje”. Die Duivelsberg zoeken we ergens komende dagen wel op. Zaterdag konden we lekker relaxt wandelen bij de heuvels van Groesbeek, waar we weer veel vliegenzwammen zagen, zoals het paddenstoeltje op de foto bovenaan.
Het is een klein soort vrijheid, maar van grote waarde voor ons.
En nu ik met m’n snufferd boven mijn koffie hang, word ik ter plekke dankbaar voor dit bakkie herfst. Koffie met o.a. speculaassmaak. Deze is ‘t, een aanradertje. Minus de slagroom trouwens. En wat ze er op de foto lekker losjes overheen gedrizzled hebben weet ik niet maar voor mij ook geen zoete siroopjes. Gewoon het basisrecpt, dat is al feestelijk genoeg.
Dit dametje gaat zich maar es klaarmaken voor het laatste wandelingetje met hondenhummel, samen met de geliefde. Het is droog buiten en ja, ook daar ben ik dankbaar voor.
Hieronder nog een paar foto’s van afgelopen weekend.
Vanuit herfstig Nijmegen een rustige nacht gewenst.
Kiki
#Dankbaar
#Herfst
#Werkplek
#DatWerkt!
# Thuiswerker
#Koffiemeisje
#Koffietip
#OnzeStadseBoomhut
▼ Bovenste twee foto’s : toch lekker gewandeld bij Groesbeek, kijkend naar Duitsland en de altijd sprookjesachtige vliegenzwammetjes. Onderste twee: links mijn nieuwe werktafel en daarnaast die van mijn hele leuke collega ☺︎
▼ Een foto op ons dakterras, voor het woon-artikeltje van In de Buurt Nijmegen (komt nog). We profiteerden even van de bescheiden zonnestralen, en dat maakt de foto ‘warm’. We zijn er happy mee, want wij zijn geen foto-makkelijke tiepjes. Vaak staat een van ons er wat ongemakkelijk op. De ene keer Dejan, de andere keer ikzelf. Dat je denkt: zo hé, die had er echt zin in, ha! Maar soms lukt het juist ineens hup snel en spontaan. Deze dus ook. We hebben ‘m meteen ook maar gebruikt voor ons blog bij de pagina Meneer en mevrouw Boslust.
Zaterdag stond ons uitzicht in vuur en vlam door de zon, en vandaag blies de wind de eerste kale takjes in de bomen. Ook mooi. En wat heel grappig is: we zien ineens de techno campus veel beter doordat de blaadjes uit de bomen dwarrelen en we door de takken heen kijken. Bijzonder, zo’n eerste jaar dat je ergens woont en ons specifieke geval is het leuk om verassingen in het uitzicht te ontdekken met de veranderingen van de seizoenen.
