Het is weer maandag dus dat wordt een uitgebreide bijklep mensen!
Terwijl ik schrijf, zit ik in de werkkamer met een bakkie voor m’n bekkie. Dat kan ik mijn lezers ook aanraden – pak er een koffietje bij of maak een pot thee – want tante Boslust babbelt er weer lekker op los en ‘t is een lange lap, oh oh…!
‘Geen straf hoor die lange lappen van je, vind het juist heel aangenaam leesvoer’, schreef Miriam.
En zolang ik dat soort fijne dingetjes te horen krijg, gooi ik dus een keer per week lekker de rem eraf en mag ik (op maandag) babbel de babbel de babbel de babbel doen, ha!
So, here we go.
We hebben een zalig weekend achter de rug, letterlijk en figuurlijk. Waanzinnig gewandeld bij de vennetjes, lekkere maaltjes gemaakt (daarover een apart berichtje binnenkort, met recept links), gesnoept van het weekendbaksel, geborreld, gebadderd, geginnegapt en meer.
De vennen
Kindernostalgie is ‘t, de Hatertse (en Overasseltse) Vennen. Oh joh wat kwamen we daar graag, vroeger! Lekker poedelen in de vennetjes, met je voeten spelen met de zachte modderige bodem (een beetje glibberig voelde dat, iiieeew!), libellen spotten, spetteren en spatteren, en je als een visje in het water voelen. En dan na het poedelen van pa of ma aan de kant iets lekkers krijgen en een grote vrolijke handdoek om je heengeslagen. Thuis moesten we dan wel nog grondig worden gedoucht want het water was altijd een beetje ‘zwavelig’. Die geur rook ik gisteren bij onze wandeling af en toe weer.
Het is er mooi. Op de een of andere manier heeft het gebied iets fluffy-achtigs door al die zachte, pluimige grassen. Hieronder nog wat foto’s. Het bleef trouwens droog maar was wel bewolkt, wat soms voor een schilderachtige lucht zorgde, zoals hieronder.
Foto’s onder
Links bovenin: het ‘strandje’ waar wij met mijn ouders vroeger neerstreken en als kids het ven in doken. Ik herkende het meteen, geen twijfel over mogelijk. En de parkeerplaats ligt er heel dichtbij. Dus dit plekje moet het zijn want mijn ouders waren natuurlijk niet zo gek om met de hele mikmak aan spullen (koelbox, handdoeken enz.) vanaf de parkeerplaats nog een eind verder te sjouwen.
Rechts: we stonden met bewondering naar deze imposante, elegante boom te kijken gisteren.
Linksonder: mooie kleurencombi van bloeiende heide, nog wat groen ertussen en verdorde takken. Beetje herfstig, die kleurtjes zo.
Lekker weekend!
We hebben niet alleen gesmuld van de vennetjes maar ook van heerlijke hapjes enzo. De kruidencake die op de planning stond (zie receptlink in bericht van afgelopen zaterdag 5 sept.) is goed gelukt. Ik had net niet genoeg bloem meer en vulde het tekort aan met havermoutvlokken. Dat pakte verrassend goed uit en het is nog een tikkeltje gezonder ook. Verder ga ik met deze cake iets experimenteren: ik ga ‘m volgende keer in een brownie achtige vorm bakken. Het cakebeslag stroomde in het begin in de oven over de vorm heen op de bakplaat. En dat leverde per ongeluk juist een super lekkere koek op. Crispy, sticky, yummy! Dus volgende keer geen kruidencake maar kruidenkoek.
Deze kruidkoek komt in elk geval op tafel totdat wij weer kruidnootjes en speculaas het huis in mogen slepen (vanaf 1 oktober, niet eerder hebben we tegen elkaar gezegd).
Komend weekend komt vriendinnetje Anette deze kant op en maak ik dat kruidenkoek-in-brownie- vorm-experiment.
Foto’s boven
linksboven en rechts: de kruidencake. Heerlijk bij een kop thee.
Linksonder: er kwam nieuwe voorraad voer en snoep voor Freek, en dat had meneertjes interesse natuurlijk meteen. Ook hij had daarmee een snoepweekend maar dan wel verantwoord snoep.
We mochten gisteren na de wandeling aan de zondagmiddagborrel. Die hadden we vooraf al voorbereid (o.a. gevulde eitjes en gemarineerde champignons) en dus hoefden we bij thuiskomst alleen nog de wijn in te schenken, spa rood erbij te doen en een ijsklont (=spritzer, lekker fris en licht) en vervolgens neer te ploffen met een glas en een hap. Riant!
Kwetsbaar durven zijn
Vanmorgen stond ik op en merkte het al. Een lastig-lijf-dag: Kut, ik voel me shit. Dan is het even zoeken naar hoe ik daarmee ga dealen. Soms moet ik dan een knop omzetten, om niet down en lamlendig te worden. Daar werd ik vandaag even heerlijk bij geholpen, want ik kreeg een mailtje van een bloglezer.
‘Ik heb nog nooit iemand benijd die een ziekte heeft, maar jou benijd ik echt!’, schreef blogbezoeker Denise mij. ‘Zoals jij kan leven, in zoveel liefde met je man samen, en met zoveel bijzondere concepten om te bedenken en te doen, dat alles maakt het voor mij benijdenswaardig.’.
Het is dierbaar om zoiets terug te krijgen. Niet alleen omdat iemand zich daarmee heel open opstelt; het doet mij zelf ook weer even beseffen dat ik dan misschien een royale snuf pech heb met mijn lijf, maar ook een flinke dot geluk met de manier we kunnen leven.
We zijn nu ook weer met de beginstappen van een -mogelijk- boekjesproject bezig voor een school, en dat voelt dan zo rijk, verfrissend en uitdagend. Intussen is werken aan het boekje voor de zorginstelling nog steeds een feest. Vandaag kwam het voorwoord binnen van de event manager (en van de directeur ook een) en daardoor gaat het nu echt leven.
Mijn ziekte (een felle, lastig te temmen vorm van reumatoïde artritis) was enerzijds de reden dat een route op de gangbare arbeidsmarkt doodliep, maar blijkt tegelijkertijd mijn kans te zijn geworden. Daar keek ik lange tijd helemaal niet zo naar, ik zat alleen maar in verzet tegen het afgekeurd worden. Maar laatste jaren zie ik niet alleen meer hoeveel de ziekte mij heeft gekost, maar vooral wat de hele situatie me heeft opgeleverd. En ja, dat de liefde van mijn leven ook een creatieve geest blijkt te zijn, was natuurlijk heel erg mazzel, en gewoon meant to be.
Ik vind het mooi en goudeerlijk dat iemand dan durft te schrijven dat ze mij benijdt. Ik benijd vaak mensen die beide ouders nog hebben bijvoorbeeld (mits ze een goede band hebben). Dat iemand mij benijdt, en dat durft te communiceren, voelt liefdevol. In een live gesprek zouden we nu een goed gesprek erover kunnen hebben, in dit geval hadden we een mooie mailwisseling.
Jaloezie ben ik ook wel eens tegengekomen trouwens. Of meer: jaloezie, verpakt in een reactie op een blogbericht waarin ik mijn dankbaarheid uitte voor de vrijheid die wij nu hebben, ondanks de gevangenis die een ziekte óók is. Toen ik mezelf verdedigde tegen de veroordeling die er in die reactie destijds zat, werd er nog even mondsnoerend gestrooid met een gezellige Merel Morre spreuk (de moderne tegeltjeswijsheden) en daarmee moest ik het doen.
Ik beloofde vriendin Annelies dat ik me door dat soort gal-spugende mensen nooit de mond zou laten snoeren. Dat lukte ook, maar ik ben er toen wel van geschrokken. Dat mensen het feit dat jij dankbaar bent voor een lastige situatie waaruit je dan nieuwe moed weet te halen, zo negatief naar beneden trekken. En dat mensen elkaar eigenlijk dan gewoon het licht in de ogen niet gunnen, maar hun eigen frustraties / jaloezie / pijn bij een ander droppen, zonder echt open en eerlijk over zichzelf te zijn.
Uiteindelijk ben ik steeds weerbaarder geworden (ook met hulp van o.a. revalidatiedeskundigen) en durf ik nu nog meer te gaan staan voor hoe ik leef, samen met Dejan. Omdat ik er trots op ben. Omdat wij er samen trots op zijn.
En dan schrijft een bloglezer vandaag dat ze mij benijdt, en denk ik: dat voelt zo eerlijk, open, en zonder veroordeling. Ik ben (ook) daar (weer) dankbaar voor.
Er zijn ook momenten dat ik het lastig heb. Als ik extra sterke fysieke problemen heb en uit bed stap en dat aan alles voel, moet ik de dag heel anders aanvliegen. Soms zijn bijna alle gewrichten wel ontstoken en heb ik flink wat pijnstillers nodig om dat een beetje rustiger te krijgen en weer in beweging te kunnen komen.
Dan is een bad trouwens ook ontzettend fijn en aangenaam, ook mentaal. Wat een aanwinst is dat in ons nieuwe leven zeg, die mooie, knusse (want donkere) badkamer. Sommige mensen noemen hun badkamer een ‘spa’. Inmiddels snap ik dat. Ik noem het een pleisterplaatsje. En vandaag heeft onze super fijne huishoudelijke hulp Maartje de badkamer extra grondig schoongemaakt, heerlijk!
Een bad is warm, geurig en het maakt alles dat zeer doet, koortsig voelt en stijvig is, weer wat soepeler. Mijn lijf voelt daarna gekalmeerd en opgepept. En oke: de pijnmedicatie op tijd nemen zodat die ingewerkt is als ik uit bad kom helpt natuurlijk ook, ha!
Genoeg erover.
Deze week
Er wacht een gevulde week. Veel werken aan het troostboekje, we gaan het boekjesplan voor de school iets verder uitwerken (binnenkort meer daarover als het al van de grond komt), ik ga weer naar de Maartenskliniek (reumatoloog wil naar 2 lastige klauwtjes kijken) en Maartje onze huishoudelijke hulp past op Freek. Die twee zijn stapeldol op elkaar en dus hebben wij onze Nijmeegse nanny gevonden, ha!
Donderdag ga ik koffieleuten en bijkleppen met vriendin Anita (uit Dieren) op een terrasje in de stad, Anette komt zondag, buurman Andre komt morgen borrelen bij ons (dimibo, ha!) en last but not least: woensdag worden de ramen gelapt!
Dat is normaal niet iets om nou te vermelden op een blog maar hier in onze boomhut gaat dat ramen wassen op nogal speciale wijze (hebben we ons laten vertellen door buurtjes) met een soort abseilers, die van van bovenaf als spinnetjes langs de ramen naar beneden gaan. Maar de kans zit er ook in dat ik dat mij, met mijn levendige fantasie, spectaculairder voorstel dan dat het in werkelijkheid is, ha! We zullen zien.
Tot zover maar weer. Ik wens je een fijne maandag nog enne…als je nou iemand heel erg benijdt hè… laat het dan niet uitgroeien tot een giftige galsteen maar vertel het gewoon aan diegene. Met mildheid, zonder veroordelen. Zorg dat die ander een eerlijke kans krijgt om jou te snappen en geef daar (adem) ruimte voor.
Stel je gewoon kwetsbaar op, dan kwets je nooit.
Zo. Dat is nou tante Boslust-Boomhut’s tegeltjeswijsheid, ha!
Hieronder nog wat foto’s van dit weekend.
Vanuit Nijmegen: ciao, tot gauw.
Kiki
#MaandagBijpraat
#AfgelopenWeekend
#KwetsbareKracht
#LastigLijf
#LeukLeven
#LiefdevolLeven
#VanAllesWat
#OnsWerk
