Naar huis…??
Ik ben er nog. Dag 9 in het ziekenhuis, 8 nachten gehad en er helemaal klaar mee. Gisteren was een enorme dip, de rek was eruit en zuster Babet had dat in de gaten, zij kwam met een duidelijk plan. Zij vond net als wij, dat ik nu te lang in een vacuum van onzekerheid en onduidelijkheid blijf hangen. En dat op de verkeerde plek, in het ziekenhuis. Ik moet thuis zijn, alle waarden zijn goed, ik herstel goed (al heb ik nog een weg te gaan maar dat kan thuis) en de enige reden dat ik hier nu al 4 dagen langer moet blijven hangen, is een (inmiddels klein) lekje in de wond.
En nu is dan ook het plan: als het vocht uit de wond GEEN hersenvocht is, mag ik wat betreft zuster Babet en ook wat betreft mijn eigen chirurg, naar huis vandaag. Met goede instructies voor Dejan voor de wondzorg, en met controle bij de huisarts voor om de paar dagen. Als dat laatste beetje wond gewoon lang tijd nodig heeft om dicht te gaan, vinden mijn arts en Babet dat dat ook prima en veilig thuis moet kunnen.
De zaalarts die zometeen nog langskomt, ‘dokter Janny’ (ze heet Janny) moet wel akkoord geven ook. Van mijn chirurg weet ik dat hij vindt dat ik weg kan, omdat we hem in de ziekenhuishal tegenkwamen gisteren. Hij was onderweg naar huis en vroeg hoe het ging. En toen zei hij: ‘Zeg maar dat ik vind dat ze jou niet langer vast mogen houden’. Hij is het hoofd van de afdeling ook, dus dat helpt een beetje.
Maarja, als dokter Janny straks langskomt en het daar niet mee eens is, heb ik wel een probleem. Ook al is mijn chirurg het hoofd van deze afdeling, Janny moet akkoord geven voor naar huis want zij is de verantwoordelijke arts vandaag. Nou ja, en zo zit ik hier in de wacht. Ik slaap onrustig, ben doodmoe en droom ervan thuis in ons fijne bed te zijn en lekker veel te slapen, maar ook om gewoon een beetje door de kamer te hobbelen, op de bank te hangen, Dirk te knuffelen, te grinnikken om poes Jasper en door het raam onze kippetjes te zien scharrelen. En vooral: dicht bij mijn Dejan mogen zijn, zonder dat hij daar elke dag 5 uur (in totaal) voor moet reizen. En ik wil ook in kleine stapjes verder met ons boekje en met Dejan meedenken over de vormgeving. Alles liggend op de bank, maar toch. Wij kunnen zelf ook de veiligheid van de wond in de gaten houden, het is maar een klein lekje inmiddels.
De enige echte serieuze voorwaarde is dat het GEEN hersenvocht mag zijn wat er lekt. En de gaasjes met wondvocht die daar duidelijkheid over moeten geven, die liggen in het lab, al sinds vrijdag. Vandaag komt de uitslag daarvan. Dat hoop ik dan maar, het werd vrijdag ook gezegd: vanmiddag uitslag. En zaterdag hetzelfde. Maar zolang we dat niet weten, mag ik simpelweg niet weg.
Ik kreeg gisteren een drukverband rond mijn hoofd (dat drukte inderdaad zeg! ?) en dat heeft de wond wel nog een klein beetje geholpen.
Ik denk – hoop vooral maar vermoed het ook – dat ik vanavond heerlijk thuis ben. En als niet, dan kan het ook echt niet. Ze moeten mij echt wel stevig zien te overtuigen dat ik met dit kleine lekje, en een arts die zegt: ‘ga jij maar lekker naar huis’, toch niet weg kan. Dus als mijn volgende berichtje niet uit ons fijne boshuis komt, moet er echt wel iets ‘mis zijn’. En ik voel het gewoon: er is niet (meer) zoveel mis. Het is tijd voor het rustige herstel.
Hierboven, dat ben ik dus. Met een gezellige hoofdband. De verpleger die de foto zag, vond het zo humor en suggereerde: ‘maak er je profielfoto van op facebook’, ha! Dat doe ik dan maar niet, maar hier mag ie wel. Ik lach als een boer(in) met kiespijn en zo voel ik me ook. Hopend dat het vandaag een feestdag wordt, en een beetje gaar van alles en van het wachten en de onzekerheid.
Ik zeg: bis morgen, vanuit Huisje Boslust in Dieren!