Nieuw Normaal week 2.
Na een intensief en liefdevol weekend en een zondagavond waarbij we moe en voldaan waren, begonnen we vandaag weer aan een nieuwe week.
Deels was het gisteren toen ons ‘weekendpleegzorgwerk’ erop zat, een situatie als vanouds en deels was het ook zo vreemd en ongelofelijk droevig zonder Dirk. Dejan bracht de pleegkids terug naar Nijmegen en voor het eerst in al die jaren kon ik niet met Dirk een half uurtje uitrusten op de bank na alle ‘drukte’. En ik besefte: dat kan ook echt nooit meer. Het definitieve van Dirk z’n dood, zijn leven dat voorbij is, dringt bij ons allebei nog steeds pijnlijker door dan bij het overlijden van onze ouders en andere familieleden (maar dat horen we ook heel veel van andere honden-mensen en ik schreef dat hier al eerder).
Bijna alle pleegzorg-zondagen, vanaf het moment dat wij met weekendzorg begonnen in 2010, was het hier hetzelfde tafereel met Dirk zodra de kinderen weer weg waren: even bijkomen, even uithangen. Vaak kriebelde ik Dirk dan achter zijn oortjes en zei ik ‘Goed gedaan Dirkeman!’.
Want wat heeft Dirk ontzettend veel bijgedragen aan al die dagen en jaren dat er pleegkids waren…! Wat heeft hij een geduld gehad, wat was hij lief, speels, rustig en knus met de de kids. Hondenkind onder de kinderen. Ook bij kids van vrienden en familie; ze waren allemaal dol op Dirk. En hij had soms ook een bijna ‘therapeutische uitwerking’: kinderen die bang waren voor honden die door het contact met onze – heerlijk aaibare maar ook lekker stoere – Dirk die angst kwijtraakten (van giga angstgedrag soms in één Dirk-ontmoeting al naar ruzie wie Dirk z’n riem mocht vasthouden in het bos, kun je nagaan…). Dirk had soms ook een troostrijke invloed op een (pleeg)kind.
Dirk was onze pleegzorg-assistent. Zoals wij met z’n tweeën normaal zijn roedel en zijn familietje waren, zo moeiteloos werd dat ‘pact’ door Dirk uitgebreid in de pleegzorgweekends. Meteen hoorden ze erbij voor hem. Ik heb hem daar elke pleegzondag als de kids weer weg waren om ‘geprezen’ terwijl ik met Dirk ‘uithing’ op de bank.
Gisteren zat ik dus alleen op de bank. Zonder Dirk, die dan altijd moe en languit tegen me aan rolde. De stilte, de lege plek naast me: het maakte me zo treurig… En ja, het ‘hoort erbij’. Al deze momenten horen erbij.
We zijn trots op elkaar, Dejan en ik. Want het ging goed dit weekend. En onder de omstandigheden en emoties van nu, durven we daar wel trots op te zijn. We konden met de mannetjes in kleine momenten stilstaan bij Dirk, en Dejan en ik konden elkaar heel goed steunen in de lastiger momenten (als het verdriet je weer even overvalt en je de kids er niet mee wilt confronteren). Het was niet makkelijk om weer ‘aan tafel’ te gaan voor het eten. Maar het feit dat we in staat waren de mannetjes en warm, vredig weekend te bieden, doet ons wel goed. Ze hebben het van hun kant ook echt zo goed gedaan!
Verdriet en pijn hebben, betekent niet dat het perse slecht met je gaat en dat je niks meer kunt. De eerste dagen na de dood van Dirk, voelden we ons verlamd bijna. Maar nu, na ‘Week 1 Nieuw Normaal’ en dit afgelopen weekend met de mannen, blijkt dus dat we in staat zijn te functioneren (binnen haalbare grenzen). En het blijkt ook dat verdriet en pijn kan bestaan naast warmte, levendigheid, aanpakken, uitrusten, humor en stilte.
Dat hebben wij ook de mannetjes dit weekend proberen mee te geven: wij voelen ons heel verdrietig om Dirk, en toch kunnen we samen een fijn weekend hebben.
Eten deden we gisteravond weer met z’n tweeën, op de bank, en vanavond net zo. Twee avonden aan tafel was wel genoeg. We hebben weer even een warme deken om onze eigen schouders nodig. Iemand zei het een paar dagen geleden nog: ‘Vergeet niet dat jullie ook al iets heel pittigs achter de kiezen hadden voordat de heftigheid met Dirk begon’.
Het is vandaag 2 maanden geleden dat ik de (her)operatie in m’n hoofd kreeg. Vriend Michiel kwam op onze Dirk passen het grootste deel van die week en dat was fijn. Michiel was ook dol op Dirk en dat was wederzijds. Ik had desondanks enorm moeite om Dirk ‘los te laten’ en had een foto van hem uitgeprint voor naast mijn ziekenhuisbed. Dat deed ik bij de eerste operatie in Nijmegen niet. En ik weet nog dat ik in Tilburg tegen Dejan zei, toen bleek dat ik het weekend na de operatie nog niet naar huis mocht: ‘Elke keer als ik nu Dirk z’n foto zie, voelt hij zo onbereikbaar en zo ver weg’. Ik had heimwee naar Dirk.
En nu 2 maanden later, heb ik weer heimwee naar Dirk. Ongelofelijk heimwee.
Maar wat me toen niet lukte, lukt me nu wel: Dirk heel dichtbij me voelen. Hij zit zo in mijn hart! En in dat van m’n lief natuurlijk. Die openheid, dat alerte, het zachte, de overgave, z’n lieve oogjes, dat guitige baardje en dat eigenwijze smoeltje van ‘m…onvergetelijk. Een persoonlijkheid. En als ik dan die pluk haar van ‘m ruik, dan word ik eigenlijk gewoon een beetje blij. En dan denk ik een beetje beschaamd: oh oh, wij waren niet erg goed in jouw looks netjes bijhouden Dirk…!
Dirk zag er vaak rommelig uit maar stiekem vonden wij dat helemaal niet erg en juist guitig. Hij ging zo’n 2 keer per jaar naar de hondentrimster die tegenover ons woonde. Dan werd Dirk weer even lekker fris en zacht en netjes gemaakt. Maar veel mensen vonden ‘m ook met zijn warrige looks een echte leukerd. En tot een paar maanden geleden, werd ons in het bos door andere hondenmensen (als ‘hun kind en ons kind gingen spelen’) gevraagd of Dirk nog een pup was. Dan waren we stiekem trots. Vooral omdat wij er alles aan deden om Dirk blij te maken. Om zijn natuur en zijn behoeftes te volgen. En we deden dat met zo ontzettend veel liefde… En we deden het ook omdat Dirk van puppy af aan al een maag-buik-afwijking had en regelmatig discomfort had. We vonden het al genoeg ballast voor hem en wilden hem verder zo ‘comfortabel en happy mogelijk’ zien. Dat is denk ik wel gelukt. Dirk is ‘bijna happy’ zijn eeuwige slaap in gerold.
Wie had twee maanden geleden, toen we die operatiehobbel ingingen, gedacht dat we het leven nu zonder Dirk moeten doen… Maar ik ben wel ‘dankbaar’ dat het met Dirk in die ziekenhuisdagen nog niet zo slecht ging, dat hij ‘gewacht’ heeft en dat wij tussen mijn operatie en het moment dat Dirk gestorven is, nog 6 liefdevolle, goeie weken hadden met hem samen. Goddank.
Maandag. Pleegzorg wordt weer ‘zelfzorg’. We zullen weer wat zaken erbij oppakken, opnieuw een weekrooster maken, het huis poetsen en starten met werken aan een nieuw boekje. Maar we mogen ook weer even terug in ons herstel-holletje. Eten op de bank, vroeg onder de wol (en er ook vroeg uit want de kippetjes hebben door de vrieskou wat extra zorg nodig), lekker lang onder een extra warme douche, rust en stilte zoeken, door moeilijke dingen heen gaan, te moeilijke dingen nog even uitstellen, elkaar troosten zonder dat je je afvraagt of dat voor de kids niet te belastend is. Het is na 3 dagen hard werken (maar wel heel mooi werk) goed om weer even ‘kwetsbaar te mogen zijn’. Ik ga dat kwetsbaar hier en daar wel combineren met krachtig, en bijvoorbeeld verder zonder de hulp van Oxazepam. Effe doorbijten maar het lukt. Je moet dat spul vooral niet te lang gebruiken, merk ik al wel.
Een nieuwe week van ons Nieuwe Normaal. Weekrooster 2 hangt in de keuken. Morgen wandelen we met vrienden (door de sneeuw?) en drinken we een gluhweintje, woensdag reizen we voor de eerste controle naar de neurochirurg in Tilburg, donderdag moet ik mijn paspoort laten maken en ga ik een bakkie doen twee dorpen verderop bij kookvriendin Martine, verder gaan we veel werkdingen doen, klussen aan mijn ‘schrijfhok’ in de tapkast, vrijdag reizen we naar Amersfoort (Dejan voor overleg met Jort, iemand met wie hij samenwerkt, en ik voor een lunch met vriendinnetje Anette), zaterdag klussen we verder aan mijn hok en zondag viert vriendin Anita haar verjaardag. Een gevulde week, wat ook goed is, maar niet hectisch gelukkig. Want ons leven is nog steeds een Niet Zelf Gekozen Nieuw Normaal, en dat is wennen. Enorm wennen.
We ‘proosten’ in deze nieuwe week op van alles, maar vooral: op Dirk!
Foto’s onder: een leuk tekstbordje in ons dorp vandaag en een prachtige vrieskou-schemerlucht, ook in het dorp, plus: met de pleegmannetjes kaarsjes aansteken voor Dirk, voordat we gingen eten.
Foto bovenaan: niet de Superbloedwolfmaan van gisteren maar gewoon een Mooie (ook een beetje rooie) Maan van vandaag. De maan van ons eigen Super Wolfje…
