Tijd voor weer een bijpraat.
Wat een herfst buiten jongens! Nou ja, dan maar weer binnenshuis aan de slag. Een klusje hebben we al geklaard: de megasnel groter groeiende gatenplant (foto hierboven) een ruimer onderkomen geven. Het zijn er eigenlijk twee, en een ervan was na een half jaartje al te groot voor de originele pot, z’n vingers hangen een beetje. Hopelijk gaan we aan deze prachtplant zien dat ie happy is met onze verhuisactie.
Gelukkig hebben we gisteren nog optimaal gebruikgemaakt van droog + zonnetje en dus de hele middag buiten gespeeld, ha! Er stond wel mega veel wind maar oké oké, het is natuurlijk ook nooit goed hè… We waren naar Malden om te struinen in het bosgebied tussen Malden-Molenhoek. Daarna was het heerlijk hangen bij Boscafé de Zweef, waar de zelfgemaakte limonade ook erg aangenaam is. Na de prachtige, uitgebreide wandeling is het daar fijn neerstrijken. En dan de zweefvliegers zien opstijgen en landen is en blijft iets magisch. Wat moet dat een heerlijke passie zijn! Of ik het zou durven weet ik niet, maar het ziet er wel fantastisch en aanstekelijk uit.
Leuke plek de Zweef, aanrader.
Heb ik nòg wat tips voor je.
Toet!
Op de foto hieronder zie je een toet die ik gisteren improviseerde. Ik maakte een bodem van havermout, droog geroosterd in de koekenpan en dan ‘afgeblust’ met wat appelsap en een beetje boter en kaneel. Daarop kwam een saus van een handjevol ingekookte aardbeien en blauwe bessen, gekookt met 1 el witte wijn, 1 el water en stevia druppels. Bovenop een dot Griekse yoghurt met steviadruppels, citroenrasp en een paar druppels vanille-essence en aftoppen met geroosterde amandel.
Lekker dat ie was joh! De aardbeien en bessen versterken elkaar enorm en de wijn geeft de vruchtensaus een feestelijk smaakje.
Een lekkere toet en ook niet al te ongezond. Daar worden we hier dan erg blij van.
Anne & Max
Woensdag was ik samen met een vriendin in de stad en we lunchten bij Anne & Max in de Lange Hezelstraat. Een beetje stad heeft een Anne & Max. En een kattencafé. Dat is Balthazar in de van Welderenstraat. En méér dan 3 treinstations: vink. Het zijn er 5.
Natuurlijk heeft een beetje stad ook een tippelzone (het is niet alleen maar leuk in een grote stad natuurlijk) en een park dat ‘s nachts griezelig is. Vink: Nijmegen heeft ‘t allebei. Het Kronenburgerpark is mooi maar niet in het donker en de tippelzone die er vlakbij zit, die is ook overdag niet mooi. Een beetje stad heeft trouwens ook een nachtburgemeester (dat is dan wel weer cool). Dat is in Nijmegen momenteel Celia Okoro. Meer weten? Klik hier.
Anyway. Een beetje stad heeft dus van alles, waaronder een Anne & Max, joe! Wat opvalt, is dat de sfeer relaxt is, lekker ruimtelijk. De inrichting is leuk maar ook wel wat ‘vlak leuk’. Dat gold ook voor de bediening. Aardig, correct, maar een tikkie detached. Nergens in Nijmegen heb ik dat tot nu toe zo ervaren. De bediening in de Nijmeegse horeca doet juist vaak heel gemoedelijk en persoonlijk aan. En misschien merk je bij Anne & Max dan toch dat het een filiaal is van een grote keten, geen persoonlijk geesteskind van een individuele eigenaar.
Waar ik onvervalst positief over ben is de havercracker van Anne & Max. Met Griekse feta, kurkuma-hummus, cherrytomaat, wortelsalade, rucola en dukkah. In een woord: heerlijk! Ook fijn: heel gezond. Zowel vriendin als ik namen ‘m, en we waren allebei blij verrast.
Een beetje stad heeft van alles. En vooral tentjes die typerend zijn voor die stad, plekken die je niet gauw ergens anders vindt. In dat opzicht kom ik dan toch gewoon weer -hoe kan het ook anders- uit bij ons geliefde Philipse. Met haar goddelijke flapperjacks, het platenspelertje, de mix van oude omakopjes, het houtkacheltje, de imposante, dikke muren van de Stevenskerk als terrasomheining en de mooie meuk overal (soms mooi van lelijkheid).
Maar: wonen in Nijmegen en de Anne & Max overslaan? Nee joh, je moet die heerlijk gezonde havercracker echt proeven! En de ‘moccacino’ was ook top.
Kijktip
Even iets anders. Ook een tip. Heb je Netflix, een flinke portie geduld en hou je van super creatief gemaakte producties? Bekijk dan The Wonderful story of Henry Sugar. Korte film van ± 40 minuten en dat is een mooie tijdsduur want hij vraagt veel ‘kijk-inspanning’. Maar zo prachtig gemaakt! Met een van de beste acteurs van dit moment, Benedict Cumberbatch. Wij waren een tijd terug compleet weggeblazen door zijn vertolking van Sherlock Holmes, nog nooit zo onder de indruk geweest van goed acteerwerk. Ook in deze korte film over Henry Sugar, gebaseerd op een verhaal van Roald Dahl, speelt Cumberbatch weer geweldig, net als de gehele cast trouwens. Een juweeltje, deze korte film. Maar don’t shoot the messenger: hij is wel vermoeiend, het tempo is hoog en de vorm is ongebruikelijk. Misschien vind je ‘t niks, wij waren in elk geval super gecharmeerd.
En verder
De 4Daagse. Het begint steeds meer te kriebelen in de stad, we zien steeds meer wandelaars die zich aan het voorbereiden zijn, zeker ook in het Goffertpark komen we ze tegen. En wij…wij zijn ons al sinds januari aan het voorbereiden met onze eigen 4Daagse missie: het Troostboekje. Voor alle aanstaande pechvogels die onverhoopt gaan uitvallen. We hebben gisteren eind van de middag, voordat de zon achter de wolken verdween, nog snel een korte fotoshoot gedaan met onze Freek. Die komt (op verzoek van de 4Daagse mensen) in het boekje te staan, de leukerd. Maar we hadden nog niet een foto die goed genoeg was voor publicatie in 2000 oplages, haha! Meneertje moest er dus aan geloven en even geduldig poseren. Even maar hoor, meer dan 3 minuten heeft hij niet op die tafel hoeven staan.
Geen fysieke 4Daagse-voorbereiding dus voor ons, maar creatief voorbereiden op dit Nijmeegse wereldfeest met boekjewerk. En dat is en blijft zo leuk!
Vandaag zouden we ons vierde en laatste overleg hebben op kantoor in de statige villa van de 4Daagse, aan de Berg en Dalseweg. Maar onze overlegpartner is ziek, dus het wordt een weekje later. Het boekje is nu echt bijna klaar. Er moeten nog steeds wat puntjes op de i gezet worden, maar we zijn bijna bij de eindstreep. Het is een feestje om samen te werken met Stichting De 4Daagse. En om het boekje te verrijken met hulp van mensen die een bijdrage leverden. Dit boekje wordt juist ook zo leuk door al die inbreng.
Ons 25ste boekje (boekjes in opdracht voor anderen meegerekend) is ‘t ook nog eens. Dat gaan we dan ook wel effe vieren. Op de zondag dat de 4Daagse officieel geopend wordt, houden wij ‘s middags een klein en fijn feestje met een man of 15. Het leven vieren is en blijft onze hobby, ook bij dit soort mijlpaaltjes. En dan die avond naar het vuurwerk aan de Waal.
En oh, ik verheug me nu alweer op wat komen gaat: als straks de boekjes terug zijn van de drukker en wij er weer de ronde hoekjes in kunnen maken. Dat geeft zoveel voldoening, die ronde hoekjes! Deze keer zijn het er meer dan ooit, een oplage van tweeduizend. Dat betekent vierduizend hoekjes stansen straks.
Wat een droomklus is dit toch!
Zonnetjes en soms wolken
Over ‘droom’ gesproken: onze boomhut blijft een droomplèk, waar we alweer bijna 4 jaar wonen. Het is wel een droomplek met rauwe randjes, er zijn wel wat akeligheden aan het wonen hier. Zoals de hitte boven bij warme zomerdagen en vooral het geluid van de steeds drukker wordende weg, die ‘door het bos’ loopt, vlakbij ons. Maar godzijdank: vandaag kreeg ik -nadat ik de zoveelste melding had gedaan bij de gemeente i.v.m. de geluidsoverlast- een tof bericht terug: eind van dit jaar al, gaan ze stil asfalt leggen. Een opluchting. Hopelijk houden ze woord.
Vorig jaar heb ik, na meerdere overlastmeldingen, uitgebreid gesproken met iemand van de gemeente. Die gaf toen al aan dat ze overwogen om stiller asfalt te gaan leggen maar dat dit op z’n vroegst in 2025 zou gebeuren, ALS het zou gebeuren. Daarna heb ik mijn ‘strijdje’ overgedragen aan het bestuur van de huurdersvereniging, die ook het lastige oversteken als thema er aan toegevoegd heeft en met de gemeente en de nabijgelegen school, overleg heeft gehad.
Maar ons was inmiddels niet meer helder, wat er nou wel en niet met die weg zou gaan gebeuren. We begrepen van de huurdersvereniging, dat het gemeten aantal decibellen niet over de grens ging, volgens de gemeente. En toch ervaren wij steeds meer overlast. Die weg wordt met de dag drukker, er staat nu zelfs soms een file. Gelukkig zijn hier zoveel bomen dat die het geluid en de fijnstof wel wat tegenhouden. In ons uitzicht alleen maar bosgroen, maar het geluid is (vooral ‘s morgens vroeg) een ander verhaal. De weg is de laatste jaren echt een heftige weg geworden en klinkt langzamerhand als een snelweg. We zijn dan ook superblij dat de gemeente vandaag in een mail-reactie aangeeft dat zij eind van dit jaar al stil asfalt gaan leggen. Jeeeuuj, hoera!!
Ook aan de hitte wordt iets gedaan, als het goed is. Daar hebben we momenteel geen last van met dit weer, maar als het een paar dagen warmer is, loopt de temperatuur snel op. Volgend jaar komt er een grote renovatie van het gebouw (en de 2 nabijgelegen appartementengebouwen) en krijgen we beter isolerend glas. De aannemer had het zelfs over zonwerend glas, let’s hope… De lelijke hal beneden wordt gelukkig ook opgeknapt; wat is dat een gore, ongezellige binnenkomer zeg. Wonen in de stad op een megagroene prachtplek in de vrije sectorhuur -en huur-technisch toch nog enigszins binnen de perken bij een woningcorporatie- is natuurlijk top. Maar hier wonen heeft ook vervelende nadelen en als je niet oppast, ga je teveel denken in “we mogen blij zijn dat we vrije sector zo ‘goedkoop’ wonen”. En dan durf je nergens meer kritisch op te zijn. Maar nu te weten dat aan de twee belangrijke nadelen iets aan wordt gedaan: opluchting.
Overal heb je nadelen, die moet je deels op de koop toenemen. Zoals wonen bij het Goffertpark en de vloer onder je voeten voelen trillen bij 2 avonden Rammstein. Hoort erbij, weet je van tevoren. Is de tweede avond minder grappig dan de eerste, maar toch: we doen het ermee en kunnen er ook om grinniken. Wij gaan weer videobeelden van de show opzoeken en die afspelen tijdens het concert, zodat we zien en horen wat Rammstein aan het uitspoken is. Spektakel gegarandeerd in elk geval en dat is ook wel bijzonder.
Maar sommige zaken willen wij niet zo makkelijk aanvaarden, niet zomaar in elk geval. En gelukkig lijkt er nu goed vooruitzicht te zijn in dat opzicht.
En ja, als dan ‘s avonds de avondzon op de muur schijnt (foto hierboven) en we bij onze daktuin de zon zien ondergaan achter de bomen, dan verschijnt er gewoon als vanzelf een grote glimlach. Net als bij het kijken naar onze beestenkinders (ook foto hierboven).
Al met al meer geluk dan pech. En dat alleen al is een geluk.
Fijne maandag!
Kiki
