Maandag 18 februari 2019

Lichtpuntjes.

De  keukendeur naar de tuin kan weer even open
het is er net zacht genoeg voor. Onze kat Jasper loopt daardoor weer in en uit en het gordijn in de keukendeur vangt licht wapperend elk zuchtje wind, waardoor het voorjaar zachtjes door het huis zwiert.

• De kippetjes scharrelen weer buiten
Kip Veertje was ziek, had intensive care nodig in huis, kan nog niet in de nacht naar buiten (ze moet nog verder aansterken ) maar ze is enorm aan de beterende hand, en kan alweer een paar uur per dag naar buiten. Samen met haar zus scharrelen. Helemaal samen kan nog niet, zuslief pikt haar. Omdat ze ziek is. Zo gaat dat (rangordekwestie). Maar met een ’schuttingkje’ ertussen, staan de dametjes na bijna een week gescheiden te zijn toch weer gezellig te kwebbelen samen.

• De tuin(en)
Onze voor- en zijtuin zijn weer voorjaarklaar  (achter komt nog). Al het gevallen blad is weg, de picknicktafel is schoon, het gras wordt weer groener, alles ziet er weer frisser en vriendelijker uit. De zon komt weer net iets  hoger te staan en over het dak heen, waardoor er ook in de achtertuin weer licht is (en bij het grafje van Dirk…!).
En als we dan een rondje lopen door onze tuin(en) voelen we ons rijk met wat we hebben. De eerste jaren was de tuin vooral nog een blok aan ons been maar nu er elk jaar iets verbeterd is, word ik steeds blijer van het voorjaar. Dat je niet tegen elkaar zegt: ‘Gadver, de grasmaai-slavernij gaat weer beginnen’ maar dat je zegt: ‘Wat een fijne bostuin hebben we toch’. Wie weet kan er donderdag met de eters in de keet wel buiten geborreld worden…

• Het bos
we zijn er de laatste dagen veel geweest (gaan nu ook nog even) en het maakt ons blij. Zelfs als je gammel bent is het een weldaad.
En na een boswandeling koken we dan weer mooie maaltjes. Deze week op het rooster: stamppot sla met jus van tomaatjes (uitje en tomaatjes bakken in olijfolie en het vocht laten inkoken) / frittata met courgette, broccoli en blauwe kaas / curry met kokos en kikkerwten (recept hier) / wortel-linzensoep met zelfgebakken naanbrood, papadums en een salade / pakora’s met yoghurtdip, waarvan je het recept hier kan vinden.

Het is weer fijn om in de keuken te staan en met liefde te koken. Donderdag ga ik voor het huisje ook weer  met plezier aan de slag denk ik, zometeen het menu afmaken. Maar nu eerst: onze (momenteel) dagelijkse duik in het bos.

Nog meer lichtpuntjes…
• Boekje boost
We gaan goed met ons nieuwe boekje. Daarbij helpt ook enorm dat we een super efficient boekje-overleg hadden, dankzij een soort van ‘project management tool’ die we nu gebruiken. Die had Dejan gevonden en het leek hem erg geschikt als houvast voor onze boekjes. Er kan een tijdsplanning in gemaakt worden, een moodboard en alle veranderingen of nieuwe onderdelen die Dejan en ik maken voor het boekje, zijn in onze ‘project tool’ meteen voor allebei te zien. Dus we werken in onze eigen programma’s maar alles dat we daarin doen, wordt automatisch gelinkt naar ons gezamenlijke projectplatform. Het heet Dropbox Paper (Dropbox an sich gebruikten wij al wel maar deze ‘Paper’ versie nog  niet) en het is heel handig en inspirerend.

• Lekkere thee’tjes
Oh, wat kan dat troostrijk zijn zeg, een kop warmende thee. En dan echt lekkere thee, geen chemische zooi. Liefst dan ook nog zoals ik het vroeger van m’n mams ken, uit school: uit een theeglas van Pickwick (die spaarden ze dan) en met een plak koek erbij. Ja, fijn. Thuis.

Allemaal lichtpuntjes dus.
Maar ze stralen (nog) niet echt. Want we hebben gelukkig dan wel een ziek kippetje kunnen redden, maar niet onze Dirk. En het is zalig in het bos maar minder zalig zonder Dirk. Boekjes maken is fijn maar zonder Dirk mist er een snuf blijheid, koken is mooi maar lekker eten smaakt minder nu onze schrokop niet meer met ons mee eet en de tuin is een rijkdom maar leven zonder Dirk voelt zo arm…
Op de foto boven zie je Dirk een jaar geleden, half slaperig na een lange boswandeling. Na het verlies van zo’n ongelofelijke joekel van een schattebout wordt toch elke lentedag een beetje hersftig…?! En nu gaan we een nieuw seizoen in en doen dat zonder Dirk. Alles wordt lichter buiten, maar het voelt nog steeds zo incompleet van binnen. Belachelijk stil en raar, leeg en ja, droevig.
Maar het is wel de werkelijkheid van nu. En we moeten het ermee doen. We doen het er ook mee. En we doen allerlei kleine lieve dingen die maken dat we Dirk steviger in ons hart kunnen vasthouden. Dat lukt goed en daar ben ik dankbaar voor. We doen ook iets om het lichte van de lente, en al het liefs en blij’s van Dirk te versterken voor onszelf. Zodra ik daar iets concreter over kan schrijven, doe ik dat. Het is nog ‘fragiel’ nu.
Anyway. De lente in zonder Dirk. En toch ook met…
Het doet zeer en het voelt lief.
Tot gauw.