Kaneelbroodjes enzo.
Hopelijk kon iedereen z’n draai een beetje vinden afgelopen weekend, zo met dat grauwe gemiezer dat we niet meer gewend zijn…
Hier was het daardoor juist een fijn en productief weekend. We hadden de agenda leeggehouden, ik heb veel geschreven voor ons boekje en Dejan heeft er al wat eerste ontwerpdingen voor gedaan. De inhoud van het boekje is nu zo goed als af, vandaag de laatste schrijfklusjes, overmorgen het correctiewerk, dan kan het naar Dejan en dan gaan we samen (Dejan als Chef Grafisch, ik als hulpje) bezig met de vormgeving.
Het was heerlijk om met dit herfstige weer warm binnen aan het werk te zijn met koppen thee erbij, lekkere latte’s, kaarsen aan, muziek erbij, de beestenkinders knus in dutjes-modus, de geur van warme wijn, mandarijn en zelfgebakken kaneelbroodjes (daarover zo meer) en beide dagen heerlijke maaltjes, gezellig gekookt door meneer en mevrouw Boslust samen.
Ik weet (en snap) dat er mensen zijn die lichtelijk panisch worden bij een ‘leeg’ weekend voor de boeg (geen sociale afspraken) maar hier bij Boslust hebben we daar geen last van. Heerlijk juist, even helemaal in je eigen versnelling gaan, genietend van je fijne huis en dito mede-bewoners, soms weg met de Vespa, soms veel het bos in of, zoals dit weekend, met je focus compleet (en toch relaxt) bij één klus zijn.
Ja. Ik ben tevreden met wat de voorbije dagen brachten.
We vergaten alleen ons Sint Maarten feestje want mijn neurospook kwam me er gisteren weer even fijntjes aan herinneren dat ik over 14 dagen niet voor niks geopereerd word. De hele dag waren er al super scherpe ‘prikken’ in mijn oor (buitenkant), wang, oog (zo eng!) en m’n lip. Nare prikken, alsof je door een wesp gestoken wordt. En bij de eerste happen avondeten ging het echt mis, het neuroding brak helemaal los. Ik dacht toen het gespook weer voorbij was: weet je, je doet ook maar…want over 14 dagen is het klaar met je, en word ik eindelijk weer de baas.
Al schrijf ik dat wel met een gevoel van…bijna niet durven hopen…en toch ook weer wel…
Intussen wist ik van de neurochirurg dat pleegmannetje met zijn krentenbaard geen gevaar is voor mij (?) zolang we in dat weekend voor de operatie maar de handen goed wassen steeds. En een week ervoor begin ik met antibiotica, kortom, hij had er gelukkig geen zorgen over. En dus kan het sint-intocht-feest lekker doorgaan. Betere afleiding dat weekend zo pal voor ‘de grote hobbel’ kan ik me niet bedenken.
Morgen nog een telefoongesprek met de anesthesie en dan maar proberen een beetje los te laten en ook nu al veel afleiding te omarmen. Gaat lukken. Nicht Judit komt woensdag een dagje, vrijdag hebben we de vrijdagmiddagborrel met vrienden, ik ga nog koffieleuten met een vriendin, misschien dinsdag nog op pad met een kookvriendin en verder: boekje, boekje, boekje.
Vandaag bakte ik, bij wijze van fijne pauze in het schrijven, iets lekkers. Kaneelbroodjes. En ze zijn nog relatief gezond ook. Ik kreeg de link naar het recept en het is, om de een of andere vage reden een recept van Arie Boomsma. Dacht dat die tv maakte… Maarja, je bent natuurlijk geen echte ‘celeb’ als je niet minstens een eigen kookboek hebt. En een servieslijn, kledingmerk, woonlijn of fitheidsboek enzo. Anyway, maakt ook niet uit van wie het komt, het is een erg leuk recept. Makkelijk te maken, en heerlijk!
Het kan naar mijn idee nog een tikkie minder ongezond als je de ahornsiroop vervangt door agavesrioop, de dadels door gedroogde abrikozen en pruimen, de pecannoten door walnoten. En ik maakte een glace van niet alleen agavesiroop maar ik kookte de siroop even in, met het sap van een halve sinaasappel en een paar druppels vanille-essence.
Oh man, als die broodjes dan in de oven zitten…! Die geur! Dat is echt belachelijk, zo zalig. Ik hou van zoete broodjes bakken, ha! Die van mij zie je bovenaan, de looks kunnen nog wel iets ‘eleganter’ maar voor een eerste rondje was ik best blij. Volgende keer probeer ik het met meer kaneel, en geen kardemom maar juist wat gemberpoeder.
Aanradertje, deze blijmaak-broodjes.
Nou, dag hoor! 