Kippetjes, boekje, hondenvoer en thuisgevoel.
Veertje is gistermiddag begraven in de achtertuin (in een heel diep gat, dat was even wat werk). We hebben gisteravond ook bij haar een lichtje aangestoken, zoals we elke avond bij Dirk doen (en dat blijft dan ‘s nachts branden). Ze liggen een meter of 2 bij elkaar vandaan. Het was even best droevig om te doen maar ook liefdevol.
We hebben nu 2 weken tijd om te zoeken welk spoor het beste werkt met kippetje Fiep (voordat maandag de 15e ‘de broer van Dirk’ ons komt versterken).
Fiep vindt het geweldig, los door de achtertuin struinen en scharrelen. Gistermiddag toen wij haar zussie aan aan het begraven waren, scharrelde Fiepje om ons heen door de tuin. Maar dat vrij scharrelen kan alleen als wij buiten zijn, of in de keuken met de tuindeur open, want er zijn buurtkatten die altijd best geïnteresseerd waren in onze kippies. Als wij vlakbij zijn, en Fiep slaat alarm (wat ze zeker zal doen) dan zijn we er snel bij om in te grijpen.
Het grappige is: onze eigen kat Jasper is een beetje bang voor Fiep, als ze zo los rondloopt. Gisteren wilde Fiep de keuken in vanuit de tuin en Jasper wilde juist de tuin in vanuit de keuken. Hij wist niet hoe snel hij erlangs moest zoeven, ha! En Fiep trok zich juist niks aan van Jasper, de enige kat waar zij nooit alarm bij slaat. Gelukkig maar. Jasper is ook een enorme lieverd. Op zich begint nu wel het goeie seizoen voor Fiep’s tuinavonturen maar het nadeel is: als je dan weg wil, moet je haar opsluiten en is de overgang wel groot voor haar. Dat scharrelen door de hele tuin moet daarom een feestje blijven en geen gewoonte. En scharrelen op een kleine stukkie tuin moet juist wel dagelijkse kost worden. Dus we maken vandaag rondom haar nieuwe paleis in de achtertuin met wat gaas, een lapje scharrelgrond tussen de bamboe. Daar is ze namelijk het drukst bezig steeds, daar is zoveel om te woelen en te vinden voor haar! Gisteren stapte ze trouwens vanuit de tuin de keuken in, nieuwsgierig als ze is. Ik zei nog: ‘Doe dat nou niet Fiep, straks beland je in de soep!’. Grapje. Natuurlijk.
We hopen over 2 weken wat routine met haar te hebben gevonden, zodat Fiep zich helemaal senang voelt tegen de tijd dat we Dirkebroer verwelkomen in ons familietje.
????
Gisteren hebben we dus Veertje begraven. Weer een stukje geschiedenis erbij…gek hoor, ook voor Fiep. Maar het was tegelijkertijd een fijne middag met mijn nicht Mia. We maakten een lekkere wandeling en klepten bij. Herkennen veel bij elkaar en van onze roots. Mijn lieve nicht Judit en ik hebben dat ook met elkaar. Ze zijn er allebei ook weer bij als we in mei mijn 50 feestje vieren, net als bij ons feestje in 2016 en dat is me heel dierbaar. Mia en ik kijken allebei enorm uit naar de puppy’s en rouwen ook om onze Dirk en Scott. We herkennen ook op dat vlak heel veel bij elkaar, zelfs de behoefte om het puppyleven goed voor te bereiden. Mand, tuigje, bench, bakjes, speeltjes kopen, aanmelden voor puppytraining ‘en welk voer kiezen we eigenlijk?’.
Food for thought
Dat is nog een verhaal apart trouwens, het hondenvoer. Want uit al die merken en soorten (honden zijn hip en dus is de hondenspulmarkt groot) begin je je toch af te vragen: wat is nou echt – echt! – gezond voer? Dejan en ik deden een onderzoekje voor onszelf (waarbij ik ook sprak met de dierenkliniek en een fabrikant van hondenvoer) en het leek me de moeite waard om daar een apart blogbericht over te maken. Want wij zagen op een gegeven moment door de bomen het bos niet meer.
Met onze Dirk was het simpel: Dirk was voor bijna al het normale voer allergisch en dat uitte zich in overgeven. Het arme schaapje moest allergeen-voer hebben en binnen die categorie werd dan soms wel gewisseld maar daarbuiten hoefden we het niet eens te proberen.
Maar met onze a.s. ukkepup hebben we een nieuwe situatie. Natuurlijk houden we voor de eerste periode het voer van de fokker aan maar we willen uiteindelijk een weloverwogen keuze maken bij wat we onze pupperd t.z.t. voorschotelen. Daarbij speelt voor ons ook mee: is het dier- en milieuvriendelijk voer? En is het een beetje natuurlijk? Wij willen zelf ook liever niet eten uit pakjes en van E-nummers en voor onze hond streven we als het enigszins mogelijk is hetzelfde na.
Anyway. Het heeft zich aardig uitgekristalliseerd na ons onderzoekje en wie weet, pik je daar als lezer en hondenmens een graantje van mee…? Of misschien zet het je in elk geval aan het denken.
Een dezer dagen dus meer daarover in een speciaal blogbericht.
Boekjes ophalen joehoeeeee!!
Vandaag gaan we op pad met de Vespa naar Giesbeek, boekjes ophalen bij de drukker.
We verheugen ons allebei op dat ene speciale moment dat elke keer weer als een feestje in de snoepwinkel is: het moment dat we ons nieuwste boekje, nummertje 13 alweer, in handen hebben. Dat we het kunnen voelen, ruiken (die geur van versgedrukt papier…!) en doorbladeren . In de drukkerij zijn is een feestje an sich. Je ziet er ondanks moderne middelen een ambacht plaatsvinden. Het ambacht van: papier geven aan taal en beeld. Het ambacht van een idee verspreiden. Een idee dat begon – in ons geval – ergens in de bovenkamers van van twee makertjes en dat, nu het gedrukt is, tot leven komt. Een drukkerij is een tovenarij. Dat vind ik ook altijd als m’n man de vormgever aan het werk is, tovenarij. En dat toverwerk komt tot leven in de drukkerij. Magische plek!
Waar ik me ook erg op verheug: na de drukkerij in de zon terugrijden naar ons dorp! En dan op een groot deel van de route steeds de heuveltjes zien liggen (die van Arnhem / Veluwezoom) die ons vertellen:’Hier ben je thuis’. We hoeven geen borden te volgen en geen tomtom aan te zetten, alleen maar richting die heuvels te rijden. Vanuit welke richting je onze kant ook op komt: altijd zie je ze liggen. Soms maar een glimp, soms heel uitgebreid zoals tijdens de route naar huis straks.
Het zijn geen hele hoge heuvels. Alhoewel we hier (op Zuid Limburg na natuurlijk) wel het hoogste punt van het land hebben. ‘Signaal Imbosch’. Maar het zijn vooral mooie glooiingen en ze maken ons gelukkig. Overigens heeft rivier de IJssel dat thuis-effect ook wel een beetje. Onze regio (gemeente Rheden) ligt prachtig, zo bij de Veluwe en de IJssel. We hebben trouwens wel mazzel dat de IJssel sterk kronkelt, want waar hij bij buurdorp Ellecom een flinke bocht van het dorp weg maakt (vanaf de snelweg is dat best grappig: zodra je afslag De Steeg hebt gehad, is die IJssel foetsie) kronkelt ie met zo’n zelfde bocht bij Oud-Dieren weer terug. Waardoor we vanuit ons oude dorpsdeel prachtig toegang hebben tot de rivier en het er fijn hangen is aan de waterkant. Afgelopen zomer hebben we daar op een warme avond met een flesje wijn en wat olijfjes ons boekje-overleg gehouden.
Maargoed, die heuvels en de bossen: het is voor mij de combi van op vakantie gaan en thuiskomen. Ook op een maandagmiddag in april (de 1e nog wel; ben je al beetgenomen door een grapjas?).
Ik voel me rijk met al die mooie ‘thuis-signalen’. Wat dan trouwens weer een minder gezellige aanwijzing is voor onze woonplek, dat is het crematorium. Ligt hier in de straat bij het bos en staat bij binnenkomst in het dorp al aangegeven op de borden. Als je mensen moet uitleggen welke borden ze moeten volgen, is het crematorium niet het meest gezellige aanknooppunt om te geven, brrr. Maarja, je kan niet alles hebben natuurlijk. En een beetje tegenwicht voor al die heuveltjes-romantiek van mij kan ook geen kwaad, ha! Maar een feit is dat zo’n beetje iedereen die bij ons op bezoek komt een soort van verwonderd is over hoe mooi deze omgeving is. En ook al is het na 6 jaar hier wonen op zich niet meer nieuw voor ons: ik verheug me op ons eigen verwondertochtje van vanmiddag.
Over Vespatoertjes gesproken: afgelopen vrijdag gingen we ook al. De eerste van het seizoen, en voor het eerst zonder onze Dirk. Dat was even heel stevig slikken. Maar hij was toch een beetje (wat zeg ik: heel erg!) met ons mee. Zijn pluk haar in het tule zakje en de oranje canvas band (waaraan Dirk op de Vespa altijd aan mij bevestigd zat) om mijn middel als mini-eerbetoon. Dat blijf ik voorlopig doen, vanmiddag ook. En zo reden wij richting Posbank met wat omwegen. Eerst even tanken en banden bijpompen, daarna naar bakker Tom in De Steeg voor wat lekker picknick-spul en een gezellige babbel (ook over zijn optreden in Binnenste Buiten natuurlijk) en daarna via een prachtroute met flinke hellinkjes, afdalinkjes en pauze’s met mooie uitzichten + het lekkers van Tom, richting Posbank en terug.
Hieronder wat foto’s van vrijdag. En op de onderste foto kippetje Fiep die nu alleen is, en de wereld opnieuw moet ontdekken.
Tot gauw.
Paar dagen geleden: toeristje spelen in onze gemeente.
Gisteren: Kip Fiep had…
