Een nieuwe categorie, hier op mijn blog.
Bedoeld om de bijzonderheden, leukigheden, de liefde voor dieren en vooral het welzijn van dieren (alle dieren: huisdieren, wilde dieren en vee) aandacht te geven. Het voelt nodig. In dit eerste Lief dier blogje: grasaren. Als je een huisdier hebt dat buitenkomt en het onderwerp ‘grasaren’ komt je verder niet bekend voor, moet je dit echt even lezen.
Grasaren zijn ondingen voor dieren die buiten komen. Met name honden worden de laatste jaren in de zomer heel erg veel gezien bij dierenartsen, als gevolg van grasaar-ellende.
Kortgezegd: grasaren zijn een soort ‘koren-achtige’ planten/grassoorten die je veel op stoepen, langs wegen en bermen ziet. De vuistregel lijkt: hoe meer stikstof, hoe meer grasaren (heb ik me laten vertellen). Je vindt ze het meest langs plekken waar auto’s rijden en ze groeien ook graag in de zon.
De zaden van die grasaren laten los naarmate de grasaar meer uitdroogt, gaandeweg de zomerperiode. Die zaden hebben hele slimme weerhaakjes, waarmee ze heel makkelijk in de vacht van dieren kruipen en zich zo kunnen verspreiden. Bij honden kunnen die zaden met hun scherpe puntjes door de huid heen prikken en met behulp van de weerhaakjes ‘kruipt’ dat zaadje dan steeds verder het lijf van je hond binnen. Met name tussen de teentjes van een hond kunnen die grasaar-zaden gemakkelijk naar binnen kruipen. Maar ze komen ook terecht in organen, met alle -soms zelfs ook dodelijke- gevolgen van dien.
Lees vooral eens dit bericht van een dierenarts: klik hier.
Wij hebben de impact van een grasaar zelf mogen ondervinden met onze Freek. Ik kan je zeggen: is niet gezellig. Bij Freek was de grasaar via zijn teentjes de poot in geschoven en hij zat ergens bovenin de poot. Meneertje moest geopereerd worden (onder narcose) en nog steeds werd dat rotding niet gevonden, zo hoog was ie al in Freek z’n pootje geschoven. Freek heeft na zijn operatie een aantal dagen met een ‘open stukje wond’ gelopen, in de hoop dat de grasaar er zelf weer uit zou zweren. Pootje goed ingepakt en afwachten. Godzijdank werkte dat: het rare ding kwam (na een aantal keer de wond spoelen) dagen later terug naar beneden en met wat hulp (en mega veel pijn voor Freek die het uitschreeuwde, onze harten braken echt) kon de grasaar de wond uit worden ‘geduwd’ door de dierenarts. Een super nare gebeurtenis maar gelukkig was Freek van de shit af.
Sindsdien letten wij mega goed op. En aangezien er steeds meer grasaren zijn -de groei is explosief, las ik- is super alert zijn geen overbodige luxe. Het beste check je je hond na elke wandeling. Dat is bij ons dus 4 keer per dag. En bij langere struintochten checken we ook tijdens de wandeling zelf. Wij hebben inmiddels een arendsoog voor grasaren dus we weten het meteen als er grasaren zijn en dus ook wanneer we tijdens de wandeling moeten controleren.
Inmiddels verenigen steeds meer hondenverzorgers zich in bijvoorbeeld ‘grasaar-apps’. Om elkaar te waarschuwen en om gezamenlijk zoveel mogelijk grasaren weg te halen. Een goed initiatief, beter dan niks doen. En in elk geval wil ik iedere hondenverzorger (ik vind hondenbezitter een bizar woord, een hond is geen ding) waarschuwen via mijn blog. Als je het nog niet wist, weet je het nu: wees super alert op grasaren, ook bij je kat. Opletten en preventief checken kost tijd en moeite, maar een grasaar-ontsteking operatief verhelpen kost nog veel meer tijd en moeite en geeft groot leed voor jouw lieve dier.
Good luck!
Kiki
Hieronder: Freek zielenpoot in juli 2020, net weer thuis na zijn grasaaroperatie. Nog suf van de narcose en zijn aangedane poot heel stevig ingepakt. Gelukkig ging lopen erop al snel vrij goed, ook dankzij een speciaal schoentje dat we meekregen van de dierenarts.
