Lichtpuntjes

About last night.

Ik schreef gisteravond een emotioneel blogbericht en daar meende ik elk woord van. Mijn blogbericht was alleen gebaseerd op incorrecte berichtgeving van gerenommeerde en degelijke nieuwsbronnen (niet op teksten uit de muffige media). Dat het anders blijkt te zijn en de man niet is overleden aan het letsel door de aanvaring met die jongeren; ik hoop vurig, dat het klopt. En daar moet je wel vanuit gaan, lijkt mij.

Het blijft horror, al die vuurwerk misdrijven bij deze jaarwisseling. En het blijft intens kwaadaardig als je, zoals de nieuwsberichten blijven beweren, vuurwerk gooit naar een hond. En ik blijf er bedroefd over dat dit allemaal zomaar maar gebeurt hier. Maar nu laat ik dat nieuws maar achter mij en volg ik met belangstelling de verdere verklaringen over die arme man, hopend dat het één definitief niets met het ànder te maken heeft. Intussen denkend aan zijn dierbaren, voor wie het scenario helaas hetzelfde blijft: verlies en verdriet.

Lichtpuntjes

Intussen zijn er ook dingen om blij van te worden, jaja…

• Zo lijkt het erop dat de winter het eindelijk gaat overnemen van dit sombere gedruil. Het wordt lichter, kouder en vooral droog. Dat wordt lekkere winterwandelingen maken, jeeeuujjj! Fingers crossed dat deze voorspellingen doorzetten.

• Een prachtig, ontroerend weerzien tussen een verdwaald olifant kalfje en zijn moeder. De mens als weldoener. Dat kan dus ook. Kijk hier. 

• Nog een dier dat herenigd is: de Galloway stier die door hoogwater op een eilandje in de Maas geïsoleerd raakte -en waarvan later bleek dat hij daar toch echt wel in de problemen zou komen- is succesvol gered en weer samen met de rest van de kudde. Hier lees en zie je daarover. Word je toch blij van?

• Wrap it up. Een super leuk idee -bedacht door studenten van de University of Applied Sciences in Vlissingen- tegen voedselverspilling in restaurants. Lees maar: hier.

Persoonlijke lichtpuntjes

• Dat steeds beter ingeburgerd en erkend wordt, welke cruciale rol huisdieren in onze levens hebben. Een huisdier hoort echt helemaal bij je dagelijks leven en de rouw om zijn /haar dood is intens. Het artikel over Antoinette Scheulderman, die een boek schreef over rouw na het verlies van een dier (link onderaan dit lichtpunt) is van 5 jaar geleden. En ik merk aan alles dat er vergeleken met toen, al echt iets veranderd is. Ten goede.

Vandaag is het precies 5 jaar geleden dat wij Dirk, onze hond, moesten laten gaan. We hadden 3 dagen met hem doorgebracht in een speciaal voor ons gereserveerde behandelkamer van de dierenkliniek in een poging Dirk te redden van acuut nierfalen. Na 3 dagen nierdialyse, bleek er geen redden aan te zijn. Dirk was helemaal op en wij besloten op 4 januari, dat we niet aan hem wilden gaan duwen en sjorren. We hebben zijn euthanasie heel erg op onze eigen manier gedaan, zoals wij dat doen met bijna alles in ons leven. Dirk overleed thuis, niet in de dierenkliniek. En niet met 1 stressvolle prik, maar door de dag te beginnen met rustgevende medicatie voor Dirk en die de uren daarna steeds verder op te hogen.
Het moment ‘s middags dat Jochem de arts bij ons kwam en Dirk het laatste zetje hulp gaf om definitief rust te krijgen, was toen geen heftige actie meer voor Dirk. Hij was al uren totaal rustig en slaperig, lag in mijn armen al diep te dromen en merkte nauwelijks dat Jochem er was. Dirk stierf na het prikje op een super vredige manier, nog steeds liggend in mijn armen.

We waren kapot van verdriet de dagen erna. En de weken die volgden voelde het zo leeg in huis en hart… Maar wat je dan nog niet beseft maar wel terugkrijgt van anderen met soortgelijke ervaringen blijkt nu -5 jaar later- echt helemaal te kloppen: de glimlach bij het denken aan Dirk, is groot. E de pijn van toen is enorm verzacht. Wat was het een feest om hem 12 jaar lang in ons leven te hebben gehad. Dat gevoel overheerst. Terwijl wij in de dagen na zijn dood in onze wanhoop riepen: “nooit meer een hond, nooit meer dit verdriet!”. En nu zijn we zo dankbaar dat hij er was. En dat onze Freek Frummel Dirk z’n feest heeft voortgezet. De leuke, lieve spirit van Dirk is ook gewoon blijven hangen in ons leven en dat is een heel fijn gevoel. Lezen over rouw bij je overleden huisdier: klik hier. Ik ben journaliste Antoinette Scheulderman dankbaar voor haar boek!

• Wij vieren zaterdag de Servische kerst van Dejan z’n roots. Of eigenlijk: deel 2 van onze dierbare kerstherinneringen als kind. En eigenlijk zijn het Dejan z’n Joegoslavische roots. Want toen hij op z’n 20ste zijn moederland verliet om te studeren in Chicago en vervolgens door te verhuizen naar Dubai om er als art director te gaan werken, was Servië geen apart land maar een deelstaat in Joegoslavië. Dejan verliet dus als Joegoslaaf zijn moederland. Sindsdien werkte en woonde hij heel lang in het midden-oosten, voordat hij in Nederland aan het werk ging als expat. Hij werd art director en teamleider bij een groot reclamebureau in Amsterdam en ging wonen in Utrecht.

De oorlog in Joegoslavië, die pas uitbrak toen Dejan al jaren in het buitenland werkte en woonde, was niet makkelijk voor hem. Terwijl hij ver weg in Dubai zat, hoorde hij steeds als hij belde met zijn moeder, de geluiden van bombardementen en luchtalarmen aan de andere kant van de lijn. Toch is hij nooit teruggegaan naar zijn moederland. Er was teveel veranderd door de oorlog en Dejan wilde niet in Servië wonen, met de sfeer die er heerste.

Toen ik Dejan in 2006 leerde kennen, had hij zich eigenlijk al lange tijd nogal afgekeerd van zijn achtergrond. Maar de tradities en herinneringen aan zijn jeugdjaren in Joegoslavië, zijn het vieren meer dan waard. En samen hebben we zijn herinneringen en roots, omarmd. We zijn ook meermaals in Belgrado en in de country side geweest en ik heb ervaren hoe rijk de rituelen en gebruiken daar zijn en dat het ook een heel mooi en fijn land is, ondanks alles. Belgrado is, net als Nijmegen een heel ‘eigenzinnige’, boeiende stad.

Wij hebben beiden een rijke achtergrond en kindertijd gekend. In ons online Blaadje (kerst-editie) schreven we daar ook allebei over. Heel blij werden we van de reactie van mijn vroegere schooljuf  -en nu dierbare vriendin- Jolande, die die gecombineerde rijkdom van Dejan en mij juist zo ziet en benoemt. Het zit voor Dejan en mij namelijk juist ook in die mix van ons samen. Het is voor ons niet cultuur A en B maar eigenlijk veel meer een warme mengelmoes van gebruiken en herinneringen die wij samen brouwen tot een dierbaar geheel. En dat is ook wat wij vieren.
Ik ontdekte kortgeleden een online Balkan supermarkt die allemaal Joegoslavische goodies verkoopt, we werden er helemaal blij van. Vervolgens bleek die winkel niet zo goed te functioneren en durfden we het bestellen daar niet aan. Maar geïnspireerd daardoor, ontdekte Dejan er een in Amsterdam, die binnen 24 uur alles heeft laten bezorgen. Inclusief diepvries-verpakkingen om bevroren spullen niet te laten ontdooien en een super adequate, hartelijke communicatie. Er zitten dingen bij die Dejan al meer dan 40 jaar niet meer had gegeten. Koekjes bijvoorbeeld, met citrussmaak. De eerste hap bracht hem rechtstreeks terug in zijn kinderjaren, fantastisch! Zaterdag gaan wij uitgebreid tafelen met al dat moois en lekkers. En dat voelt als een lekker lichtpunt.

Hieronder nog wat foto’s. Bovenaan aan tekeningetje van mij, voor ons recente Blaadje. Ik teken nog steeds eerst met potlood en dan pas met fineliner, waarna ik het potlood uitgum. Ik heb namelijk helemaal geen vaste hand en maak nog veel fouten. Maar leuk om te doen vind ik ‘t zeker!

Fijne januaridag. 
Kiki

 

 

 

 

▼ Onze Freek. Die moest in bad vandaag. En omdat hij altijd maar langzaam opdroogt en dan bibbert van de kou, krijgt ie tegenwoordig een badcape om, met daaroverheen een deken. Hier zat ie rechtop omdat er een koekje in ‘t spel was. Maar hij ligt soms uren te snurken onder die cape en deken. Tot ie lekker droog en warm is en weer heeft bijgetankt om te spelen. Ons lieve lichtpuntje.
(foto is bepaald niet scherp, meneer beweegt de hele tijd, maar who cares, haha!)

Als af en toe de zon heel even door het dikke grauwe wolkendek heen breekt, wordt het meteen lekker licht en vrolijk in huis. Dit was gisteren, zo fijn!