Adventstijd
De donkere dagen voor Kerst.
Donker voelt het meer dan andere jaren. Bij ons persoonlijk en in de wereld ook.
Dejan en de zorgen die hij voelt -en die ik deel; het is nu nog een te dikke wolk. Zorgen, die we nog niet kunnen (laten) geruststellen, omdat nog niet te zeggen is wat de toekomst met zijn lijf brengen zal, wat hij straks weer terugkrijgt en wat hij moet loslaten. Hij wil zo graag weer genieten van ons oude vertrouwde leven en ik wil hem zo graag weer terugzien in zijn eigen, heerlijke humor, zijn creativiteit en in zijn groot-genieten-van-kleine-dingen-talent. Maar het kan nog helemaal niet. Want de meest normale dingen -een mandarijntje eten, hij verslond ze!- kan hij niet. Een slokje water drinken lukt af en toe net. Maar verder niet, niks. En we weten ook niet wanneer dan wèl weer. Of ‘t wel weer… Dat laatste zal vast wel, maar de angst van niet, grijpt hem naar de keel. En dat te zien, is simpelweg verdrietig.
Toch waren er in dit kader ook lichtpuntjes vandaag. Die mogen we niet over ‘t hoofd zien, vooral ik niet. Dejan mag somberen, heeft nog niet de energie en moed om te vertrouwen, maar ik moet de hoopvolle signalen zien en vasthouden. Zometeen meer daarover.
Raak
Iemand stuurde mij vandaag een zin tekst uit een adventsdienst die zij vanmorgen had gevolgd en ze schreef mij: “Onthou deze gedachte maar op momenten dat het zwaar is, haal er kracht en zelfvertrouwen uit bij wat je nu doormaakt en meemaakt”. En toen las ik de uitspraak die zij bedoelde:
De duisternis kan het licht niet aan.
Die raakte mij. Licht is en blijft krachtiger dan donker.
Stiekem tòch
Vanavond had ik een ‘advent-date’ met dappere Dejan. Om 20 uur zou hij zijn ‘rusthoek’ in de werkkamer weer even verlaten en ik zou bij de tv vandaan kruipen, om samen de eerste adventskaars te branden op onze krans. Heel even toch weer als vanouds, met mooie muziek aan. Dat lukte en was fijn!
Dejan heeft zelfs kerstlichtjes aan de railing van ons terras bevestigd. Vanmorgen, toen hij een half uurtje energievoorraad had. Hij wilde het perse doen. Alsof er niks aan de hand was, deed ie dat maar mooi even! Met plezier en voldoening zelfs. Daarna was hij mega bekaf maar toch…dit was een bemoedigend moment, voor ons allebei.
Ja wat dacht jij…dat ‘t echt alleen nog maar pikkedonker is hierzo? Nee dus.
Vandaag was ik ook nog met ruilkring-maatje Randi in de stad om te lunchen en we hebben een heel mooi gesprek had. Zij en ik herkennen veel bij elkaar en leren ook veel van elkaar, dat doet ons allebei goed.
Het was een 1e adventszondag met kleine lieve lichtpuntjes in het donker.
Fijne avond nog.
Kiki
