Woensdag 23 maart 2022
Vanmorgen had ik de kijkoperatie onder narcose. Bij het wakker worden was er onverwachts een groot cadeau.
En dat cadeau was de geruststelling waar Dejan en ik 5 weken op hebben gehoopt en gewacht, eindelijk: ik heb GEEN baarmoederkanker!
De arts die de kijkoperatie deed vandaag zei -toen ik nog op de OK aan het wakker worden was- dat hij mij kon geruststellen. Meteen al, zonder de uitslag te weten van de biopten die zijn genomen. Ik kon het amper allemaal bevatten, maar toen de OK verpleegkundige het herhaalde, drong het tot me door. Tranen met tuiten van opluchting toen, man!
Wat was er nou gebeurd: op de twee echo onderzoeken van afgelopen weken was een zorgelijke afwijking gezien, een verdikt baarmoederslijmvlies. Normaal mag dat max. 5 mm dik zijn zeiden ze, bij mij was het 11 mm dik. Daardoor was er bezorgdheid richting baarmoederkanker, en dat was reden voor de kijkoperatie. Maar vanmorgen bij die kijkoperatie, zag de gynaecoloog dat die verdikking helemaal niet het slijmvlies bleek te zijn, maar de ‘wand’. En dat is (in elk geval in deze context bij mij) helemaal niet erg, zei hij. Hij heeft dus dankzij de kijkoperatie, geen enkele zorg over kanker. Die 2 echo-onderzoeken van 3 en 4 weken geleden, hebben ongewild en zonder dat iemand daar iets aan kon doen, een verkeerd en onterecht verontrustend beeld gegeven. Maar belangrijker is dat de dokter van vandaag al die zorgen in een klap heeft kunnen wegnemen. En daar ben ik zo vreselijk dankbaar voor!
Licht en lucht
Ik heb 5 weken met dit verhaal rondgelopen. En we waren voorbereid op nog eens 2 weken wachten vanaf nu, op de uitslag van de biopten die vandaag zijn afgenomen. Die uitslag komt nog wel officieel, maar dat is puur protocol nu. En als de arts tegen je zegt: “98% kans dat daar niks mee aan de hand zal zijn” dan snap je wel dat ik ineens weer lucht kreeg. Zo ook voor m’n lief. Want die man van mij is ook gigantisch opgelucht nu. En met ons, ook een paar hele lieve mensen die, zelfs vandaag nog toen ik naar het ziekenhuis moest, liefdevol hebben meegeleefd. Dat er aan je gedacht wordt en dat dit wordt gecommuniceerd met je, helpt gewoon enorm. Het hoeft niet groots te zijn, klein en warm is heel erg helpend. Het is fijn als mensen je die steun gunnen.
Ik was onder een lichte narcose en voelde me terug op de dagopname, al snel prima in orde. Had niet veel pijn, was niet misselijk (het was gelukkig ook een korte en lichte narcose) dus ik mocht wat eten en toen dat goed ging, hup, naar huis! Om 9.15 uur moest ik er zijn, om 12.30 uur was ik weer thuis. Zielsgelukkig en doodmoe. Van alles. Dit was een beklemmende periode. We hebben we samen met onze Freek een heerlijk lange middagdut gedaan.
Feestje
Eind van de middag voelde ik me zo goed, dat wij zelfs nog even naar een buurtfeestje zijn gegaan. Met toen toch wel een klein beetje buikpijn van de kijkoperatie, maar vooral met een huppelend hart, gingen wij die kant op.
Dat feestje was vanwege ons complex (in Park Jonkerbosch) dat 30 jaar bestaat. De huurdersvereniging wilde daar een boekje over maken, met verhalen over de geschiedenis van dit complex. Dat boekje werd vandaag uitgedeeld en Dejan en ik hebben daarvan de vormgeving gedaan. Daar waren we vanaf grofweg november mee bezig, samen met de schrijvers en samenstellers van het boekje. Zij hebben het met heel veel enthousiasme gedaan, en ze hebben een leuk en boeiend verhaal verteld over de plek waar wij nu wonen. En wij hebben hun enthousiaste schrijf- en speurwerk, voorzien van een mooie strik eromheen, met onze vormgeving. Een leuke samenwerking.
We mochten steeds niks vertellen over dit boekje, want het was een verrassing voor alle buurtgenoten. En vandaag werd het boekje dus uitgereikt en werden wij daarbij ook nog eens heel lief in het zonnetje gezet voor ons ontwerpwerk. We kregen een heel grappig cadeau van de verhuurorganisatie en de huurdersvereniging.
Toen Dejan en ik vanmorgen naar het ziekenhuis liepen, waren we bedompt en bezorgd. Geen seconde hadden we gedacht op dat moment, dat we vanmiddag op een buitenfeestje zo opgelucht en blij zouden staan te glunderen. Het werd me ook letterlijk teruggegeven: “je straalt weer, je hebt weer kleur”. En zo voelt het ook.
Medische trein
Er moet al van alles gebeuren met mijn lijf: in dit zelfde ziekenhuis moet ik nog beginnen met het handen-reuma-traject (inclusief mogelijke operatie) n.a.v. gesprek met de revalidatiearts. Dat kwam on hold door deze baarmoederkanker zorgen en onderzoeken. En vandaag zou ik zelfs ook nog door de allergoloog van ziekenhuis Rijnstate worden gebeld, omdat ze mij daar (of in Erasmus Rotterdam) zeer waarschijnlijk grondig willen gaan onderzoeken op een specifiek soort allergie-aandoening (vanwege steeds die medicatie problemen). Da’s allemaal al gecompliceerd genoeg. En hij stopt nooit, die steeds maar voortdenderende medische trein, als je een chronische ziekte hebt. Ik ben zo nu en dan gewoon ‘medisch burn out’, sinds ik vanaf mijn 30ste die reuma kreeg. Nooit eens vakantie van de hele bende.
Dat er 5 dan weken geleden eens ook nog eens een steeds meer toenemende bezorgdheid op baarmoederkanker bij kwam, heeft Dejan en mij een flinke knauw gegeven. Ik was regelmatig van ‘t padje af en wist het soms gewoon niet meer. Soms was ik echt alle vertrouwen in mijn lijf en mijn gezondheid kwijt en bang voor alles. Bang om snel dood te gaan. Ik was, toen dit baarmoeder-onderzoeken-hoofdstuk begon, precies 2 dagen ouder dan mijn moeder geworden is. Zij stierf aan kanker op haar 52ste. Ik was ineens bang die 53 jaar ook niet te gaan halen. Niet rationeel natuurlijk, dat wist ik ook wel. Maar ik kon het allemaal niet meer incasseren. Mijn interne medische administratie lag helemaal overhoop.
Géén lastig lijf
Maar het hoofdstuk Is het kanker? (by far het engste en ergste van alle medische hobbels die ik heb moeten nemen), kan ik dan nu eindelijk -en goddank toch ook eerder dan verwacht- afsluiten. Al het andere, daar ga ik aan werken. Stap voor stap, als altijd. Maar zonder die gekmakende onzekerheid en angst.
Ik heb trouwens ook besloten om mijn lijf nooit meer lastig lijf te noemen. Want m’n lijf heeft me uiteindelijk niet in de steek gelaten en daar ben ik dankbaar voor. Ik heb een lastig medisch probleem, maar ik heb géén kanker en ik heb geen lastig lijf.
Dus. Dank je wel lief lijf (met je lastige fratsen!).
Het is lente.
Ja, de wereld staat in brand en dat is hell, maar voor mijn lief en mij is de lente nu toch echt even hartstikke mooi begonnen. Zo ook op de foto bovenaan, genomen op een van de plekken waar we afgelopen dagen waren ter afleiding. Ik weet niet meer welke plek. Maar het was mooi.
Anyway. Tijd voor een reisje dromenland.
Tot later.
Kiki