Maandag 29 juni 2020
De familie Boslust is elke dag een beetje meer aan het landen, in haar stadse boomhut.
Wat bij dat landen enorm helpt: op pad gaan. Dat we leren te snappen waar in de stad onze boomhut zich bevindt, wat de afstanden en verhoudingen zijn, wat bekend en nieuw is.
Gisteren zoefden we op de Vespa naar het centrum en dat ging verrassend soepel en snel! In minder dan 10 minuten waren we er al. Op zondag door de stad banjeren: mwah. Maar we wilden heel graag de gordijnen ophalen bij Hema, en dus gingen we. We hingen nog op een terrasje met een biertje en olijven. Freek kreeg weer volop aandacht en liefde, het meisje dat bediende, was helemaal in love met meneertje, en kwam een paar keer via ons tafeltje omlopen om Freek te aaien.
We liepen terug naar de Vespa via Philipse en de Stevenstoren. Hoe vaak ik daar niet als kind heb gelopen, als we na mijn zaterdagochtend knutselcluppie bij de Lindenberg nog even door de stad gingen…
1. Je zou maar je beddengoed op deze plek mogen uithangen…(detailplaatje) 2. Het terras bij Philipse, nog steeds ons favoriete tentje in Nijmegen (al was het alleen al omdat je lekker zelf een plaatje op mag zetten). Het is weer zooooo aanlokkelijk daarbuiten! Als het droog blijft karren we zaterdag effe met de Vespa weer richting binnenstad om bloemen te halen op de markt en de zalige koffie en goddelijke flapjacks te scoren bij Philipse. 3. zie 2 . 4. het straatje richting Philipse. 5. Mijn mooie man, happy toerist in (nu dus) zijn nieuwe eigen stad.
Ook een kinderherinnering trouwens: de stress vroeger in de auto als we over het Keizer Karelplein reden. Oké: het is ook het vervelendste verkeersplein van Nederland las ik, maar Dejan en ik zoefden er gisteren soepeltjes overheen. Mijn pa was geen held in de auto. Als kids vonden wij onze auto totaal niet cool (een Diane, nu hartstikke cool juist, toen stom) en dan tuften we dus hortend en stotend over dat grote Keizer Karelplein met een suffe auto: niet onze favoriete familiemomenten, ha!
Terug reden we gisteren via een andere route, zo leren we snel onze routes kennen.
We hebben de grote klussen in huis gisteren en vandaag even naar de achtergrond geschoven, omdat we wat rust erin wilden brengen. Gewoon even lekker lummelen en iets leuks doen. Jasper en Freek werden ook zichtbaar onrustig van het harde werken van ons, van het lawaai en gedoe. Ze kropen onder het bed en de bank. Even pas op de plaats dus, morgen weer verder en dan wel iets beter gedoseerd. Maar met elke doos die we uitpakken, wordt het meer ons huis. En nu de aanvullende nieuwe gordijnen er ook bij hangen, voelt het al best een beetje als thuis. Ook staat het voormalige eettafelbankje bij het raam. Jasper en Freek kunnen daar heerlijk op de uitkijk zitten.
1. Van zitten op je uitkijkpost word je moe en dus moet er af en toe flink worden gegaapt. 2. Ook Dirk is geland. Zijn as zit nu in het witte potje, dat we daar speciaal voor kochten. 3. Freek z’n oude fijne uitkijkplekkie in Dieren was heel belangrijk voor hem. Hij hield in de gaten wat er bij buren Nellie en Jan gebeurde, wat er op straat gebeurde en tegenover. Ik denk dat het voor hem enorm wennen is dat ie dat nu niet meer op die manier kan….
Vanavond kookten we ook voor het eerst (hiervoor aten we maaltjes die we in Dieren al gekookt hadden en ingevroren. Maar gisteren konden we nog lekker lui doen en snoepen van versie 2 van het Indiase eten. Voelde feestelijk weer, dat kleurige maal. Dus we namen er een spritzer bij. Ook feestelijk trouwens: dat we nog steeds kaartjes krijgen. Er zaten ook diverse kaartjes in de brievenbus toen we hier aankwamen dinsdag (alweer bijna een week geleden, vorige week de laatste avond in ons Dieren hoofdstuk, time flies…). Dat kwam heel leuk binnen. En nu elke dag wel een of meer kaartjes vinden in onze brievenbus, is super!
1. Kaartjes! 2. Kaartjes! En: ons naamplaatje, van de verhuurorganisatie. Onze wens om onze voornamen erbij te hebben is gehonoreerd, erg fijn! Er zijn nog 2 stellen in het gebouw die dat zo hebben gekozen. 3. Een geurig kleurig feest, het eten van V-catering. 4. Bijna 1 week in ons nieuwe avontuur dus: proost!
Ik kap ‘r weer mee, ben moe, ga bankhangen met m’n lief. Het verhuisverhaal dat ik ‘beloofde’ wil ik graag plaatsen, maar ik merk ook dat ik het uitstel. Ben nog een beetje door elkaar gehusseld. Dejan ook. Het is ons niet in de koude kleertjes gaan zitten, deze snelle en rare verhuizing. Snel als in: binnen een maand verhuisd en raar als in: corona-gedicteerd. Het is daarbij ook een ’emotioneel uitdagende’, deze verhuizing. We worden super blij van veel dingen die we hier elke dag ontdekken, van onze stek, enz. maar vooral ik mis ook het oude vertrouwde nog. Het is een grote omschakeling en daar heb ik tijd voor nodig. Dat was 7 jaar geleden toen we in Dieren kwamen wonen net zo.
Ik wens je een fijne maandagavond nog, en alvast slaap lekker voor straks.
Ciao, tot gauw.
Kiki
