Kwetsbaar krachtig

Wij hebben gisteren een mooi gesprek gehad met Buurtgezinnen.  Dat lijkt een leuk perspectief te gaan worden voor ons, voor de toekomst. En intussen zijn we bezorgd om de gezondheid van Dejan. Zulke dingen kunnen samengaan. Zo ook in dit blogbericht.

Over de gezondheid van Dejan -prioriteit nummer een nu hier- aan het eind meer.
Nu eerst het verhaal van buurtgezinnen.

We zijn aangemeld als steungezin voor iemand die de steun goed kan gebruiken. Er is zelfs al een potentiële match voorgesteld (een alleenstaande moeder met baby die steun, gezelligheid, een vast opvangplekje voor haar baby’tje zoekt). Een mogelijke match waar we rustig aan mee gaan kennismaken om te kijken of wij kunnen en willen aansluiten bij de vraag. En of we een duurzame match wederzijds zien zitten.
Het doel van de match is echt wel dat je een duurzaam contact van elkaar wordt, en dat er op ons als steungezin kan worden teruggevallen. Maar het is allemaal veel lichter en relaxter dan pleegzorg en dat is wat wij fijn vinden eraan.

Wij hebben met veel motivatie en liefdevolle warmte pleegzorg geboden, 10 jaar lang. Het was prachtig werk om te doen, maar ook heel pittig. Als een kind onderweg is voor weer een weekend bij ons, en we krijgen een belletje: “wil je proberen een getuigenis los te krijgen in een goed gesprekje bij jullie thuis, want het jongetje is zojuist in het gezicht geslagen door een ex van moeder, die niet in de buurt van de kinderen had mogen komen”, dan moet je flink slikken.

We hebben veel kunnen doen voor de pleegkinderen in die 10 jaar. Maar nòg meer hebben we te weinig kunnen doen. En dat brak ons op. Toen we weer een mooie match moesten loslaten door een op handen zijnde definitieve uithuisplaatsing, verloren we de hoop net iets teveel. Het werd ook fysiek te zwaar trouwens. Bij die laatste match was juist met ons als weekendplekje en als ondersteunende opvoeders, de ambitie dat de kinderen bij hun moeder konden blijven. Doel en hoop was dat we samen met haar, het thuiswonen haalbaar konden maken. Dan begin je heel gemotiveerd aan zo’n plaatsing want het heeft in jouw ogen nog hoop en perspectief voor die kids, en dat is iets waar je graag aan bijdraagt. En als dat dan heel goed van start gaat maar alsnog niet lukt, voel je echt onmacht.

Lichter en haalbaar

Steungezin zijn bij Buurtgezinnen, heeft een veel lichtere insteek met een hogere slagingskans. Ouders zijn vaak goed capabel om hun kind liefdevol op te voeden, maar voelen zich er bijvoorbeeld alleen voor staan. Missen familie en vrienden, hebben teveel zorgen aan het hoofd, of bijvoorbeeld een ander kind dat door bepaalde problematiek veel energie en ruimte nodig heeft. Of ze kunnen het niet helemaal alleen, maar met de juiste ondersteuning lukt dat wel en gaat het ook super. Daarbij is een steungezin dan een fijn, vast plekje om op terug te vallen. Om je zorgen mee te delen, om even mee adem te halen, bij terecht te kunnen en eventuele eenzaamheid en isolement mee te doorbreken. Een soort extended family ben je dan.

Wij hebben veel ervaring in het omgaan met kinderen en vooral: we hebben een fijne, warme en veilige sfeer te bieden en kunnen mooie momenten creëren die een kind iets waardevols meegeven. We zijn een sterk team samen, waarvan wij anderen graag profijt willen laten hebben. De ouderen van Attent, die troostboekjes krijgen, of met wie we samen een herinneringenboekje maken, en kinderen in gezinnen die  wel wat extra steun, rust en warmte kunnen gebruiken. Iets toevoegen dat helpt, verrijkt, bemoedigt en blij maakt. Zonder dat de druk op ons ligt dat een (eigenlijk hopeloze) situatie toch nog verbetert. Wij haken aan bij een mogelijk kwetsbaardere situatie die met onze steun erbij weer sterker wordt, dat is eigenlijk de gedachte achter steungezin zijn.

Dejan

Wij weten zelf hoe het is om kwetsbaar te zijn. Nu bijvoorbeeld, hebben we wat zorgen om Dejan z’n gezondheid. Hij heeft al 3 weken last van behoorlijk hevige pijn in zijn zij, en de oppervlakkiger onderzoekjes zoals een plasonderzoek, wijzen niks uit. Gelukkig wil de huisarts grondiger verder zoeken, en het nu (nog) niet afschrijven op een mechanisch probleem voor de fysiotherapeut (dat kan altijd alsnog en in die hoek wordt ook zeker gedacht maar andere dingen moeten uitgesloten worden).

Dus krijgt Dejan vandaag een echo en een foto.
Ik maak me zorgen, al dagen. Bezorgd dat er iets ernstigs is. Op fysiek vlak, vind ik het leven moeilijk te vertrouwen en hebben we allebei teveel tegenslag meegemaakt. Dejan heeft ooit een tumor in zijn rug gehad en is daar intensief voor behandeld (bestraling) en de tumor was helemaal weg. Maar toch maakt dat   je kwetsbaarder als er dan weer iets mis is dat niet meteen te verklaren is als in: ‘een ontsteking, pilletje en klaar’.

We voelen ons sterk samen, ook voor het geval dat er iets helemaal mis zou zijn. Maar we voelen ook hoe het leven steeds weer gekke bochten kan nemen en hoe wij nooit echt helemaal rust zullen krijgen op het gezondheidsvlak. Mentaal zijn we zo veerkrachtig als een acrobaat, fysiek is het (soms…?) een ander verhaal.

Groot geluk en pure pech

Het gevoel taaie dikke pech te hebben (een fysiek gestel dat niet te vertrouwen is) en tegelijkertijd enorme geluksvogels te zijn, dat gaat bij ons goed samen.

We zijn zo vreselijk blij met hoe wij wonen (eerder al en nu weer), met hoe wij kunnen leven en met onze creatieve combi van skills en wat we daarmee kunnen en mogen doen. Maar we voelen ons juist weer pechvogels met de fysieke zorgen. Het kan samengaan, sterker nog: juist die fysieke zorgen maken ook dat wij de vrijheid kregen om ons leven op onze eigen manier vorm te geven. Daardoor zijn we erg blij en tevreden met het leven. Maar tegelijkertijd ook sneller bezorgd. En zeker niet zorgeloos.

Omdat wij kwetsbaarheid dus goed kennen, wij ook heel sterk en stabiel zijn en onze kwaliteiten op een unieke manier kunnen inzetten, willen we graag steungezin worden.

Het gesprek met Jiske van Buurtgezinnen was warm, fijn, bemoedigend en inspirerend. We wachten nu volgende stappen af. En ook wachten we af wat corona doet: kunnen we op bescheiden, veilige en verantwoorde manier gaan kennismaken met deze mama en haar baby’tje, of komt er een duidelijke 3e golf en durven we dat kennismaken nog niet aan. We zullen zien.

Lief dat we daarnet van buurman Andre een berichtje kregen waarin hij toevallig ook alle onderwerpen benoemde: hij vroeg naar het gesprek met buurtgezinnen, naar de onderzoeken van Dejan en vertelde dat hij en zijn lief genieten van het winterboekje dat wij voor Attent hebben gemaakt (en aan sommige mensen cadeau doen ook). Doet ons goed, zulke warme betrokkenheid. Dus dank je wel Andre, als je dit leest!

Voor nu gaan wij, na mijn lief z’n ziekenhuisbezoek, weer lekker de sneeuw in. Ons eigen wintersportgebied bij huis. Echt man, wat is het hier super mooi, elk seizoen. En nu in de sneeuw is het een en al feest! Kijk nou naar die foto’s bovenaan en hieronder: allemaal bij ons hier in de wijk en het park. Een droom toch…

Duim je intussen even voor ons?
Dat alles met Dejan goed afloopt en er geen ‘gekke dingen’ zullen zijn.
Dank maar weer.

Vanuit Nijmegen: ciao, tot gauw. 
Kiki

 

 

 

 

 

▲ Foto bovenaan: Goffertpark bij ons om de hoek.
▼ Ons terras en de straat

▼ Goffertpark gisteren, en langlaufers in onze straat. Zo leuk, die vrolijke mensen overal!