Maandag 9 september ’19
Zo, dat was geen succes… De kruidkoek mocht dan wel gezonder zijn, hij was niet weg te krijgen, jak! Dus hup, in de afvalbak.
En meer over afgelopen weekend + fotoverhaaltje.
Ik zal je het recept besparen van de mislukte kruidkoek, want er ontbreekt ook nog eens de helft aan dus gauw vergeten. Alleen de geur in huis was wel heel aangenaam. En om nou in zo’n zalige baklucht te gaan zitten maar geen baksel te hebben…vond ik een slecht plan. Dus ik fabriceerde er meteen nog een. Dit keer een doodordinaire ongezonde. Gewoon, met suiker en boter enzo. Die werd prima, dit was het recept.
Ach ja, je moet wat over hebben voor je plakkie najaarskoek bij de haard…
Lastig lijf enzo
Verder was het een fijn maar ook lastig weekend. Als in: last van m’n lijf. Krijg de reuma er maar met moeite onder en heb een beetje een dip, het potje met incasseringsvermogen is weer even leeg en moet bijgevuld worden.
Heel vaak lukt dat wel, door alle ‘zegeningen’ die ik kan tellen. Er zijn veel factoren in mijn leven die me uitnodigen om van elke dag iets moois te maken en vaak lukt dat heel goed maar soms ook even helemaal niet. Er zijn ook gewoon dagen bij dat ik somber ben, en even niet meer weet waar ik de voorraad Goeie Moed had neergelegd. Dan weet ik geen houvast te vinden voor mezelf.
Wij hebben een tijdje geleden wel een leefplan gemaakt samen, en daar lopen we nu elke maand even doorheen om weer alles af te stemmen. Dat werkt goed, omdat ik dan weet waar ik extra alert op moet zijn, en dat is fijn. Dat geldt ook voor Dejan. Even heel goed stilstaan bij wat er nodig is, wat voor ons belangrijk is en niet belangrijk: helpend om weer richting en grip te krijgen.
Ik heb trouwens het idee dat de reumamedicatie wel wat aan het doen is, het gaat alleen tergend langzaam en sneller opbouwen kan niet, omdat het al eens uit de hand gelopen is met dit middel. Dat leverde me dat gezellige neurospook (trigeminus neuralgie) op en twee hersenoperaties, no way dat ik ook maar een millimeter risico ga nemen deze keer. Maar het is momenteel wel het beste middel om weer een kans te geven en daar zit ik nu middenin. Woensdag gaan we samen naar Nijmegen naar de reumatoloog en dan kijken wat we er gezamenlijk van vinden. ‘Wat zijn jij en ik goed in shared decision making!’, zei mijn reumatoloog de vorige keer heel enthousiast, dus ik ben blij dat ik weer even met haar samen (en met Dejan er ook bij!) naar de situatie kan gaan kijken.
Ikzelf denk: geduld, geduld, geduld. En ik moet werken aan het aanvaarden dat mijn lijf lang niet alles wil dat hart en hoofd wel willen. Toegeven voor mezelf dat ik me niet zo happy en fit voel, en dat ik daar wat somber onder kan zijn, is voor mij niet makkelijk maar wel eerlijker en het geeft ruimte.
Uilengeluk
Terwijl ik dit trouwens opschrijf allemaal, horen we buiten voor het eerst weer het geroep van de bosuilen. Het is de eerste kille nacht van het najaar en jahoor: daar zijn ze weer. Twee uilen die in de wijk boven de huizen rondvliegen en elkaar roepen om samen een nestje in de bosbomen te gaan maken.
Het geluid van de nacht, hier in ons dorp. Zo magisch mooi…
En dan merk ik hoe kleine dingen me in no time een geluksgevoel kunnen geven, steeds weer…
Keetje schoon en drukke week
Ik probeer verder ook door te gaan met alles dat wel lukt. Woensdag gaat onze hulp de eetkeet helemaal poetsen, en dan is die klaar voor een nieuw seizoen. Ik zal het mezelf met koken wel wat makkelijker maken (want ik kan nog lang niet alles) maar ik popel om weer te starten. Zolang die zin er is, kan ik ook echt nog glimlachen. Soms ben ik somber, dan weer lichter. Zo dus.
Het wordt een week vol met van alles dus of ik aan bloggen toekom, weet ik niet. Ik wil geen druk op mezelf leggen. Woensdag moeten we dus naar Nijmegen voor de reumakliniek (en effe lekker lunchen samen), dan gaat Freek naar mijn tante Trudie in Nijmegen, die ook wekelijks op de jonge hond van mijn nicht past. Freek en die hond hebben elkaar al eens ontmoet, dat ging leuk, en ik hoop dat ze woensdag lekker samen gaan spelen.
Ik heb verder afspraken met de ergotherapeut (die komt thuis, als overbrugging tot ik de revalidatie bij Klimmendaal inga), ik moet naar de huisarts, heb ook leuke afspraakjes, en we moeten (mogen!) werken aan de boekjes.
Dus: tot gauw. Maar hoe gauw dat gauw is: I don’t know. Ergens binnenkort, ha!
Heb ‘t goed.
Dit was het weekend bij familietje Boslust:
- Een lekkere weekendhap: salade witlof, peer, walnoten, roquefort en olijfolie-sinaasappeldressing
- Fijn vuurtje in het haardje. En ja, eigen haard…
- Koffiedrinken bij de koffiethuiswinkel van ons dorp is lekker!
- Een leuke wandeling naar buurdorp Spankeren, lekker landelijk. We hebben alles hier: bos, heuvels, vlak, landelijk, rivier, noem maar op!
- Twee kruidencakes bakte ik, een is de vriezer in gegaan.
- Tante Boslust bij het vuurtje dat bijna uit is…
- …maar nog warm genoeg om de eerste koude voeten van het seizoen bij te warmen (en aan elkaar, ha!)
- Om het af te leren, nog maar een keer de haard. Fijn ding!