Dinsdag waren we in het ziekenhuis voor een diagnose-gesprek.
Het is nu 100% duidelijk dat ik baarmoederhalskanker heb.
Er moet nog meer onderzoek komen om het precieze stadium -en dus ook een goed afgestemde behandeling- duidelijk te krijgen. De globale inschatting op basis van het stukje tumor dat weggehaald en onderzocht is, is stadium 1b. Dat is het op een-na-vroegste stadium en dat is dan nog een beetje ‘verzachtend’. Maar pas na verder onderzoek weten we dat zeker. En wat er dan aan behandeling wordt geadviseerd, kan variëren van een nog redelijk simpele ingreep en daarna intensieve controles, tot een hele grote ingreep, bestraling en chemo. Alles dus afhankelijk van aankomend onderzoek dat de details moet leveren. Dat onderzoek (een scan + een onderzoek onder narcose) en de behandeling daarna, worden gedaan in Radboud, waar ze gespecialiseerd zijn in baarmoederhalskanker en mij dus nu overnemen als patiënt van CWZ. Dat is ook maar beter zo, want ik weet het niet met dat CWZ. Gemengde gevoelens.
Tot zover het fysieke deel.
Mentaal is het een achtbaan van heb ik jou daar. Of ik wil of niet; ik ga van boven naar beneden, van beneden naar boven, de bocht door, recht vooruit, over de kop en weer rechtop. En elke keer als ik in die vaart van die achtbaan meegesleurd raak en kijk waar Dejan is, dan is ie gewoon, liefdevol naast me.
Maar ondanks de roller coaster: in de basis gaat het -naar de voor mij pittigste omstandigheden ever –ook voor Dejan- behoorlijk goed. Omdat ik alles dat langskomt en waar ik doorheen ga, durf te laten komen. En dat ken ik niet van mezelf. Ik merk dat het toelaten van verdriet, pijn, boosheid, enz. ervoor zorgt dat ik meer en meer ervaar dat die stromen komen, maar ook weer gaan. Dat de donkere gedachten en de angst, ook weer weggaan en plaatsmaken voor goeie moed en vertrouwen en mijn vertrouwde levenslust. En dat rollen van de ene in de andere gemoedstoestand, overkomt me gewoon. Ik hoef er niet veel meer voor te doen, dan laten komen wat komt. Dat is een hele klus an zich, maar ik begin het in hoog tempo te leren.
Dejan en ik zijn samen zo intens liefdevol en het is een groot cadeau, voor ons allebei, dat we zo goed gaan ook nu weer. We zijn allebei ineens heel sterk in het toelaten van wat het met ons doet. De pijn-emoties, de kwaadheid, maar ook de grappen, het lachen, lekker koken, fijne dingen doen, in de zon op ons dakterras een koffietje doen, struinen door het Goffertpark op koningsdag (en vandaag na koningsdag), een terrasje hangen, veel babbelen, veel delen en elkaar heel veel vasthouden. Veel afstemmen ook op het moment. Koningsdag in het park: leuk. Maar wel met wat loopruimte. Ineens middenin de feestelijke menigte, greep het ons naar de keel. Dan zeggen we het en weg zijn we, terug op het gras, waar het fijn was.
Nou ja, zo is het hier dus ongeveer. Steeds meegaan met de flow.
Ik ga er de komende tijd niet verder over schrijven hier, ik ben er niet aan toe om er meer over te delen dan dit. En tegen dit blogbericht heb ik ook al aan zitten hikken, maar ineens lukt het me nu dan toch.
Van lezers krijg ik vaak terug -en dat is ook mijn ambitie en wens steeds- dat mijn blog inspireert, óók als het om moeilijker dingen gaat zoals mijn complexe gezondheid. Maar ik bevind me nu in een situatie, waarin ik (nog) lang niet kan inspireren met mijn verhaal. De dingen moeten landen, ik moet me ermee leren verhouden, het is zoveel… En ik wil me ook wel goed gaan afschermen, waar nodig. Eerlijk en open waar het kan, afgeschermd waar het moet.
Over mijn baarmoederhalskanker zal ik dus voorlopig niet verder schrijven. Totdat ik een moment heb bereikt dat ik voel: nu kan ik weer iets van lichtheid en humor -en misschien zelfs inspiratie of bemoediging- in mijn schrijfsels stoppen als het om dit heftige onderwerp gaat. Daar ben ik nu helemáál nog niet.
Wat ik komende tijd wellicht wèl zal blijven delen, is zoiets als even een leuke tip delen, een recept, gewoon simpel, kleine snufjes inspiratie. Zo ga ik morgen choco-honing-bonbons maken voor het buurtterras. Als het recept goed is, deel ik dat misschien ook wel hier. Alles niet te persoonlijk, maar wel “op z’n Kiki’s: energie gevend” (zoals een bloglezer schreef). Zo dus maar een beetje.
Maar alleen als het leuk voelt om te doen en als ik er ruimte en tijd voor heb.
Mocht je komende tijd dus even niks lezen hier, dan is dat niet per definitie een teken dat het slecht gaat. Maar het is in elk geval wel een signaal dat ik alle ruimte voor mezelf neem en nergens druk op leg.
Ik wil sowieso goed nagaan welke dingen ik wil doen. We wandelen enorm veel, dat helpt ons heel goed om de ontspanning erin te houden. Het boekjesproject met de zorginstelling willen we voortzetten maar dan aangepast, en zaterdag organiseer ik weer ons buurtterras, met Dejan en buurtgenoten samen. Dat vind ik heel fijn om te doen, er hangt een warme flow tijdens de terrassen. En zo zijn er nog meer dingen die goed voelen. Mensen die fijn voelen om te zien en spreken, iets dat mooi is om te lezen. Televisie die top is om naar te kijken. Wij zijn momenteel hooked aan de Britse crime serie No Offence. Sterk staaltje acteerwerk, een top script en ijzersterke montage, genieten van vakwerk.
Plaatje bovenaan: dat tekstje kreeg ik opgestuurd door een dierbaar persoon. Het doet in een paar woorden recht waarin ik me bevind: ik besta uit meer dan deze nare diagnose. En dat te voelen, samen met mijn mooie man, is de strohalm van nu.
Vanuit de achtbaan:
tot een volgend berichtje.
Kiki
Een bakkie op ‘t balkon en Koningsdag in onze ‘achtertuin’. Freek Frummel trok gisteren veel lief bekijks met zijn oranje frutsels.Wat een zegen is het om met huisdieren te leven (en al helemaal een hond die overal mee naartoe gaat), juist ook nu!
