Het is momenteel kneuzen-club in de boomhut. Maar we hebben ‘t wel gezellig.
Dejan is een paar dagen geleden met zijn Vespa onderuit gegaan. Gelukkig niet in hoge snelheid en niet hard, maar toch: een pijnlijk gebeuren. Hij wilde vlakbij het centrum een bocht nemen en de weg was glad door modder van bouwverkeer. Dejan slipte onderuit en kreeg de Vespa tegen zijn eigen lijf aan.
Meteen door naar de huisarts omdat zijn schouder zeer pijnlijk en ook dik was geworden. Later werd ook zijn kuit dik en inmiddels komen er ook gezellig kleurtjes bij: geel, blauw, groenig. De huisarts stelde ‘alleen’ een aantal kneuzingen vast, goddank. Ook in zijn ribben trouwens. Hij kan niet goed liggen door de pijn. Ik heb een lang ‘slurf kussen’ bij zijn hoofd gelegd. Dat kreeg ik destijds in Radboud na mijn hersenoperatie, om niet op de wond in mijn hoofd te liggen en ook om een stijve nek te voorkomen. Het hielp bij Dejan gelukkig ook, daardoor ligt hij lekkerder. Zijn nek is namelijk ook stijf.
De flinke hoeveelheid pijnstillers doet goed z’n werk nu, dat is een opluchting. Het advies van de arts is namelijk om juist goed in beweging te blijven, zodat de boel niet teveel verstijft. Dat doet Dejan ook heel goed, hij loopt veel rond in huis. Ik laat Freek steeds uit deze dagen, vanavond bij het laatste rondje loopt Dejan wel mee, om te kijken hoe dat is voor hem. En om weer even buiten te zijn, ‘onder begeleiding’.
Dejan wilde Freek vandaag al alleen uitlaten maar dat mag hij niet van mij. Normaal word ik enorm ontzien daarin. Mijn reuma is ‘s morgens beroerd, pijnstillers hebben tijd nodig om te werken (ik heb elke dag meloxicam) en ik kan soms de riem van Freek maar moeilijk vasthouden. Maar het lukt me wel momenteel. En ook al is het vooral ‘s morgens wel even flink doorbijten voor mij, ik kom wel door de pijn heen. En daarbij: ik wil dit gewoon zo doen. Dejan moet herstellen op zijn eigen tempo. En al zegt ie steeds: ‘ik kan vandaag al wel weer goed lopen, laat mij Freek nou doen’, de komende paar dagen blijf ik degene die het uitlaten doet. Als hij echt perse een keer wil lopen met Freek is dat samen met mij en op z’n vroegst maandag pas zelfstandig. Zuster Boomhut is streng, vindt meneer, ha! Freek is een onstuimige hondenpuber, als die ergens naartoe wil om te spelen, trekt ie je met zijn stevige lijfje zo tegen de vlakte. Ik zie meneer Boomhut al onderuit gaan met zijn gekneusde lijf… Maar: vandaag voelt hij zich al een heel stuk beter dan gisteren, dat is een cadeautje, en als het zo doorzet, mag de patiënt maandag weer zelfstandig naar buiten met Freek en vanavond even samen met Freek en mij.
Gelukkig waren buurtjes Ben, Monique en Andre zo lief om Dejan twee keer naar de dokter te brengen en halen, dat was erg fijn. Hulp is welkom op zulke momenten. Uit de andere appartementengebouwen hoor ik die geluiden ook; dat buren elkaar helpen als er iets is. Wij bieden ook aan om boodschappen mee te nemen of even voor iemand te koken als we horen dat iemand geblesseerd is. Je weet het niet altijd, en niet iedereen is op de hoogte van elkaars wel en wee, dat hoeft ook niet. Maar wij kennen hier, ook door het terrasproject, nu toch een aantal fijne mensen die op ons kunnen terugvallen als er iets is, en bij wie wij dat ook kunnen. Waardevol.
Mijn eigen schouders zijn trouwens weer begonnen met ontsteken en dat merk ik, maar ik heb het elke dag redelijk snel onder controle met pijnstillers. En ik ben er op dit moment stukken minder ellendig aan toe dan Dejan, jak wat is dat pijnlijk, alleen al om te zien. De lamme helpt de blinde, zo is het hier nu een beetje. Maar we hebben het knus, kunnen het samen goed redden en improviseren gewoon ook een beetje. Zo was er geen brood meer in huis maar ik heb geen zin om naar de winkel te gaan. Dus ik bak nu zelf een brood. Niet het desembrood dat ik sinds een half jaar vaak maak maar even een extra gemakkelijke variant, gewoon met gist. Recept: klik hier. Vanavond houden we hapjes avond met dus dat versgebakken brood erbij. Haardvuurtje aan op de tv (heel fout en heel rustgevend!), kaarsjes aan, plaatje draaien op de platenspeler van pa; lekker chillen.
Er komen steeds meer toefjes kerst in huis. En morgen mag de 1e kaars aan op de adventskrans (foto bovenaan), die heerlijk ruikt. De platenspeler van pa wacht geduldig op oude, krakende kerstplaatjes…
Vanmorgen werden we wakker met een dun poedersuikerlaagje op de bomen. Ik was helemaal verrast! Het kan vannacht weer wit worden en wie weet, ontwaken we morgen weer met een snuf winterwonderland…?
Vanmorgen iets na achten in het Goffertpark: goudbruine blaadjes in de bomen en een bescheiden poedersuikerlaagje op het gras. Toetje van de herfst, voorafje van de winter?
Intussen is het ons -eerder dan gepland!- gelukt om het kerstboekje af te krijgen voor correctie-ronde 2. Het ligt nu bij Robert en als we het terug hebben (hij heeft een week de tijd), zetten we de puntjes op de i en kan het naar de drukker. We worden zelf stiekem heel blij van het boekje. Wat hebben we toch leuk werk!
Ik sluit af met twee wensen.
De eerste is dat ik hoop dat mijn lieve Dejan snel herstelt en morgen nog minder pijn heeft.
De tweede hoop is dat Nijmegen niet ook de dupe wordt van rellen. Er was voor morgen hier een grote demonstratie aangekondigd tegen de coronamaatregelen. En er kwamen steeds meer signalen dat relschoppers elkaar van heinde en ver opriepen om Nijmegen onveilig te komen maken. De gemeente heeft besloten een demonstratieverbod uit te vaardigen en de hele stad ook waar wij zitten, voor dit weekend uit te roepen tot veiligheidsrisico-gebied (zie dit bericht). Laten we hopen dat het meevalt morgen. Net als met de avondklok-rellen, toen meneer de burgemeester himself nog een hele avond middenin de stad ging staan (uiteraard met politie) om polshoogte te houden. Een burgervader zoals een burgervader moet zijn, zijn stad ‘beschermend’, vonden wij op dat moment. En de beslissing die voor dit weekend is genomen, zal een enorme opluchting zijn voor horeca en winkeliers, die bang waren voor ernstige vernielingen. Ik hoop niet dat het alsnog misgaat… Fingers crossed!
Het is rot, teleurstellend en bitter dat corona weer zoveel ingrijpt in het leven van iedereen. Maar wat moet dat moet, lijkt me dan toch. Ik ben dankbaar dat ik die 3e prik al in oktober heb gehad (ook al is de reden die ze daar voor hadden -‘ernstige afweer problemen’- dan niet iets om dankbaar voor te zijn) en ik hoop dat de booster prik snel wordt uitgedeeld aan iedereen die dat wil. Wees voorzichtig met jezelf en anderen en heb een rustig, gezellig weekend!
Vanuit Nijmegen, tot gauw.
Kiki
